Ons jaarlijks verhaaltje gaat van start.
Een beetje een specialleke, ik (mag?) ga mee met Titi op groepsreis.
Een beetje een afwachten, het is al jaren geleden dat ik nog een groepsreis deed.
Zullen de medereizigers meevallen? Ga ik onvoorwaardelijk moeten luisteren naar de gids?
Midden Azië wordt het deze keer, Oezbekistan.
Niet helemaal duidelijk wat te verwachten, een nobele onbekende. Ook bij het grote publiek. Waar ligt het? Wat is er te zien, te doen?
Wonderways heeft alles mooi uitgespit voor ons. Afgaande op wat Titi ervaarde op haar vorige reizen zal't wel in orde zijn.
Vroeg opstaan, iets voor 7u zijn we al aan’t het rijden richting Zaventem.
Druk verkeer maar Waze stuurt ons via de snelste weg richting inkomhal. Zoals het hoort is de reisleidster ietsje vroeger dan de reizigers, we gaan al goed van start.
12 mannen/vrouwen telt de groep. De doelgroep is tussen 40j en 60j, geen piepjonge spruiten dus. Al snel leert het eerste gesprek dat bijna iedereen een flinke rugzak met reiservaringen meebrengt. De meeste hebben al heel wat van de wereld gezien.
Een eerste indruk: allemaal leuke mensen, geen enkele die het de groep lastig zal maken. Met 2 woorden spreken natuurlijk maar een goede start is half gewonnen.
Inchecken bij Turkish Airlines, een 3u30 vliegen naar Istanbul.
Op zich een vlotte vlucht, geen sterrenrestaurant maar dat weet je eigenlijk op voorhand.
2u lay-over, tijd die snel voorbij gaat. Een beetje rondwandelen, nog wat socializen.
Tijd voor de 2de vlucht richting Taskent, de hoofdstad van Oezbekistan.
Opnieuw Turkish. Opnieuw een bijna overlevingspakket om ons te voeden. Vliegtuigkost, het kan lekkerder.
De seats zijn een beetje raar verdeeld. Titi zit bijvoorbeeld op rij 15, ik op 41.
Dat wordt dus een rij delen met iemand.
1 iemand uit de groep, Katelijne, zit op 40 maar kan niet goed tegen vliegen. Ze zou graag naast mij zitten aan het raampje. Ik vraag het wel aan mijn buurman als hij komt. Zo gezegd zo gedaan. Hij stemt in met de wissel. Gelukkig maar, vooral voor mij.
Of hij is aan het trainen om een Sumo worstelaar te worden of hij eet gewoon graag en veel.
Op zijn minst 130-140kg schat ik zo. Daar ben ik gedurende 4u al aan ontsnapt.
Filmpje gekeken terwijl Katelijne schaapjes telt.
Oezbekistan ligt in een andere tijdzone, 3u voor op ons.
Dat wil zeggen dat we midden in de nacht zullen aankomen. Al zeker omdat de vlucht vertraging heeft.
01u en Taskent tekent zich af onder ons.
Een vrij grote stad toch wel, uitgestrekt.
Het luchthavengebouw is in mooie witte blinkende marmer.
Het lijkt alsof er hier net een stortbui is langsgeweest.
Maar schijn bedriegt.
Bij het landen zegt de thermometer nog steeds een goede 25°.
Een kleine indicatie voor de volgende 2 weken. Overdag komt de temperatuur niet onder de 30°C, dikwijls zelfs niet onder de 35°C.
Vlotte doorgang door security, de bagage laat iets langer op zich wachten. Maar iedereen heeft uiteindelijk zijn koffer, we kunnen richting hotel.
De chauffeur staat ons al op te wachten, ze zijn zelfs met 2.
Onze groep bestaat uit 13 inclusief Titi.
Waarschijnlijk hebben ze dat verkeerd begrepen bij het lokale agentschap want een grote autocar staat ons op te wachten. ¼ van de bus wordt gebruikt, plaats genoeg dus voor iedereen.
Een kwartiertje rijden en we zijn aan het Milan hotel.
Ook hier veel marmer, nodig om de koelte te bewaren.
Een vlugge incheck, op naar de kamer. Piekfijn uitgerust kamer, kraaknet, vele extra's.
Veel uitpakken hoeft niet, morgen vliegen we al door.
Het hoogst noodzakelijke zijnde de toiletzak, een vers onderbroekje voor morgen.
Wanneer we de douche uitstappen, bed in en licht uit zegt de wekker 03u30.
Dat wordt dus een zéér korte nacht.

Geschreven door Waarzijnwenu