Vandaag kunnen we het in de voormiddag rustig aan doen. We verlaten Perhentian met de boot van 12u, we hebben dus nog even tijd.
Niettegenstaande dat zijn we toch al wakker om 8u, we gaan op het gemak ontbijten.
Zoals de vorige dagen, alhoewel, volgende week is het de laatste week dat ze open zijn en dat kan je al een klein beetje zien aan het buffet. Iets minder van dit, van dat. Maar nog ruim genoeg.
Na het ontbijt gaan we richting het duikcentrum, we moeten nog een aantal praktische zaken afhandelen. Een foto nemen voor op onze PADI kaart, nog wat papieren invullen, afscheid nemen van iedereen. Voor wie zich zorgen maakte : vandaag geen pianospel met Zweden.
De fotosessie is er één zoals voor de gevangenis : met een bordje voor de borst in de camera kijken. Serieus blijven want het is voor de rest van je leven. Moeilijk voor ons.
Nog wat aftekenen, invullen zodat alle gegevens mooi naar ons worden doorgestuurd.
Betalen. Dat lijkt iets moeilijker dan gedacht. Een probleem met mijn creditcard. Ze wordt alsmaar geweigerd, er staat nochtans genoeg geld op de rekening. Misschien is het bedrag te groot, denkt Alex, één van de medewerkers. Wat het eigenlijk niet is. Dan maar opsplitsen, in 3 keer lukt het wel tot de laatste 30€. Die betalen we dan maar cash.
Ondertussen is Faroek terug van ons te bedriegen met 2 andere. Nieuwe leerlingen, maar toch.
We praten nog een beetje na, hij krijgt iets extra van ons, we nemen selfies. Hij is blij met ons, we zijn als Europeanen dezelfde hoogte als hem, wat meestal niet het geval is. Ze tornen meestal iets boven hem uit.
Afrekenen in het hotel. Hier weigert de creditcard volledig dienst. Niet te geloven. Je betaalt voor service bij de bank, je krijgt gezever terug. Daar is het laatste woord nog niet over gezegd. Het hotel heeft een kantoor in de haven, misschien kunnen we het oplossen met daar cash te betalen. Eerst ergens geld afhalen.
Tijd om te vertrekken, de boot wacht niet. Met een beetje pijn in het hart verlaten we onze nieuwe vrienden, wie weet tot nog eens.
Op de weg naar de steiger nemen we ook afscheid van Frits en Katrien. Zij blijven nog één dag langer, gaan dan terug naar Melakka waar ze wonen.
Een vlotte overtocht van een uurtje, we komen terug aan in Kuala Besut.
Het kantoor is al gebrieft over de betaling. De echtgenote van de manager, Lin, zal met ons meegaan naar een bankautomaat. De 2 banken die er zijn in dit klein stadje aanvaarden geen maestro, de creditcard werkt niet. Wat nu?
Lin rijdt met ons naar het volgende stadje, groter, 20 minuten rijden. De 2de bank is bingo, we hebben cash. Net voldoende om alles te betalen en nog een beetje over te houden. Want het bedrag dat je uit de muur kan halen is ook beperkt.
Maar goed, we zijn effen, we kunnen onze trip met enige vertraging vervolgen.
De eerste kilometers rijden we door kleine typische dorpjes, weinig nieuws over te melden.
We rijden naar Cameron Highlands, de hooglanden van Maleisië, tot 2032 meter hoog. Er zouden spectaculaire zichten zijn, bergtoppen in de mist.
Een slingerbaantje brengt ons tot aan het begin van de Highlands. Ze hebben niet gelogen, het is er inderdaad heel mooi. Een kleine regenbui zorgt voor de zo voorspelde mist rond de toppen. Mystiek hangt in de lucht.
Maar niet voor lang. We zien dat er aan ontbossing is gedaan, er staan gedrochten van gebouwen op de heuvels. Als we dichterbij komen, zien we dat er honderden serres staan, sommige nieuw, andere bijna vervallen. Er wordt hier massaal aan tuinbouw gedaan. Vanalles. Bloemen, groenten, fruit, ....... We zien veel Pakistani, Indiërs lopen op straat maar hoe alles uitgebouwd is, geregeld wordt, de schreeuwerige neon doet ons vermoeden dat de Chinezen alles aan het inpalmen zijn. Het zou niet de eerste keer zijn. Onze autoradio is akkoord, er komt enkel Chinees jingeljangel uit. Afzetten dat ding.
Maar alles wordt nog veel meer ontsierd door de mega grote flatgebouwen die er staan. Hier hetzelfde : sommige zijn bewoond, aan anderen zijn ze nog volop aan het bouwen. Mastodonten, oerlelijk. Het doet ons een klein beetje denken aan de Franse skigebieden. Hoge flats, alles artificieel. Onze goede vibe van Perhentian zakt zienderogen. We hadden hier 2 dagen gepland om te genieten van de natuur, om trekkings te doen. We zijn beide vrij snel akkoord dat we morgen al vertrekken.
Een paar dingen wilen we bezoeken, dan ribbedebie.
Ons hotel, Casaloma, is gelukkig een beetje de uitzondering op de regel. Klein, rustig gelegen, nog vrij gezellig. De kamer doet ons wel een beetje aan de Love hotels denken van Zuid-Korea. Een beetje caberdouche achtig. Maar proper, ruim, niks tekort.
Hanan, een Indiër, doet de receptie. Een lichtkrant achter hem met ondertitels ware niet slecht, we komen er uit, met Love and Peace kom je ver.
Een 10' stappen naar het centrum. Veel meer toeristen dan dat we gewend zijn, meer bezienswaardigheden hier buiten die agro industrie zijn er naar onze mening niet. The Lonely Planet gaat zijn info over deze streek toch eens grondig moeten herwerken.
We vinden een Japans-Koreaans restaurantje, eten weeral eens super lekker en gezond. Gelukkig hebben dat nog. En een 50 cent winkel, alles kost er dus 50 cent. Veel brol uiteraard maar leuk om eens in te lopen.
Nog een beetje in het stadje rondlopen maar ook hier vliegt de tijd. Wij vliegen in ons bed.

Geschreven door Waarzijnwenu