Dagelijkse routine. Opstaan, douchen, ontbijten.
Woefie zit al braaf aan de glazen deur naar binnen te kijken.
Wordt er niet meer gedeeld misschien? Toch wel vriend, ik kom er aan.
De auto is snel ingeladen, we kunnen vertrekken.
Vandaag wordt voornamelijk een rijdag.
Af en toe wel eens stoppen, de eerste stop: Catarata del Toro.
De auto eerst voltanken, we zijn van plan om zoveel mogelijk kleine baantjes te nemen. Daarop zonder benzine vallen, liever niet.
Tanken wordt voor jou gedaan, een vriendelijke jongen gooit de wagen vol.
Benzine is iets goedkoper dan bij ons, per liter betaal je ongeveer 1,3€.
Je ziet van alles terwijl je rondrijdt. Allerlei soorten auto's, voertuigen, mensen.
Eentje snort ons voorbij met een lichte motorfiets. Er is iets raars met zijn helm.
Wat verderop staat hij aan de kant van de weg.
Of we een foto mogen nemen van hem. Uiteraard.
Recht uit Pirates of The Carrabean. Grappig.
De wegen zijn zeer variërend. Soms mooi nieuw asfalt, dan weer heel slecht met grote putten.
Niet verwonderlijk, redelijk grote vrachtwagens gebruiken deze ook. Leeg of volgeladen. En volgeladen betekent echt wel vol. De weegbrug slaat tilt, als die er al zou zijn.
Onze eerste stop is dus Catarata del Toro. Da's één van de grootste watervallen van Costa Rica. 90 meter hoog.
Aan het loket een grote blonde man, niet echt het prototype van een Costa Ricaan. Van waar wij zijn? België.
Oh, dan zijn we buren.
De man leeft al 18 jaar in Costa Rica en baat dit uit. Hij was op zoek naar avontuur en is hier dus blijven hangen.
We hebben de keuze uit een aantal trails. Wij kiezen deze die ons naar de waterval brengt.
We willen vertrekken maar worden omzwermd door kolibries. Gisteren waren we in extase toen we onze eerste in het wild zagen.
Hier zoeven ze met tientallen rond je hoofd.
Dat er een container hangt met zoet water zal er ook wel voor iets tussen zitten.
Heel veel blauw paarse, af en toe een groene. Niet mensenschuw, foto's nemen lukt vlotjes.
We vertrekken voor de trail, de witte bollen volgen. Straks om terug te keren zijn het de groene. Nederlandse efficiëntie.
Het eerste stuk vrij vlak, tot we aan een soort toegangshekken komen.
Vanaf dan 350 trappen naar beneden, dat wil zeggen straks dan 350 naar boven.
Op verschillende plaatsen staan bordjes: "Opgelet voor slangen". Wij zullen er op ons volledig traject geen enkele zien. Misschien worden wij wel door 50 slangen bekeken zonder het te weten. Het zijn meesters in vermomming.
Het laatste deel tot aan de waterval is vrij glad, opletten geblazen. We kregen een stok mee ter ondersteuning, best wel handig.
Vanuit de hoogte valt er een grote waterstraal de diepte in. 2 eigenlijk. Een grote en zijn kleine broer. Vooral de grote is wel impressionant.
Eens geland baant het water zich een weg verder doorheen de rotsen. Op één plaats heeft er zich zelfs een natuurlijke jaccuzi gevormd.
Jammer dat er een afsluiting staat, dat we er niet in kunnen. Bubble fles nr 2 was binnen.
Net voor ons zijn er 2 koppels terug naar boven vertrokken, we hebben de plaats voor ons alleen. Naast het kletterende water geen storende tieners deze keer.
We keren terug naar boven.
Het conditiepeil staat op een laag pitje, dat ervaren we als we die 350 treden terug naar boven moeten. In die zwoele rimboe warmte, het blijft toch werken.
We lunchen in een klein dorpje, Bajos de Toro. Een super klein dorpje, zoals we er al heel wat door reden.
Een scheet groot.
Een restaurantje ziet er wel leuk uit voor lunch.
We zitten er helemaal alleen, bestellen, lunchen. Vlotjes afgewerkt.
Gelukkig was de lunch zonder alcohol want de volgende paar uur vereisen opperste concentratie. Kleine slingerpaden, laaghangende wolken met zelfs mist.
