Onze laatste volledig dag in China. Een heel dubbel gevoel. Enerzijds vinden we het wel een mooi land, heeft heel wat te bieden. Is de meerderheid van Chinezen wel ok, behulpzaam, zijn ze bereid iets te doen voor jou, lachen ze. Anderzijds is het land op vele plaatsen naar de knoppen door het toerisme. Is het een vuil land, lees zijn de mensen vuil naar onze normen. Rochelen, spuwen, boeren. Ze zijn heel vervuilend. Ze gooien hun verpakking, hun flessen overal, zelfs in de mooiste rivieren. Dat zagen we gisteren ook al tijdens onze fietstocht. Terwijl mensen zwemmen in de rivier, zijn andere een beetje verderop bezig hun was te doen, hun brommer te kuisen, hun container voor het sproeien van gewassen met pesticiden aan't uitwassen. We hebben ook de indruk dat als je iets uit de openbare sector wil (bus, loket...), je als een stuk vuil behandeld wordt, ze je als minderwaardig beschouwen. Zoals deze morgen. We willen met de bus naar Xingping. Max legt ons uit hoe er te komen. Bus 3 of 6 nemen tot aan het zuidelijk busstation en daar de bus naar Xingping. Als we aan de bushalte staan, komt het ene busje na het andere. Niet onze nummer. Als we iets vragen aan de chauffeur, het befaamde wegwuiven. Als uiteindelijk toch nummer 6 komt, stopt die met moeite. We roepen naar de chauffeur die ongeveer stopt. We vragen of we meekunnen tot aan busstation zuid. Meer gegrom dan woorden, inderdaad wegwuifgebaar en hij vertrekt terug. Daar staan we dan. En het busstation is te ver om te stappen. Een brommer stopt voor ons. Ik weet dat er brommer taxi's zijn, dit zal er een zijn. Busstation zuid?? Yes. Ok, we nemen die, anders staan we hier nog tot morgen. Afdingen, we kunnen mee voor de helft van de prijs. Titi tussen de chauffeur en mij. Ah ja, voor de goedkoop met 3 op 1 brommer. Laveren tussen het verkeer, soms is het beter de ogen te sluiten. Alhoewel, dan mis je alle plezier. We komen gezond en wel aan bij het busstation. Een kleiner busje brengt ons naar Xingping. 40' rijden. Xingping is een klein, oud stadje dat al 1750j bestaat. Het zou veel van zijn authenticiteit bewaard hebben. De oude dorpsstraat waarin we starten heeft dat. Houten huizen, stenen plaveisel. Hier en daar een kraampje maar al bij al valt het nog mee. Een klein cafeetje verkoopt ook postkaarten. De eigenares is een vriendelijk meisje. Ze geeft ons nuttige tips over wat waar is. Ze tekent op een papiertje een soort kaart. Daarmee kunnen we verder. We bedanken en stappen naar de eerste plaats van belang. Het is een uitzichtpunt op de rivier en het Karst gebergte. Dat beeld staat op een briefje van 20yuan en voor de Chinezen een must-see. Vanaf de brug tot aan het punt is het misschien 1km. Een wandeling van niets. Niet voor de Chinezen. Zij nemen een soort golfkarretje om hen tot daar te brengen. Aan het punt zelf valt het nog mee, niet té veel volk. Je kan er zelf een foto nemen. Er staat ook een fotograaf die een foto van je maakt met dezelfde beeltenis als op het geld. De grote versie is te betalen. Een kleine krijg je gratis. Budgetreizegers als wij hebben voldoende met de kleine versie. We keren terug tot aan de brug. Daar kan je een overzetboot nemen tot aan de andere kant, tot het dorp DaHeiBei. Een, om het zacht uit te drukken, landelijk dorp. Landbouw en dan vooral fruitteelt is hier bezigheid nr 1. Daarnaast uiteraard ook het toerisme. We lopen rond in het dorpje. Wat direct opvalt is de oudere populatie. Verweerde gezichten, kromme ruggen. Waar we gisteren naar het einde van onze fietstocht toe oude huizen zagen, is dit dorp één en al terugkeren in tijd. In steen, dat wel. Maar oud, schamel, vuil. En bewoond. Oude vrouwtjes zitten aan de deur eten klaar te maken. Of kledij te naaien. Of gewoon te zitten. Of krijgen een gratis kambeurt van Titi. Één vrouwtje komt naar buiten om de was te controleren. We