Terug een gewone ochtend d.w.z. opstaan rond 8u en ontbijten rond 9u.
Ons boutique hotel is eigenlijk een madrassa of koranschool die omgebouwd werd tot hotel.
Het staat nog onder toezicht van de staat maar da's toch een goede manier om oudere gebouwen om te vormen tot een moderner gegeven.
Misschien een goede optie voor onze leegstaande kerken?
Een ontbijt omvat steeds vrij veel zoetigheden, hier niet anders. Taartjes, cakes, zoete koeken. Pannenkoeken, zoet fruit.
Om 10u hebben we rendez-vous met Ikti. Hij heeft gisteren de avond doorgebracht met zijn familie, hopelijk is hij op tijd. Een grote glimlach op het gezicht wordt verwacht.
Inderdaad, stipt op tijd komt hij ons ophalen.
We gaan Bukhara verkennen, net zoals we met Khiva deden.
Waarschijnlijk een beetje in dezelfde trant maar dan meer want Bukhara is flink groter dan Khiva.
Eén van de belangrijkste steden van Oezbekistan, op cultureel en historisch vlak.
Wat we verwachten krijgen we: Madrassas of koranscholen, Moskeeën, mausoleums, bazaars.
De typische blauwe kleur komt terug maar er worden meer kleuren gebruikt. Zoals al vermeld hangt de kleur van de gebouwen af van de streek. Hier een andere streek dus meer kleur. Naast het blauw krijgen we geel, groen….. Veelzijdiger dus.
Vele gebouwen zijn ook een stuk groter dan voorheen.
De Kalan moskee is één van de grotere. Het is zelfs één van de grootste van Centraal-Azië. 130m op 81m en een hoogte van 30m. Bestaande uit 3 complexen: de moskee zelf, een minaret en een madrassa. Een grote binnenplaats. Wel de moeite om te zien.
De Bolo Hauz moskee met vooraan een waterput en de moskee zelf wordt ondersteund door 20 pilaren.
Terug een heroriëntering van een gebouw. Een madrassa is omgebouwd tot bazaar, maar dan wel een grote. De klassiekers zoals kledij, mutsen, prullaria.
Nieuw is het motief van het plafond. Een bijenkorf motief. Het gaf meer ruimte maar het verbeterde ook de acoustiek tijdens de lezingen.
Een dame gebruikt nu de ruimte als atelier voor haar handwerk. Sjaals, tapijten, tafelkleden.
Met overgave geeft ze uitleg over haar producten, Ikti vertaalt.
Vooral een verkoopsshow maar zonder verplichtingen. Nooit.
Ikti toont ons 2 voorwerpen waarvan we de functie moeten raden. Het blijken hulpstukken te zijn uit de wieg. Een soort peniskoker en een plastuit voor baby's zodat tijdens de tocht van de karavaan de baby gewoon kon plassen zonder te stoppen.
Iets verder brengt een verkoper zijn muziekinstrumenten aan de man. Gezwind speelt hij het ene deuntje na het andere, telkens op een verschillend instrument. Een soort viool, een gitaar met 2 tot 8 snaren, fluiten. Dat alles om of die instrumenten of zijn CD te verkopen.
Veelal zijn het dezelfde zaken die men verkoopt.
Ik vraag me af of die ooit wel iets verkopen. Ikti laat weten dat ze via de toeristische dienst ondersteuning krijgen. Een fix bedrag om de ambachten te laten bestaan. Ambachten zoals pottenbakkerij, wevers, koperbewerking.
Centraal in Bukhara ligt het Lyabi-Hauz plein, een beetje het dorpsplein van Bukhara.
Hauz betekent niet huis maar vijver. Midden op het plein ligt namelijk een grote vijver.
Da's nog een restant van uit de begintijd van de stad, zo'n 2500j geleden. Bukhara ligt in de woestijn en had dus probleem met water. De rivier liep richting Bukhara en via een kanalensysteem werd het water naar de stad geleid. Op een aantal plaatsen werden grote vijvers aangelegd om het water te centraliseren en via waterdragers rond te delen.
Mettertijd verdwenen die putten wegens besmettingen, ziektes maar hier en daar is er nog een overblijfsel vanuit toeristisch oogpunt. Het water gaat tegenwoordig via propere leidingen naar de huizen. Logisch.
