Ontbijt op een overdekte patio, aangename temperatuur, mini regentje.
Eigenlijk heel simpel: eten wat de pot schaft.
Dat was gisterenavond zo, ook bij het ontbijt hetzelfde concept.
Pannenkoeken, vers fruitsap van aardbei, vers fruit, kaas, ei, brood, koffie.
Geen keuze stress.
8u30 worden we hier al terug verwacht, we krijgen een rondleiding op de cacaoplantage.
Tezamen met een Zwitsers koppel gaan we op stap, onder begeleiding van David.
Wel grappig. De Finca levert cacaobonen aan 2 personen. Inderdaad, een Zwitser én een Belg (Frederic Blondeel). Hoe toevallig.
David moet een beetje loskomen. Zijn uitleg is een beetje stroef in het begin maar hoe verder we gaan hoe leuker hij wordt.
We krijgen uitleg over hoe je van een zaadje naar een afgewerkt product gaat.
De oudste cacaoplanten op deze plantage zijn 20j, een boom kan tot 50j meegaan.
Om kwailteit te garanderen willen ze enkel met de beste planten werken. Die bekomen ze door nieuwe stekjes te enten op de oudere planten.
Van die nieuwe weten ze door onderzoek en ervaring dat die de beste vruchten geven.
Na ongeveer 3 maand worden ze geplant in volle grond.
Maar dan duurt het tot bijna 5 jaar alvorens de eerste cacaovrucht kan geoogst worden. De plant heeft dus tijd nodig alvorens ze begint op te brengen.
Op de stam komen kleine bloemetjes die dan uitgroeien tot de echte vrucht.
Er zijn verschillende soorten, hier telen ze er 2: bruine en groene vruchten.
Uiteindelijk komen ze tot hetzelfde resultaat: chocolade.
Maar eer je daar bent valt er nog een lange weg af te leggen.
En bijna alles handmatig.
Plukken, het uithalen van de cacaoboon op het veld zelf, de oogst in zakken naar het fermentatiestation brengen.
Deze fermentatie duurt 6 à 7 dagen, in bakken in verschillende stadia. David legt alles redelijk duidelijk uit, toont hoe het er uit ziet, laat ruiken, proeven....
De gefermenteerde bonen worden gedroogd, geroosterd, gemalen, vlies gescheiden van boon, geperst om de cacaoboter te bekomen.
Een deel blijft cacaopoeder, een ander deel verwerkt tot de echte chocolade.
We wisten niet dat er zoveel aan vooraf ging alvorens dat stukje chocolade uit de verpakking bij je koffie ligt.
Geen wonder dat goede chocolade een centje kost. Wat we ondertussen al door hebben, is dat de goedkope versie gemaakt is van minderwaardige producten.
Een super interessante rondleiding die afgesloten wordt met een tasting van verschillende soorten qua percentage. Van 80 tot 50%, zelfs witte chocolade.
Al is nu wel duidelijk dat er in witte chocolade eigenlijk weinig chocolade zit.
Da's cacaoboter met suiker en melkpoeder. Vol vetten dus. Als je echt gezond wil snoepen is donkere chocolade de manier.
Op de toer zien we nog een aantal interessante dingen: vanilleplanten, gemberstruiken, ananas, papaya, citroengras, macadamianoten.
De diversiteit zorgt er ook voor dat alle planten betere producten afleveren.
Tezamen met de fauna. Als je een uurtje in de schommelstoel zit, zie je van alles en nog wat voorbij komen. Muggen, vlinders, kolibiries, vogeltjes. Al deze wezentjes zorgen voor de bestuiving waardoor er voortplanting is.
De plantage is zelfbedruipend, op een paar dingen na.
Een grote moestuin, kruidentuin. Bijna alles wat je 's morgens en 's avonds op je bord krijgt komt hier van het land.
Hoe kom je dan van die boon tot een afgewerkt product?
Dat komen we te weten in een workshop "maak je eigen chocolade".
Julian is nu terug van de partij om ons daarin wegwijs te maken.
De gedroogde bonen moeten we zelf roosteren en malen.
Het vlies moet van de gemalen boon gescheiden worden, da's heel simpel. Een ventilator blaast de veel lichtere vliesjes weg.
Eens we een zuiver product hebben, gaan we die terug malen tot een heel fijne massa.
En die massa gaat dan tezamen met suiker en gesmolten cacaoboter in een machine die alles onder elkaar mengt. 1kg bonen, 50gr rietsuiker, 50 gr cacaoboter geeft een chocolade van 70%.
Ons eigen brouwsel gaat dan 24u mengen totdat we een gladde massa hebben waarmee we het eindproduct zullen maken. Maar da's voor morgenochtend.
Het proces zoals wij nu uitvoerden is gelijk aan wat ze op grote schaal doen. Met uitzondering van een aantal bewerkingen die machinaal gebeuren zoals het malen, roosteren, mengen.
Onze ochtendshift zit er op, we hebben nog een paar uurtjes repos en dan gaan we paardrijden.
Duimen dat het weer ons goedgezind is.
We moeten een 15' rijden tot de plaats waar we gaan paardrijden.
Daar wacht er ons iemand op. Het is Hector, een vrolijke jongenman.
We krijgen elk een paard toegewezen. Titi Doro, ik Jacomo.
We vertrekken en gaan vrij snel een smal pad in.
Hector waarschuwt ons al op voorhand. Er komen steile stukken aan, omhoog en omlaag. Met je gewicht balanceren zodat je het paard helpt om de hindernis vlotjes te nemen.