zwaaien, spreken haar aan. Geen reactie. Bij nader inzien is ze blind, doof of toch zeker slechthorend. Ze ziet of hoort ons niet. Misschien gewoon staar, met een simpele operatie te verhelpen. Misschien heeft ze het geld niet of is ze onwetend. We stappen door de fruitboomgaarden. Pomelo's en mandarijnen. Een oudere vrouw komt ons tegemoet. Ze draagt met een bamboestok 2 zware emmers met aal. Een schriel pezig ventje volgt haar. Hij lacht naar ons, praat Chinees. Hij laat ons weten dat hij 67j oud is. Dat zou je hem niet aangeven. Waarschijnlijk verjaart hij vandaag want er komt een flinke alcoholgeur onze richting uit. Terug in het dorpje komen we nog meer ouderen tegen. En massa's kippen. Die zijn natuurlijk een goede leverancier van eieren en vlees. Als we aan de rivier komt, worden we een beetje triest. Deze wordt ontsierd door heel veel boten. Bamboevlotten die eigenlijk geen bamboevlotten zijn. Ze zijn gemaakt uit pvc en in schreeuw lelijk blauw. Maar vooral grotere rivierboten zijn de boosdoeners. Roestige passagiersschepen varen kort op elkaar de rivier op en af. Alles voor het toerisme, het geld. De schoonheid van de natuur is om zeep. Volgens ons is het te laat, is het kwaad geschied. Het komt nooit meer goed. Jammer voor het dorp, het is er zo authentiek, zo echt. Maar niet meer voor lang. Er worden grote gebouwen opgetrokken, bedoeld als hotels. Voor rijke Chinezen die rust willen. Als ze zo verder doen, zal hun rust snel ver te zoeken zijn. We keren terug tot aan de oever. De overzetboot komt juist aan. De kapitein beslist een koekje te eten. Plastic verpakking er af en gooit die in het water. Net wat we bedoelen, het is te laat. Aan de overkant gaan we terug naar ons vriendelijke dame en haar cafeetje, August café. We drinken een koffie, eten iets kleins. Één van haar medewerkers knoopt een gesprek met ons aan. Titi vindt het een mooie jongen, complimenteert hem, zegt hem dat hij model moet worden. Er staat plots iets oranje voor ons, nl een gele Chinees die rood wordt. We gaan terug naar het busstation, zijn net op tijd. We betalen 8yuan, ongeveer één euro. Onze buurman begint te lachen, zegt iets tegen de conducteur. We verdenken haar ervan een andere prijs te hanteren voor toeristen. We zullen het nooit zeker weten. Als we de voorstad van Yangshuo naderen, stropt het verkeer volledig dicht. De Golden Week hé. Massa's Chinezen blijven toestromen. De bus staat stil, kan noch vooruit of achteruit. De buschauffeur roept ons iets toe, een medepassagier zegt ons dat als we naar het centrum willen, we best uitstappen en te voet verder gaan. Gelukkig niet té ver, een kwartiertje stappen. De volgende week wordt hier een hel. Bevestiging als we de centrale straten ingaan. Héél maar dan ook héél véél volk. De volgende dagen komen nog meer mensen. Waar die allemaal naar toe moeten, ik weet het niet. Wat ik wel weet, is dat wij morgen net op tijd zullen weg zijn. Langs de andere kant ook een beetje jammer. Wat hier allemaal te zien is. Iemand is verkleed als een soort aap in circuspak, om kinderen te animeren. Met sigaret in de mond want ook Chinese apen roken blijkbaar. Michael Jackson lookalike. Tientallen meisjes op een rij die kleedjes verkopen, ze hebben hetzelfde aan alsof een levend model. Verkopers van de stomste prullaria. Duizend ogen zijn nog niet genoeg. Als je tegen het lawaai kan natuurlijk. Dat is een kakofonie. Alles door elkaar. Na 3 dagen heb je het wel gezien. We eten in een vegetarisch restaurant. Gewoon, niks speciaal. Ook omdat, als je niet pikant vraagt, ze ook niets anders qua kruiding gebruiken. Maar wel gezond. Gestoomde of gekookte zaken. We doen een paar kleine inkopen en gaan terug naar de hostel. Morgen moeten we op tijd op. Onze bus richting Hongkong vertrekt om 8u. Hopelijk geraken we vlot maar vooral op tijd de stad uit.

Geschreven door Waarzijnwenu