Waze zegt linksaf, we volgen. Dat hadden we misschien beter niet gedaan.
Het perfecte asfalt houdt op te bestaan en gaat over in een grindbaan.
We hebben een 4x4 maar de banden zijn niet echt offraod banden denk ik. Wat misschien problemen gaat geven met grip en/of lek rijden.
Soit, we hebben een all-in vezekering dus we wagen het er op.
Het eerste baantje lukt vlotjes, de volgende eigenlijk ook. We zijn gelanceerd.
Eén lijkt ons te nekken. Er zijn diepe gleuven in het grind, zonder overdrijven wel 40-50cm diep.
Een strip net de breedte van onze auto loopt er langs, we kunnen net passeren. Billen dicht geknepen bij Titi.
De rest van de wegen zijn soms ook grof grind maar we komen nooit in de problemen.
We genieten van de omgeving.
Heel veel land -en tuinbouw. Ook verrassend veel veeteelt.
Sinds ons vertrek deze ochtend hebben we nog geen meter gereden zonder groen. Overal bomen, struiken, planten.
Iemand die kleurenblind is en die roze voor groen aanziet, weet niet wat hem overkomt.
Eens we La Tigra binnenrijden gaan we op zoek naar La Tigra Rainforest Lodge.
Da's een ecolodge, in de dichte begroeiing waar we overnachten.
We moeten de grote weg verlaten en volgen een grindbaan met keien voor de volgende 5km. Periodisch flink stijgen, een ruwe schatting zegt 25 à 35%. Ssangyong geeft geen krimp, de 4x4 modus moeten we nog niet gebruiken.
Op het einde van die weg ligt de lodge.
We krijgen uitleg van Wendy aan de receptie over hoe de ecolodge werkt. Respect voor de natuur draagt men hier hoog in het vaandel.
We hebben een soort tent in de bomen geboekt. Een beetje glamping: goede bedden, een badkamer. Geen Wifi in de kamer, och jammer.
Afgesneden van de sociale media, hoe gaan we dat overleven.
Wel, gewoon 5min stappen tot aan de receptie en daar is er wel ontvangst. Jammer.
Onze "kamer" is superleuk. Een terras in de bomen, het raam aan de achterkant is een rood net i.p.v. glas. Met uitzicht naar de jungle.
We zijn een beetje Tarzan en Jane.
Op ons terras houten ligstoelen, een hangmat.
Binnen, boven onze bedden, hangt een klamboe ofte een muskietennet. Zonder sta je op met een braillehuid is ons verzekerd.
Rond 19u zouden we gaan eten ware het niet dat op dat moment juist de nachttoer start.
We sluiten gewoon aan met een groep Duitse toeristen en een gids.
Terug op zoek naar het nachtleven.
Onze kleine groene kikkervriend met rode ogen is hier in overvloed aanwezig. Tesamen met nog een aantal grotere en kleinere soortgenoten.
Een nest met slapende vogel erin, een wandelende tak die nu niet wandelt maar een dode tak speelt.
Super kleine rupsjes die oplichten in het stekkedonker.
Een onverwacht extraatje: een gordeldier kruist ons pad. Nog nooit gezien, nu noch vroeger.
Of we het dier een plezier doen met die nachttoer en vooral die lichten, daar weet ik nu al het antwoord op. De dieren storen in hun natuurlijke nachtelijke habitat, menig bioloog zal er grijs haar van krijgen.
We proberen zoveel mogelijk respect te tonen, de dieren zoveel mogelijk gerust te laten en enkel verantwoorde foto's te nemen.
Een uurtje later kunnen we gaan eten. Je bent bijna verplicht om hier in hun restaurant te eten, 5km in het pikdonker op een slecht grindpad rijden is niet aan te raden. We draaien ons hand niet om voor een beetje avontuur maar we hebben ook nog een beetje gezond verstand.
En het is heel lekker eten in een gezellige setting. Waarom zouden we het niet doen.
Vandaag krijgen we als dessert terug een stukje verjaardagstaart. Heide blaast thuis.... kaarsjes uit. Nope, getallen blijven geheim.
De nacht blijft vrij zwoel, één reden is de vochtige warmte. De andere reden laten we open voor de verbeelding.

Geschreven door Waarzijnwenu