Ontbijt met zicht op de vallei. Ietsje frisjes maar de zon is al van de partij, het warmt snel op. Een beetje voorbij het guesthouse ligt een Akha dorp. We rijden er naar toe. Buiten 1 dorpsplein met een paar mensen is er weinig te beleven. Een paar foto's nemen en terug op pad. We verlaten het dorp via een kleinere weg. We rijden langs een resort waar een mooi bloementapijt is aangelegd. Óók hier stoppen we voor foto's. En weer weg. We zitten op ongeveer 1400m hoogte. Een goed gebied om groene thee te telen. De bergflanken staan vol thee struiken. Een mooi panorama. Onze tocht brengt ons terug in lager gelegen gebieden. Dat merken we aan het feit dat er meer landbouw komt. Rijst, ananas, bananen, maïs, maniok. Ook rubberbomen komen weer ten tonele. We proberen zoveel mogelijk kleine straatjes te nemen, dat is gewoon veel leuker. Misschien is het vandaag een speciale dag. In verschillende kleine dorpjes zijn er feestjes. Luide muziek, live optredens, versierde tenten. We toeteren, mensen zwaaien enthousiast terug. Op een bepaald moment komen we, ongepland, op een autostrade terecht. Daar kunnen we thuis enkel van dromen. De autostrade is volledig leeg. We rijden er misschien 15' op, niemand maar dan ook niemand te zien, in beide rijrichtingen. We twijfelen er aan of ze zelfs al geopend is want ze ziet er vrij nieuw uit. De eerstvolgende zijstraat slaan we in. Een klein dorpje is de geschikte plaats om te lunchen. In een zijstraat zien we een klein eethuis. We schuiven aan bij de locals. Het lijkt wel alsof iedereen uit het dorp hier komt eten, of eten komt halen. Of er is rondgebeld dat er 2 toeristen zitten, en iedereen moet ons eens zien. Alsook de motor, die is voor velen een buitenaards voorwerp. Zo'n "grote" motor zien ze niet veel. Ze zijn gewend om met scooters te rijden. Zelfde scenario als de vorige dagen : lekker gegeten voor een spotprijsje. Na een beetje de grote weg te hebben gevolgd, slaan we een kleine weg in. Volgens navigator Titi een leuke doorsteek. Een aantal kilometer asfalt, de weg gaat over in een grindweg. Geen probleem. Onze banden zijn er op voorzien. We rijden rond een héél mooi meer, omzoomd met bossen. Maar de grindweg gaat over in een zandweg, gelukkig redelijk hard aangereden. Al moet de motor (en chauffeur) af en toe zijn best doen om door gleuven, over stenen, door modder, omhoog te kruipen. Het is niet waar we dachten te rijden maar we rijden door, we zien wel. En wat we zien, is dat de weg doodloopt in een boomgaard. Mensen plukken er citrusvruchten. We vragen de weg op de kaart. In hun beste Thais leggen ze uit waar we naartoe moeten. Het enige wat we echt begrijpen, is dat we terug moeten. Over dezelfde weg! Gelukkig beleven we er plezier aan. En de motor houdt stand, ook niet onbelangrijk. Terug voorbij het meer. Nu krijgen we vrachtwagens als tegenligger. Wat die hier komen doen? Misschien de weg enigszins herstellen, ze vervoeren aarde. We komen terug op asfalt, nemen op een kruispunt een rechtse weg. Een klein beetje een "déjà vu" gevoel maakt zich eigen. Het asfalt gaat over in een grindweg. Tzal toch niet weer van dattum zijn. We komen in een afgelegen klein dorpje. We vragen de weg, de rechtse straat moeten we hebben. Niet voordat we het dorpje bekeken. Een paar stappen terug in tijd. Kinderen rijden in zelfgemaakte houten gocarts. In een huis staat ook een houten hometrainer. Alles wordt ten volle benut. We horen live muziek. In de lokale parochiezaal zijn jonge gasten aan het repeteren. We mogen meegenieten. Wat verder slachten 4 man een varken. Het leven zoals het is. Maar.. overal de glimlach. We moeten door. We nemen de weg die ze ons aanraadde. Déjà vu 2. Beton gaat over in grind in zanderig. Het gaat toch niet weeral waar zijn. Nee, het wordt nog beter. Bijna de ganse zandweg is volgestort met keitjes. Zover we zien. We rijden, kruipen een stuk verder tot een steile helling met natte ondergrond opdoemt. Dat is een beetje teveel van het goede. Temeer omdat we eigenlijk niet 100% zeker weten dat we goed zitten. Omkeren dus en de ganse weg terug. Tot in het dorp, door het dorp. Tot we weer op de asfaltweg zitten. We moeten naar de hoofdweg, nemen een rechtse afslag. Verrassing nr 3. Een nieuwe laag asfalt is op de weg aangebracht, met daarover een laagje zand. Weeral dubbel opletten. We geraken veilig en wel op de hoofdweg. De motor de sporen geven want we moeten op zoek naar slaapplaats. Het eerste grote stadje dat we inrijden is Meng Rai. Groot is relatief. Het lijkt meer alsof een paar honderd huizen doormidden is gesneden door één hoofdweg. En geen hotel of iets dergelijks te zien. We vragen een paar keer naar een hotel. Ze sturen ons eerst naar een beetje een afgelegen straat. Een "hotel". Een onderkomen lang gebouw, een beetje een raar iets. Dan maar iets anders zoeken. Op straat vragen we of iemand een slaapplaats weet zijn, een guesthouse of homestay. Ze sturen ons naar het guesthouse Nong Yao. We vragen een paar keer de weg er naar toe. Ze sturen ons de juiste richting uit, telkens wordt het afgesloten met Thais gegiechel. We vinden de plek. Een paar (duurdere) bungalows. Iets verderop heeft de eigenaar een goedkopere optie. Hetzelfde type gebouw als daarjuist. We zijn direct mee. Het zijn rendez-vous kamers. De kamer zelf ligt dieper, ervoor is een overdekte parkeerplaats die afsluitbaar is met een groot gordijn. Binnenin basis maar proper, alles wat we nodig hebben. En iets meer, nl 2 condooms. Vermoeden bevestigd. Maar het is idem prijs als vorige dagen, proper, we zijn hier toch maar om ons hoofd neer te leggen. Doen. We rijden terug naar het centrum om iets te eten. Weinig keuze, een paar eetstalletjes op straat. Ook hier weinig keuze. Ik een BBQ worst met rauwkost. Titi bestelt groenten met vis, niet pikant. Ze krijgt pikante groenten met vet varkensvlees. Dan maar in de 7/11 een nood rantsoen kopen. En ontbijt voor morgenochtend. Terug aan het guesthouse kunnen we meegenieten van de karaokebar naast de deur. Dat mogen ze wel op voorhand eens mededelen. Gelukkig duren de valse liedjes niet lang, tot 21u30.

Geschreven door Waarzijnwenu