Ontbijt op ons persoonlijk terras, zonnetje erbij, vogels fluiten.
Geen gejaag, we hebben de tijd.
Rond 10u vertrekken we naar het nationale park van Cahuita.
Vanaf ons verblijf is dat maar 5min stappen.
Aan de ingang van het park wordt de rugzak gecheckt op plastic. Daar zijn ze hier in hun parken zeer bedacht op. Terecht.
Een mooi aangelegd pad doorheen het park.
Je mag er gratis in, een gids is ook niet veplicht.
We houden de gidsen die toch aanwezig zijn een beetje in de gaten. Waar zij stoppen zal er wel iets te zien zijn.
Op onze tocht zullen we 4 luiaards zien, hoog in de bomen.
Onze gekende howling monkeys, spider monkeys, kapucijn apen.
Tientallen kleine hagedissen lopen voor onze voeten, vliegensvlugge duivels.
1 groene leguaan probeert nog snel aan ons zicht te ontsnappen.
Het zou het mooiste park van Costa Rica moeten zijn. Het is inderdaad een mooi groen park maar als je, zoals wij, al grotere hebt bezocht staat dit park toch niet bovenaan ons lijstje. Ook qua fauna niet. We hebben al veel meer dieren gezien dan hier. We waren duidelijk verwend de vorige weken.
Op een bepaald moment gaat het pad over in grind, dat op zijn beurt overgaat naar modder. Onze sportschoenen moeten er aan geloven. Straks zal het poetsen worden.
We moeten een stukje door zee. Een gids vertelt ons dat we er zonder problemen door kunnen en dat het water nu op zijn hoogste stand staat.
Schoenen uit en door het bruine water.
Achteraf zal blijken dat het niet echt de moeite waard was. We hebben niks extra's gezien, behalve modder.
Je kan het pad uren blijven volgen, 17km lang. Wij beslissen niet de volle weg te gaan. Wanneer we op Punta Cahuita aankomen zal dat het verste punt zijn voor ons. Een soort bocht van de kust.
We moeten helaas dezelfde weg terug dus terug door de modder, terug door de zee.
Die inham van de zee waar we doorheen moeten was zogezegd op zijn hoogste punt. Euh, niet dus. Daarnet iets boven de enkels, nu staat het water al flink boven de knieën.
Wachten totdat het water terugtrekt en dan er snel doorheen.
We komen op het goede stuk van de kust, we kunnen gewoon via het strand terugkeren.
Af en toe het warme water over onze voeten, een deugddoende verkoeling.
We zijn al een flink stuk na de middag, we gaan eerst iets eten. In een super lokale Soda.
Niet te nauw kijken waar je zit. De tafel plakt nog een beetje van de vorige, basis meubilair.
Een menu in het Spaans. Een dienster legt ons uit wat wat betekent maar we verstaan er maar de helft van. Een beetje op geluk kiezen wat te eten en te drinken.
We krijgen een vers fruitsap. Tot op heden zijn de ingrediënten ons nog altijd niet duidelijk.
We vragen beiden iets anders maar wat we krijgen is bijna hetzelfde. Kip op dezelfde manier klaargemaakt, maniok. Titi krijgt rijst, ik maïstortilla's. Alles lekker voor een prijsje.
We gaan terug om onze zwemkledij te halen. In het park is een mooi strand aan de Caraïbische zee, een ideale plek om wat verkoeling te zoeken.
Wanneer we terug aan de ingang staan, krijgen we te horen dat het park om 16u sluit, we hebben een klein uurtje.
Snel een leuk plekje zoeken, alles aan de kant en het water in. Net alsof je een bad instapt. De temperatuur van het zeewater zal niet ver van de 30° zijn, aangenaam zwemmen dus.
Er is wel stroming maar niet zo erg als aan de Stille kant. Een beetje opletten maar geen gevaar.
Het enige gevaar dat er schuilt zijn de kapucijn apen. Die springen in de bomen, misschien zien die een rugzak wel zitten. Toch maar in de gaten houden.
Al zal dat niet meer voor lang zijn. Een parkwachter loopt de strandlijn af, op een fluitje blazend. Iedereen moet stilaan het park en dus ook het strand verlaten. Het is toch nog maar 15u30?
Yep maar het strand moet je nu al verlaten, het park moet tegen 16u leeg. Pfff, het was net zo leuk.
Niks aan te doen, morgen is er een nieuwe dag.
Tijd voor hydratatie, op een terras aan het strand. We hadden een biertje in gedachten, de dienster wijst ons op happy hour. 2 drankjes voor de prijs van 1. Niet veel keuze maar wij hebben aan een Daiquiri van ananas genoeg. 2 stuks por favor.
De verhouding rum t.o.v.het andere zal meer dan voldoende zijn. Een shot(je) naar het hoofd.
Maar dan weer niet voldoende om onze Uno kaarten dubbel te zien. Eindelijk worden die eens boven gehaald. Wij tevreden, sommige omstaanders iets minder wegens té enthousiast roepen van ondergetekenden.
We spelen Uno tot de zon beslist om ons in de steek te laten. Een schone zonsondergang, de hemel kleurt rood.
We nemen een douche en willen in een goed lokaal restaurant iets eten. Helaas, volboekt en iedereen moet nog starten met eten. Of we een klein uurtje kunnen wachten?
Tja, liever niet.
Dan maar naar een Italiaans restaurant dat ons werd aangeraden door Daniël, én door Trotter.
De setting is schitterend. In de tuin afzonderlijke tafels dicht bij de zee.
Een iets te vlotte Italiaanse ober komt onze bestelling opnemen. Op alles wat we vragen heeft hij wel commentaar. Jammer want de plaats is superleuk om te zitten.
We bestellen beiden een pasta. Naar onze normen iets té gaar gekookt, terug volgens onze ober is die perfect wegens vers gemaakt deze morgen en dat is dan de enige juiste manier.
Nog iets jammerlijks: aan de rand van het terras liggen bananen en brood. Daniël had ons al gewaarschuwd.
Dat eten leggen ze daar voor de wasberen uit de omgeving. Die komen maar al te graag daar hun buikje rond eten. Uiteraard net op het moment dat de toeristen er zitten, nu dus.
Een beetje jammer dat die beestjes als toeristen attractie misbruikt worden.
Op zich wel lekker gegeten maar we voelden ons een beetje teveel in Italië, altijd toch een beetje op je hoede zijn voor dat extraatje op de rekening.
Terug een zeer warme dag dus inderdaad, afkoelen in de jacuzzi.
Het water mag iets frisser dan normaal, da's nog steeds meer dan warm genoeg.
Terug een dag die is voorbij gevlogen. Voor we het beseffen vliegen we echt maar dan naar koudere oorden.
De muts ligt al bovenaan in de valies.

Geschreven door Waarzijnwenu