Als we om 6u30 ontbijten op het terras buiten, is het al een drukte van jewelste op straat. Mini vrachtwagens vol met mensen en met luide muziek doorkruisen de straten. Het is nog steeds feest, er is volle maan. Ook in de hostel is iedereen al druk in de weer. We checken uit en gaan met de taxi naar het busstation. Een Indische chauffeur. Kauwend op bladeren gevuld met iets bruins. Zoals zovelen. Om de zoveel tijd spuwen ze een bruin goedje uit. Sommige auto's dragen er de sporen van. De deur is bezoedeld met het bruine sopje. Ook op straat zie je bruine vlekken van het spuugsel. Na 3 dagen Myanmar is onze eerste indruk dat het een redelijk vuil en vervuild land is. Veel afval op straat, immens veel plastic. Dat is een beetje de algemene regel voor Azië maar hier valt het echt wel op. Het is natuurlijk een grote stad. We komen aan bij het busstation. Eigenlijk een groot plein waar bussen en auto's staan. Errond iets dat lijkt op kantoortjes. Wij hebben onze tickets al, enkel nog de bus vinden. De taxichauffeur wees ons één aan. Aan mensen die bij die bus staan, vragen we of ze naar hetzelfde stadje gaan. Yep. Dat ging vlot. De bus ziet er vrij nieuw uit, comfortabel. Een halfuur tijd doden doen we pratende met een Indisch-Amerikaanse meneer. We vertrekken stipt op tijd. Vooraleer we kunnen doorrijden, is er toch al zeker 30'-45' om. Druk verkeer. Ook hier heel wat minibusje met feestende mensen. Megagrote boxen spuwen luide muziek, oorverdovend, ik denk wel 130 decibel. Het landschap wordt vrij snel groen. Één kant van de weg is landbouw, lage gewassen. De andere kant zijn lage bergen. We stoppen 1x onderweg voor lunch. Ik bestel gebakken noedels met kip, krijg een zeer vettige maaltijd. Voorlopig blinkt Myanmar niet echt uit in lekkere gezonde voeding. Titi bestelt gebakken rijst met groenten. 5' voor we terug vertrekken is er nog niets. Uiteindelijk komen ze er toch mee voor de dag. Dan maar meenemen en opeten op de bus. Iets vroeger dan gepland komen we aan in Mawlamyine. Een stoffig busstation. Gewone taxi's zijn hier niet. Wel brommertaxi's. Een scooter met chauffeur. We nemen er elk één. Ze brengen ons tot het hotel, het Than Lwin hotel. Een oud koloniaal gebouw. De kamer is vrij groot, hoge plafonds, redelijk ok. Het sanitair is 2x de hoek om. Het is heel oud, heel vervallen. Het hotel heeft zeer veel potentieel maar alles staat te verkommeren. Heel jammer. We betalen aan de receptie. Ze zouden in Myanmar enkel nieuwe, kreukloze dollarbiljetten aanvaarden. Mijn dollars zitten 1x geplooid in mijn portefeuille, voor de rest zijn ze smetteloos. De receptioniste bekijkt het biljet, wil het niet aanvaarden. T'is dat of niets, kind. Ze is wat van haar melk en gaat met het biljet ergens achter de coulissen. Als ze terugkomt , blijkt alles ok. We wandelen naar het centrum. Langs de kade en een bruine stroom met een forse stroming. We stappen tot aan een hostel waar je van alles kan boeken. Wij boeken een boottocht van Mawlamyine naar Pha An, onze volgende stop. We huren hier ook een scooter. Handig voor vanavond en nuttig voor morgen. Langs de kade is er een soort avondmarkt. Allemaal eetstalletjes. Vooral BBQ. We kiezen er één uit. Een jong meisje van 11 neemt onze bestelling op. Al een echte zakenvrouw. Van het verbod op kinderarbeid hebben ze hier nog niet gehoord. Jonge kinderen werken even hard, of misschien wel harder, dan de ouders. Met kennis van zaken. De satés worden gebracht door het jongere broertje. Ook een vlotte kerel. We rijden met de scooter terug naar het hotel. Ook van buitenaf ziet het er slecht onderhouden uit. Maar in vergelijking met andere accommodaties hier, is het nog niet zo slecht. Tenzij je naar een superdeluxe superduur hotel gaat. De staff verwelkomt ons terug met een grote glimlach. Wat ze tekortkomen aan hygiëne, maken ze ruimschoots goed door hun vriendelijkheid.

Geschreven door Waarzijnwenu