Geen fee(st) deze nacht, misschien omdat ik altijd als een blok in slaap 's avonds. Ontbijt op ons roze terras in de zon. Weg zijn we. Direct via een klein baantje, aan het guesthouse. Vrij snel is er een uitkijkpunt. Deze keer zien we in de vallei een groot meer, omringd door bossen. Zo ver je kan zien, groen. Terug een mooie start van de dag. Langs de weg staat een bord voor een koffieplantage. We volgen de borden en komen bij Doi Chaang koffiehuis. Een koninklijk project om de teelt van opium te verminderen. De Akha stammen worden aangemoedigd om koffie te telen. De fabriek is hun project. Een kleinschalig iets, fairtrade. We kopen er een kop koffie. Lekker. We moeten een stukje dezelfde weg terug. Geen probleem, het is er mooi genoeg. Prachtige natuur. Jammer dat ze hier niet altijd even milieubewust zijn. Temidden van die natuur zie je soms een grote vuilnisbelt die ze verbranden. Met alle geur en rookhinder erbij. Mooie wegen maar een iets ander kader. We zien terug veel meer kleine lokale dorpjes. De typische houten of bamboe huizen. Meer armoede, denk ik. Maar zoals altijd, hoe minder de mensen hebben, hoe vriendelijker ze zijn. Lachen, zwaaien. We beslissen de lokale economie te steunen en stoppen bij een lokaal eethuis. Enkel Thaise mensen zitten te eten. Een vriendelijk koppel staat aan het fornuis. We bestellen beide een papayaslaatje. We krijgen er gratis mandarijnen bij als dessert. De man probeert een gesprek aan te knopen in zijn beste Engels. Een supervriendelijke man. Iedereen is zeer geïnteresseerd in ons reizen. De tocht verder brengt ons langs de gekende mooie wegen, op en af, genieten. Soms wordt het extra opletten. Er zijn wegenwerken en het asfalt maakt er plaats voor grind. Tempo laten zakken, lesje motorbeheersing. We maken nog een korte stop in een wijngaard waar ze fruitwijnen maken. Wij houden het bij alcoholvrije koffie. We rijden naar Mae Salong, een bergdorp (1418m hoog). We zoeken slaapplaats. De eerste paar die we checken zijn volzet of te duur. Een andere heeft plaats, is betaalbaar maar vrij vuil, uitgeleefd. We hebben nog tijd, we gaan nog ergens anders navraag doen. Een guesthouse, gerund door een echt Akha familie, heeft plaats maar ook wat uitgeleefd. De oude vrouw stuurt ons door naar, waarschijnlijk, haar kleinzoon. Ook die heeft een guesthouse. Ze belt hem, hij komt met de scooter. 1 iemand kan mee om alles te bekijken. Titi gaat mee, ik blijf achter. Ondertussen heb ik een blij weerzien met vrouwen uit de Akha stam. Een klein mevrouwtje in typische kledij poseert voor de lens. Haar mooie rode tanden tonend. En andere vergezelt ons. Ondertussen is Titi terug, de accommodatie is ok. We halen de motor en rijden er heen. Nog geen 2', dichtbij dus. Een mooie kamer, een schitterend uitzicht over de vallei. De jongeman spreekt zeer gebrekkig Engels maar we komen er uit. We stappen naar de markt. Een kleine markt, hij loopt op zijn einde. Ze verkopen er fruit. En roze eieren. Ze zijn etensklaar, ik koop er één. De roze schil er af, de binnenkant is zwart, de dooier bruinachtig. De roze kleur zou geschilderd zijn. De donkere binnenkleuren door een speciale manier van bewaren. Het smaakt wel degelijk naar ei, een klein beetje anders. We stappen door het dorpje. We zien veel Chinese tekens op borden. Misschien hebben de Chinezen hier hun invasie ingezet. Een man in een klein restaurantje roept om onze aandacht. Een goede menukaart voor goede prijzen, we gaan hier eten. Titi tofu, groenten, rijst. Ik een klein beetje kip met groenten. Het roze ei verteert blijkbaar niet zo vlot. De eigenaar is een vlotte kerel. Blijkt een Chinees te zijn. Ons vermoeden was dus juist. Maar deze is een goede Chinees, we hebben hem gevonden. Met een echtgenote die lekker kookt. We gaan terug naar het Akha guesthouse. We voelen dat we iets hoger zullen slapen. Voelen dat aan de temperatuur. Het is hier flink stuk kouder, onze fleece trui wordt bovengehaald. Een eerste bewustwording van de nakende terugkeer is een feit.

Geschreven door Waarzijnwenu