De regen van de voorbije uren en dagen heeft sommige stukken van het pad tot ware modderpoelen herschapen. Geen probleem voor de paardjes, ze kunnen het vlot aan.
We zijn nog maar net het smalle pad in gereden of er hangt een luiaard boven ons. Duidelijk wakker want hij kijkt ons recht in de ogen. Het blijven toch verwonderlijke beestjes.
We rijden inderdaad via een steil pad naar beneden, het wordt bijwijlen een slingerpad.
We zijn hier volledig alleen, enkel wij, de paarden en de natuur.
Een klein uurtje gereden en we mogen afstijgen. De paarden worden vastgemaakt aan een boom en wij dalen een pad af tot aan de Rio Celeste, de rivier.
Helder blauw water, watervallen.
Voila, dit is de plaats waar we mogen zwemmen.
Koud water maar we zijn al wat gewoon dus dit zou ook wel moeten lukken. Bij deze zwoele hitte zal het eerder een verfrissing zijn.
Zwembroek aan en de rivier in. Titi 2 zou trots zijn op ons, ze mag een abonnement bij de drankenhandel aanmaken voor de volgende fles.
Enige oplettendheid is wel vereist. De rivier komt vlotjes naar beneden, er staat een flinke stroming. Toch maar opletten dat we niet in Nicaragua uitkomen.
We mogen een poosje plonsen. Hector gaat niet in op ons verzoek om ook de rivier in te duiken. Hij houdt niet van koud water. Ah, dat stadium ben ik al voorbij.
Goed, ook al is het water aangenaam om in te vertoeven, we moeten toch verder te paard.
Een stukje langs dezelfde weg omhoog, terug door de modder.
Hector heeft nog een mooi uitzichtpunt waar we naartoe kunnen, we zeggen geen nee.
Hij heeft niet gelogen. Op het einde van een pad hebben we een overzicht over de immense vlakte. We zien voor ons de vulkaan Arenal, rechts vulkaan Tenorio.
Een cordillera aan de einder, een gebergte dus.
Dat én een groot meer is de grens met Nicaragua. We zitten maar 30km van die grens verwijderd.
Een enorme groene vlakte strekt zich voor ons uit, die ruimte hebben we helaas thuis niet meer.
Hector blijkt een héél goede compagnon de route te zijn. Hij toont ons planten, vertelt over de streek en over zijn land. We hebben het terug getroffen.
Onze toer duurt bijna 3u maar wederom, die uren vliegen voorbij.
Een dreigende lucht in de achtergrond maar we houden het droog. Ook al zie je alle grijs schakeringen tot zelfs bijna zwartgrijs, geen regen.
Wat een klein gelukske zal zijn want wanneer we terug naar Finca Amistad rijden, liggen de wegen er nat bij, de grindbanen vol met plassen.
We zaten de juiste kant van de berg.
Die berg is het toneel van een spectaculaire zonsondergang.
Het lijkt alsof de zon door de wolken komt piepen en de berg aan één kant verlicht. De terugweg duurt dus iets langer met een fotograaf op de passagierszetel.
We hebben nog goede vooruitzichten.
De Finca heeft een spa, wij hebben gereserveerd van 18u30 tot 19u30.
Die is nog maar sinds dit jaar in gebruik, we komen dus net op tijd.
Zoals de rest van dit verblijf, alles uiterst smaakvol afgewerkt.
Een apart gebouw in hout met 2 baden. Eentje met 22°C water, eentje met 38°C water. Titi 2 mogen we niet ruïneren dus gaan we vooral in dat van 38°. Het kouder is eens plonsen, in het warmste kunnen we uren blijven dobberen.
Ligzetels, een schommelbank, yogamatjes.
Met bluetooth hun boxen verbinden en zelf een rustig romantisch deuntje op de achtergrond afspelen.
Een soort van verrassing: iemand van de receptie komt vragen wat we willen drinken. Een biertje en een wit wijntje slaan we niet af.
We wisten dat alles hier super in orde ging zijn, dat we al dit ook erbij kregen dat overtreft onze stoutste verwachtingen.
Een uur vliegt voorbij, jammer, er staan al mensen na ons geboekt. Doeme, dit konden we wel voor een paar uur doen.
We moeten wel nog gaan dineren, dus laten we spa voor wat het is, met pijn in het hart.
Aluela wacht ons terug op bij de restaurant patio. Zoals bij het ontbijt, 1 gerecht. Vis met groenten, een bonenpasta en plantanen.
Haar collega Rebecca is ook weer van de partij, zij is eigenlijk de kok.
Goed personeel is belangrijk, daar ontbreekt het niet aan.
We praten een beetje met Aluela, over haar leven.
Reizen heeft ze bijna nog niet gedaan. Na onze trip zullen we meer van Costa Rica gezien hebben dan zij.
Een warme vrouw, 2 kinderen.
Veel werken. 6 dagen op 7 met shifts van 7u. Alles voor het gezin.
Als we over thuis praten en haar zeggen dat het nu bij ons 6 à 7°C is zien we haar al rillen. No no, véél te koud. Onder de 20° is voor hen al vriezen.
We krijgen nog een koffie en chocolademousse als afsluiter, morgen moeten we helaas dit kleine paradijs achter ons laten.
Ook Waffie aan mijn zijde pinkt een traan weg, ofte misschien omdat we vandaag alles zelf op aten en er geen restje voor haar was.

Geschreven door Waarzijnwenu