Met een beetje stijve spieren staan we op. Fuji gaf zich niet zomaar gewonnen. Koel afscheid in de hostel. Was qua gezelligheid niet de beste. Een ganse voormiddag treinen. Een paar keer overstappen, alles vlot verlopen. Gisteren toevallig op een blog gelezen dat het hotel waar we zullen overnachten gratis transfers doet van het station naar hun hotel. In het voorlaatste station laten we het tourist office bellen. Zonder problemen regelen ze alles voor ons. Handig en goedkoop. We krijgen instructies. Een witte boxy stationwagon met bepaald teken erop zal ons staan opwachten. Bedoelt U met boxy een vierkant type wagen? Hai ofte ja. OK, simpel. 20' later komen we aan in Matsushima. Een oudere man komt naar ons toe. Philippe-San. Dat ben ik. Mijn achternaam is helemaal niet uit te spreken voor Japanners, daarom ben ik voor hen Philippe-San. Hij begeleidt ons naar de auto. Een witte wagen, mini volumewagen. Mét inderdaad een tekening erop. En achteraan staat Toyota Voxy. We hadden het kunnen weten. V=B. Maar hij brengt ons tot het hotel, het allerbelangrijkste. Aan de receptie zijn we vertrokken voor een half uur. Niemand spreekt Engels. Check in = 15u. Mag bagage in kamer? Geen probleem. We brengen ze naar de kamer. Een supermooie, moderne kamer. Voor dezelfde prijs als gisteren. Deze kamer betaal je bij ons 60-70€ per nacht. Hier véél goedkoper. Enige minpunt. We liggen recht over de keuken. Zelfs op de tweede verdieping hebben ze een keukentje. Waarom? Nog een minpuntje. Er is op dezelfde verdieping een openbare badplaats. We vrezen lawaai van beiden. Dus terug naar de receptie om een andere kamer te vragen. Met handen en voeten leggen we ons probleem uit. Ze verstaan dat we willen veranderen, de reden waarom niet. Eén van de medewerkers haalt zijn smartphone boven en spreekt van alles in. Dankzij Google Translate kunnen we iet of wat communiceren. Ik doe hetzelfde met mijn telefoon. Ik spreek iets in en de telefoon zegt de vertaling. Lang leve technologie. Alhoewel. "We willen rust" wordt "Tieten deeden blokken". Niet echt wat ik bedoelde. Ondertussen staat Mr boxy zich kreupel te lachen. Aan de zijkant zit een mevrouw op de PC van alles in te typen. Ook zij gebruikt Google Translate. Alles wat er gezegd wordt, in beide richtingen, schrijft ze op en laat ze naar het Frans vertalen. God mag weten waarom. En alles hopeloos te laat. Maar iedereen heeft plezier. We blijven verder proberen. Uiteindelijk krijgen we toch een andere kamer. Op de 4de verdieping. Is eigenlijk een duurdere kamer maar we krijgen ze toch, aan dezelfde prijs. Ze vinden ons grappig en sympathiek zeker. Het enige Engels dat de eigenaar zegt is : " Arrh, salary down, salary down." Goed, bagage verhuizen van kamer. We gaan het stadje een beetje verkennen. In het tourist office krijgen we een stadsplan, beetje info. De mevrouw loopt letterlijk van hot naar her om ons ten dienste te zijn. Zeer gebrekkig Engels maar vol goede wil. We gaan naar de vismarkt. Daar zijn voornamelijk kant en klare producten te koop. Maar je kan er ook vers gemaakte sushi krijgen. Iets voor ons natuurlijk. Daarna terug naar het hotel. Inchecken. Of we morgen ontbijt willen. Dat zat toch in de prijs, included? Yes, for free. Ok dan. Breakfast 7u30 or 8am. Dus ontbijt van 7u30 tot 8u? Nee nee, ontbijt om 7u30 óf 8u. We kiezen uiteraard voor 8u. Een beetje uitslapen zal er dus wéér niet bij zijn, zegt Titi. Japanees style ontbijt. Nieuwsgierig wat dat gaat geven. Een koffietje op ons terrasje in de zon en zicht met over de baai. Het leven kan hard zijn. De zee voor ons is één van de 3 mooiste plaatsen van Japan, Nihon San Kei. De baai heeft 260 eilanden, allen bedekt met naaldbomen. Je kan met een boot eiland hoppen of gewoon een rondvaart doen. Ideetje voor morgen. Het heeft niet veel gescheeld of we moesten hier niet meer naar toe komen. In 2011 was er de tsunami, denk maar aan Fukushima. Matsushima lag ook in het middelpunt maar door de 260 eilandjes werd de kracht van de tsunami gebroken. Er was nog wel veel water - en modderschade maar niemand werd gewond of gedood. Vanuit onze kamer zien we de Fuku-ura-bashi brug die het Fuku-ura-jima eiland verbindt met het vasteland. Na 17u gratis passage. Ideaal voor ons. Ook al omdat het na 17 is. We wandelen rond op het eiland tot valavond. Bij terugkomst is de brug verlicht met veranderende kleuren. Aan de hotel receptie vragen ze of we blijven eten. Hotel keuken is misschien wel lekker maar meestal heel wat duurder dus bedanken we en gaan we op zoek naar een leuk restaurantje. Tevergeefs. Alles is hier gesloten, al is het nog maar 19u. We zullen dus maar best teruggaan naar het hotel, daar vinden we tenminste nog iets om te eten. De eigenaar is een beetje verrast ons al terug te zien, maar ook wel tevreden, money hé. We krijgen een plaatsje aan de toog, eigenlijk aan de tafel, de werkplaats van de chef. 2 man sterk is bezig sushi, sashimi, vleesgerechten te bereiden. Met de grootste vaardigheid. Wij bestellen elk een slaatje. Titi sashimi van zalm, ik gebakken koetong (plaatselijke specialiteit) erbij. Alles zéér lekker. En uiteindelijk nog het goedkoopste van het stadje. Naast ons is een koppel komen zitten, de mevrouw stelt zich voor als de eigenaresse van het hotel. Wie is nu eigenlijk de baas? Geen Engels maar Google Translate snelt terug ter hulp. Zo kunnen we toch een klein gesprekje voeren. En de taal van de saké kennen ze hier goed. We worden getrakteerd op een glaasje. Vriendelijkheid kent hier geen grenzen. Een leuke dag, avond loopt ten einde. Even skypen met het thuisfront en dan bedtijd. De zachte matrassen en hoofdkussens roepen onze naam. Titi en Philippe-San, come.

Geschreven door Waarzijnwenu