Handig in deze warme tijden zijn de “Toks” of de overdekte kruispunten. Goed om af te koelen, toen een kruispunt van veschillende handelswegen. Vooral het plafond is mooi, gemetseld op een speciale manier voor stevigheid.
Nog iets extra's in Bukhara is de grote Joodse gemeenschap in de Joodse wijk of Mahalla.
Ze kregen hun eigen straten, huizen, synagogen.
Na de val van de Sovjet-Unie en de onafhankelijkheid verhuisden vele Joden naar Israël of de USA maar een deel bleef er toch wonen. Nog steeds.
De ommuring is op zich ook een attractie natuurlijk maar een beetje té mooi na restauratie.
Wat deels gerestaureerd werd na het bombardement door de Russen in 1921 is de Citadel of het fort. De Ark van Bukhara is een enorm fort gebouwd rond de 5° eeuw. Zo'n 4 hectare groot maar slechts een klein deeltje ervan staat nog recht. Wat je kan bezoeken. De rest zijn archeologische opgravingen, voor de leek een hoop stenen.
Verschillende delen van het fort worden doorlopen: de troonzaal met uiteraard de troon van de koning, de ontvangstruimte, een moskee, de stallingen….
In zijn tijd waarschijnlijk hét pronkstuk van de stad, nu iets minder impressionnant.
Op één van onze routes bekijken we een soort studentenkot van de koran leerlingen.
Een kleine ruimte met eronder een plaats voor stockage. Heel miniem, geen daglicht. Dat was hun plaats voor de volgende 7 jaar. Ge moest toch goed gemotiveerd zijn omdat te studeren.
Tijdens onze lunch hebben we een goed gesprek met Ikti over het dagelijkse leven in Oezbekistan. Over de politiek en dat de oorlog in Oekraïne hier toch ook een invloed heeft. Vooral op hun handel met Rusland dan. Over hun kiessysteem, hun sociaal systeem dat een beetje te vergelijken is met dat van ons.
Over dat er ook hier corruptie is. Onder ambtenaren, onder politici. Over hetzelfde dus.
Dat ze hier een hoge inflatie hebben waardoor het moeilijk starten is voor jonge mensen.
Een doorsnee huis (2 slaapkamers, een garage…) kost hier rond de 70.000€. Voor ons lijkt dat peanuts, voor hen is dat super duur. Hun inkomen is dan ook een stuk lager dan het onze.
Rond 16u nemen we afscheid van Ikti, we hebben een paar uur om de stad nog een beetje op ons eigen te verkennen.
Opletten daarbij voor de vele elektrische scooters en gocarts die hier rondrijden. Je hoort ze niet komen maar zijn wel goed voor het milieu en de bewaring van de gebouwen.
Iets minder ecologsich zijn de vele witte Chryslers die hun rond rijden, in gans Oezbekistan trouwens. Ze hebben hier hun eigen fabriek waar de auto's gemaakt worden. Wit is de goedkoopste versie vandaar hun massale aanwezigheid. “Waar staat jouw auto geparkeerd? Naast die witte auto” is niet zo'n goed antwoord als je je auto nog wil terug vinden.
Wij lopen nog een beetje rond in het oude stadsgedeelte, het leven zoals het is opsnuiven.
Een verfrissing op een terras kan er ook nog af, mensen spotten, genieten van de omgeving.
Terug naar het hotel, een beetje opfrissen om ons dan klaar te maken voor het avondmaal.
Op 500m van het hotel ligt het restaurant voor deze avond.
Een paar tieners dienen op, qua tempo hebben ze nog een beetje last van de warmte vermoed ik. We moeten redelijk lang wachten op ons hoofdgerecht, op ons dessert. Maar goed, het is vakantie. Zolang we maar op een deftig uur terug zijn maken we er ons niet druk in.
Op de terugweg nog snel stoppen bij een apotheek. De beestjes slaan weer toe. Een paar flinke muggenbeten zijn mijn trofee van gisteren. Een extra pilletje en muggen afweermiddel kopen. In dezelfde winkel waar Karien haar oplaadkabel voor de GSM kocht, waar je Destop of Mr Proper vindt, WC papier kan kopen. Je kaarten spreiden geeft het meeste kans op succes.

Geschreven door Waarzijnwenu