De ochtend begint hier vroeg, rond 5u30 is er al licht en de gordijnen verduisteren niet echt.
We zitten dus al aan de ontbijttafel rond 7u.
Dat geeft op zich niet want we gaan naar de Poas Vulkaan, ons ingangsticket is geboekt om 9u.
In hoeverre ze stipt zijn, geen idee dus maar beter op tijd zijn.
Het is maar 25min rijden, niet echt ver dus. En via relatief goede wegen.
Aan de ingang van het park controleren ze ons online aangekocht ticket, aan het volgende loket moet je de parking betalen. 1 en hetzelfde loket is te moeilijk waarschijnlijk, ofte 2 loketten = 2 personen die werk hebben.
Ietsje verder is de parking, Rode Kruis medewerkers zijn hier de parkeerwachters. Zonder verkoop van stickers. Beetje raar geregeld.
De weg naar de vulkaan was zeer rustig, bijna niemand op de weg.
Dat verandert wanneer we aan het bezoekerscentrum komen.
Vrij druk, vooral een zeer luidruchtige tienerklas verstoort de stilte van de groene omgeving.
Het zou een wandeling van een kleine 45min moeten zijn tot aan de vulkaan. Dat zijn dan wel zeer snelle minuten want nog geen 10min later staan we al aan de krater.
Met goed weer. Zon, een blauwe hemel boven de vulkaan. De zijkanten zitten gehuld in een dik wit wolkendek wat ook een magisch beeld geeft.
De zwavelgeur is duidelijk te ruiken vanuit de 240m diepe kuil.
Waarschijnlijk omdat het nog een actieve vulkaan is. Met de verrekijker is duidelijk te zien dat er nog gassen ontsnappen uit de kratermond.
De laatste eruptie dateert van 2017 maar waakzaamheid blijft geboden.
Op verschillende plaatsen staan waarschuwingsborden over wat te doen bij een uitbarsting. Er zijn ook regelmatig een soort schuilhokjes, bij een uitbarsting kunnen de rotsen in het rond vliegen, sommige zelfs tot 25kg zwaar.
Wat ook best te vermijden: plonsen in het azuurblauwe water van de vulkaan. Heel uitnodigend maar met een temperatuur tussen de 70° en 90°C misschien beter niet te doen.
Alhoewel, voor een flesje bubbels kan er veel, niet waar Titi 2?
Een selfie kan, of iemand aanspreken om een foto te nemen. Volk genoeg, iedereen is druk bezig met foto's nemen.
Zij van ons, wij van hen.
Een pad leidt ons iets verder naar de Botos lagune. Iets wat vroeger ook een vulkaan was maar al heel lang niet meer actief is. Door de hoge zuurtegraad kunnen weinig organismen er overleven, enkelen doen dat wel. Zuurpruimen zeker?
De naam Botos komt van de vroegere stammen die er leefden. Ze zijn er lang niet meer. Jammer, een vers chocolade drankje of een brownie was wel lekker geweest.
Ook van de partij, de luidruchtige school. Duidelijk aanwezig. Niet de beste schooluitstap voor die tieners. Weinig geïnteresseerden.
De meest keren dezelfde weg terug, wij gaan via een ander pad terug naar de parking. Een paar enkelingen volgen ons. Wat de rust laat terugkeren.
De rust die er voor zorgt dat we toch nog enkele dieren kunnen zien: een grote keverachtige, een specht die een opening aan het maken is in een oude boom.
De meest verrassende is een blauw groene kolibri. Hij zit op een tak, vliegt weg, keert terug om supersnel fladderend de nectar uit een bloem te halen. Heel kortbij. Gelukkig want zo'n vogeltje is redelijk klein en snel. Hij zal ons pad nog een paar keer kruisen terwijl wij afdalen naar de parking.
Planten zijn er ook in allerlei vormen en kleuren: bromelia's in de bomen, gemberplanten, mossen....
Wie jammer genoeg ook nog ons pad volgt is de horde scholieren. Je hoort zal al van kilometers weg komen. Roepen, tieren. Jammer dat zo'n mooie omgeving daardoor zijn charme een beetje verliest.
We komen terug aan het bezoekerscentrum. Een educatieve rondleiding aan de hand van tekeningen, pancartes over hoe de vulkaan is ontstaan, wie er allemaal leeft etc. Super interessant.
We verlaten de site en rijden naar Alsacia. Da's een koffieplantage die voor oa. Starbucks koffie produceert.
