Een rustige dag, de wekker mag pas rinkelen om 8u30.
Als we opstaan horen we al het gekletter van de regen op het dak.
Naar buiten kijken bevestigt ons gehoor : gietende regen.
We zouden vandaag een aantal buitenactiviteiten doen zoals een trekking in het nationaal park, een uitstap naar de gletsjer maar het weer is niet akkoord.
Wie sowieso niet akkoord waren zijn de parkwachters want vandaag is het park naar de gletsjer toe de gehele dag gesloten.
Eerst ontbijten. Rosa heeft verse broodjes gebakken, alles mooi klaargezet op tafel. Ze bakt voor ons een eitje, als we iets nodig hebben hoeven we maar te roepen.
Tijdens het ontbijt worden de koppen bijeen gestoken over wat te doen vandaag.
Niet zó veel opties hier, alles draait een beetje rond het park met daarin de meeste activiteiten. Maar als het park gesloten is kan je daar al niks meer doen. De omringende bergen liggen ook in een dichte mist, veel van de gletsjer zal er ook al niet te zijn.
Onze hosts worden mee betrokken. Wat zij voorstellen is om de thermale baden van Ventisquero te doen. Warmwaterbronnen op een paar kilometer rijden.
Opzoekwerk leert dat je op voorhand moet reserveren, wat wij doen via WhatsApp.
Dat ze veel goedkoper zijn dan diegene aan de overkant, die hebben meer een spa status.
En dat ze maar open zijn vanaf 14u.
We hebben een paar uurtjes te doden. Buiten gaan is niet echt uitnodigend bij dit weer.
De houtkachel brandt al flink wat ons een Ardennen wintergevoel geeft en ons in een zetel doet belanden. Een blokje opsmijten tot kamertemperatuur 26° is nu de taak van Claudio.
Technologie staat voor niks, de smartphone wordt bovengehaald en we zien hoe een uur later Danira Bouki Terkidinges de allerslimste mens wordt.
Genoeg gelummeld, we kunnen vertrekken naar de thermen.
Apollo schudt al het water van de voorbije 24u van zich af en zet aan.
10min later zijn we er al.
Net naast de weg ligt iets verzonken het complex. 1 hoofdgebouw met rechts ervan de verschillende baden.
Het lijkt allemaal vrij nieuw, zoniet dan wordt alles zeer goed onderhouden.
Daarom is er ook een middagpauze, tussen 13u en 14u wordt alles gereinigd.
Er is nog één koppel buiten ons aanwezig. Dat blijken achteraf Nederlanders te zijn, Roos en Eric.
Zwembroek aan en naar buiten. Frisjes om enkel in badkledij buiten te lopen. 13° en miezeren is niet echt spa weer.
3 dampende baden wachten op ons. In het verste zit 1 man. Wanneer we hem vergezellen begint hij onmiddellijk een gesprek. Christian is een Chileen vanuit de wijnstreek die alleen reist. Da's duidelijk want hij zwijgt geen minuut. Enkel nog zijn pincode van de bankkaart missen we, voor de rest weten we alles denk ik. Maar een leuke aangename man, dat wel.
Ondertussen zijn ook Roos en Eric erbij komen zitten. Ook hier stokt het gesprek geen minuut. Ze reizen ook een maand in Chili, maar in de andere richting dan wij.
Ondanks de vele wolken, de mistige waas zitten we toch wel op een mooie idyllische plek. Uitzicht op de bergen, de zee.
In baden van 32 tot 38°C, rechtsreeks afgetapt van de vulkaan. Een heel lichte zwavelgeur belet niet dat we 2u30 later nog steeds dobberen in het bad, het is genieten.
Zoals vroeger in bad zijn ook hier verrimpelde vingertoppen het teken dat het goed is geweest. De tijd is voorbij gevlogen, dat wil zeggen dat we ons amuseerden.
We nemen afscheid van Christian, Roos en Eric verlieten ons al een halfuurtje vroeger. Wij douchen nog. Met warm water in een echte douche. Dat was misschien één van de laatste keren, we zijn van plan om de volgende dagen terug Apollo te gebruiken waarvoor hij bedoeld is, kamperen in het wild.
We rijden terug naar Puyuguapi, parkeren aan de hostal en gaan een wandeling doen in het dorpje. De regen is eindelijk gestopt, of toch zo goed als.
Blaren gaan we niet ontwikkelen, een kwartier later zitten we al in een leuk cafeetje.
We zijn toch al na vijven, een apero kan al. Onze geliefde Pisco Sour heeft geen tijd om warm te worden, t'is maar een kleintje. Een tweede kan nog net, al heeft die al iets meer inslag qua alcoholisch effect.
Toch maar op tijd de keet verlaten, er liggen teveel plassen om op handen en voeten de afstand te moeten afleggen.
Dat de zomer bijlage nog niet is ingetreden verraden de vele rokende schoorstenen.
We zijn op een paar meter van de hostal als een motorrijder ons voorbij rijdt, hij is zoekende naar een adresje.
Spaans spreken is dikwijls een zegen maar als het uit de mond van Titi komt dan weet je dat ze zelfs tegen een vuilbak zou babbelen.
Soit, de jongen is op zoek naar een slaapplek, Titi overtuigt hem om in onze hostal zijn oor te luisteren te zeggen. Weinig reden tot twijfel. Claudio en Rosa zijn super lieve mensen, voor 15€ per nacht inclusief ontbijt in een verzorgde hostal overnachten, daar ben je niet aan gekl..t.
Stav is een Israëlier, een spontane kerel.
Terug, Engels spreken is een zegen maar bij Titi weerspiegelt zich dat in een kruisverhoor. Wie ben je, van waar kom je, hoelang reis je al, wil je samen met ons eten, wat zijn je plannen. Soit, Stav staat wel open voor een babbel, temeer omdat hij alleen met de motor reist en gedurende de dag waarschijnlijk weinig klappenanse heeft.
Hij is al een maand of 7 bezig, is na zijn verplichte legerdienst in Israël vertrokken. Hij heeft al een beetje overal geleefd, gewoond, gewerkt.
Altijd goed om ideeën op te doen.
Terwijl ontvangt Claudio nog 2 gasten. 1 Chinees en nog een Chileense jongen. De zaak draait goed, ze zijn in hun nopjes.
We laten Rosa zien dat ze op de app iOverlander staan, sinds 2018 met alleen maar goede kritieken. Ze is duidelijk fier dat iedereen zo enthousiast is over hun verblijf alhier.
Nog een laatste keer onze temperatuur meten via een infrarood camera. Da's nog een restant van de Covid periode maar Rosa vindt het leuk om haar gasten te testen.
Waarschijnlijk chinese brol want elke meting zegt 36,4°C. Voorhoofd, pols, oorlel zelfs de oksel. Één plaats op het lichaam zal misschien warmer zijn, ik bespaar haar het zicht van de meting.
Iedereen heeft zijn afwas gedaan, is klaar voor bed.
Op naar morgen een hopelijk drogere dag.

Geschreven door Waarzijnwenu