Tanjoobi omedetoo. Dat is het eerste wat ik te horen krijg bij het ontbijt. Terug het Japanse ontbijt. Titi heeft vis gevraagd in haar pannetje, ik krijg terug vlees. En een extra bordje met wat zoetigheid. En een verjaardagskaart. Ik had het kunnen weten. Gisterenavond vroegen ze aan de receptie hoe oud ik was, en of we op de foto wilden. En dus nu de verrassing. Arigato gozaimas. Ik heb nog saké, ik doe mijn ronde bij het aanwezige personeel. 3 obers, 1 chef, de poetshulp, de eigenaar. Ik krijg van de eigenaar een klein kokertje cadeau, zo eentje waar je die kleine brilletjes in kan opbergen. Als hij het opent, zitten er chopsticks in die je in elkaar moet schroeven. Zeer leuke attentie. We checken met héél véél spijt in het hart uit. Zulke warme mensen in hotel Kochira Marutoku. We krijgen terug een lift naar het station. Iedereen komt mee naar buiten om ons uit te wuiven, ze lopen tot in het midden van de straat en blijven wuiven tot we uit het zicht zijn verdwenen. Ook onze chauffeur, een koddige oudere heer, bedankt ons veelvuldig en blijft zwaaien tot we het station binnengaan. Men had ons gezegd dat de mensen noorderlijker heel vriendelijk zijn. We kunnen dat alleen maar beamen. We nemen de shinkansen richting Akita, aan de westkust. Vlotte treinrit, zoals gewoonlijk. 15' stappen tot aan het hotel, APA hotel. Via internet boeken we een dubbel klein bed wegens goedkoopst. Als we het bed zien, is het toch wel erg klein. Of we toch een twin kunnen krijgen. En wat de meerkost zou zijn. Er is een twin kamer beschikbaar. Dus onderhandelen over de prijs. Of ik toch geen korting krijg voor mijn verjaardag. De manager wordt er bij gehaald. Beetje zenuwachtig maar hij doet zijn uiterste best om ons in het Engels te helpen. De eerste twin kamer die hij toont heeft erg vuile vloerbedekking. Heeft hij nog een andere? OK OK. Die is wel proper. Of we dus een goede prijs kunnen krijgen je weet wel, voor mijn verjaardag? Denken, rekenen, denken. OK, we komen een prijs overeen. Terug naar de receptie voor de administratie. Of hij een kopie mag nemen van onze paspoorten? Ok, geen probleem. Ik toon hem mijn geboortedatum : 7 september 19... Oh, dan is het toch waar, zegt hij. En zo snel als hij het zei, zo snel verontschuldigt hij zich voor de verkeerde uitspraak. Geen probleem. Check in is vanaf 15u. Stiptheid is echt wel heilig voor de Japanners. Ook al is de kamer vrij, toch mogen we er anderhalf uur voordien nog niet in. Eerst iets eten. Kaiten zushi, maar geen al te goede. Dus na enkele stukjes houden we het al voor bekeken. Een overdekte markt lopen we door. In de straten is er niets te zien. Akita is een stad die je misschien links kan laten liggen. Weinig te beleven. Behalve dan de straatwerken. Vooreerst omdat ze leuke afsluitingen hebben. En omdat ze een soort vloerverwarming aan het plaatsen zijn onder de voetpaden. In de winter, bij strenge natte vorst, kunnen de voetpaden zo ijsvrij gemaakt, gehouden worden. Super toch. Naar het hotel voor de check in. Het is rond 17u, we besluiten om het nabij gelegen park te bezoeken. Het bevat de ruïnes van een kasteel. Alhoewel daar eigenlijk niets meer van overschiet. Wel een klein leuk parkje om in rond te lopen. Ware het niet dat de vele muggen je het leven zuur maken. In de lonely planet staat het adres van een leuk en goed restaurant dat lokale specialiteiten serveert. Het ligt vrij dicht bij het hotel, ideaal. Zitten op de vloer maar met de voeten in een soort put onder de tafel. We kiezen voor een 9 gangen menu. Vandaag mag het ietsje meer kosten. De hoofdschotel is kiritampo nabe, een stoofpotje van groenten, kiritampo (geplette rijst), kip dat aan tafel klaargemaakt wordt. Daar naast krijgen we een heleboel kleine gerechtjes. Sashimi, sushi, gepekelde groenten, edamame/garnaal kroketjes. Zeer verfijnde keuken. Onze buurmannen spreken redelijk Engels, de één heeft veel gereisd oa in België. Hij heeft een bedrijf dat zaken doet met België. Google Translate komt terug ter hulp. Mijn verjaardag komt ter sprake. We krijgen nog een extra gerechtje, gebakken kippenlevertjes. En een schrijfblok van het restaurant als aandenken. De kok komt zelfs bij ons zitten, zijn verhaaltje doen. Heel gezellig, gastvrijheid ten top. Na het afrekenen moet iedereen naar buiten voor een fotosessie. Mijn smartphone, Titi's camera, de iPhone van één van de andere gasten. Alles wordt in aanslag gebracht. En terug zwaaien als we verder gaan. Terug eentje om te koesteren. Een korte wandeling naar het hotel. Douche, kimono aan en dan maar weer slapen.

Geschreven door Waarzijnwenu