Wat vooral leuk is aan die plaats is het lunchcafé. Een mooi uitgewerkte locatie met uitzicht over de plantage, de vallei.
De ideale plaats om eventjes te relaxen met een koffie en een snelle hap. Die snelle hap wordt er één van 2u. We hebben tijd. Het nodigt gewoon uit om er te blijven hangen.
Dat doen we tot ongeveer 14u.
Inpakken en wegwezen naar Doka.
Doka is ook een koffieplantage maar een grotere waar ze rondleidingen geven over hoe koffie geteeld en gemaakt wordt.
De laatse toer is om 14u30, hopelijk kunnen we nog aansluiten.
Da's geen probleem, het kan.
We hebben nog een 10tal min alvorens de toer begint, we mogen reeds van hun koffie genieten.
Stipt op tijd komt Andrea ons vergezellen. Een kwieke jongedame die met veel overtuiging vertelt over het ganse koffieproces.
Doka is cultureel erfgoed, vooral wegens het gebruik van authentieke methoden, materialen, toestellen.
Veel gebeurt nog op dezelfde manier als 100j geleden. Met een watermolen, spoelmechanismen, drooginstallaties zoals toenertijd.
Als je verneemt hoe veel handenarbeid en tijd er nodig is om tot dat kopje koffie te komen, dan is het verwonderlijk dat we geen 100€ moeten betalen voor 250gr.
Dat de arbeiders geen 50€ per uur verdienen zal er ook wel iets mee te maken hebben.
Ze komen voornamelijk uit Panama en Nicaragua, werken 4 maand voor Doka.
Die voorziet hen in huisvesting, gezondheidszorg, kinderopvang. Met nog een loon bovenop. Een loon dat afhangt van hoeveel kilo koffiebonen ze plukken. Ongeveer 30$ per dag. Voor hen is dat heel veel geld, vooral omdat Costa Rica redelijk goedkoop is om te leven. En als ze terugkeren naar hun thuisland krijgen ze er nog een goede wisselkoers bovenop. Maar eerst 4 maand flink doorwerken.
De toer is super verrijkend, ons tasje koffie zal ons des te meer smaken.
Na de toer lopen we nog wat rond op de plantage. Er is een vlindertuin met heel wat leuke exemplaren. De bekendste en de mooiste is de Morpho vlinder, een vrij grote blauwe vlinder. Met tientallen fladderen ze hier rond, flirten ze met elkaar.
Een botanische trail leid je door allerlei planten en bloemen, een ideale ontspannende wandeling.
De tijd vliegt. Sinds 6u deze morgen wakker, we zijn nu al 16u30. Waar is de tijd naartoe?
We keren terug richting de hoofdstraat.
We zijn in twijfel. Gaan we iets halen dat we kunnen opwarmen in de magnetron? Of gaan we toch eten in het restaurant?
Er is er één met een goede naam, Freddo Fresas. Het enige probleem is dat het al sluit om 18u, zoals wel meer dat doen.
We gaan er heen met de gedachte om iets mee te nemen naar de Quinta.
Een blik op de menukaart, alles ziet er zeer lekker uit.
Maar terug opwarmen in de microgolf zal toch niet hetzelfde zijn als ter plaatse eten.
We mogen van de eigenaar terugkomen om 17u55, de keuken zal nog open zijn.
Net genoeg tijd om naar de Quinta te rijden, de boodschappen uit te laden, Woefie een koekje te geven. Hij kent ons al. Wanneer we uitstappen zit hij met droopy oogjes te wachten aan de deur.
Na een halfuurtje keren we terug naar Freddo Fresas.
Er zitten nog een aantal gasten te eten, we mogen net zoals gisteren een tafeltje kiezen uit de nog 30 vrije. Laag seizoen nog zeker?
We beslissen vrij snel wat te kiezen. Titi gaat voor Chifreddo. Een bonenschotel met groenten, rijst en nacho's.
Ik vind dat er vandaag al genoeg zwavel de lucht in g(h)ing, ik kies voor kip met groenten.
Weinig volk wil zeggen dat wel vrij snel bediend worden.
De reviews hebben niet gelogen. Super lekker gegeten, toch leuker als je ter plaatse eet.
Ons buikje zit vol. Jammer, een stukje verjaardagstaart van Veerle had nog gesmaakt.
18u45 staan we al terug aan de Quinta, ook Woefie is terug van de partij.
Een laatste koekje alvorens de nacht in te gaan.

Geschreven door Waarzijnwenu