Vandaag verlaten we Tortuguero.
Een beetje met pijn in het hart, we hebben vooral genoten van de schoonheid van de natuur, van wildlife.
Tijdens het ontbijt worden we getrakteerd op onze eerste echte tropische regen. Een mistgordijn komt er aan, blijkt een forse stortbui te zijn. Wij zitten gelukkig droog op het terras, ocharme diegene die nu op ochtendsafari zijn met de boot.
Na het ontbijt terug met de boot naar La Pavona.
Een jongere chauffeur aan het stuur van de boot deze keer.
Van in het begin de pees erop, vlot op de gas. In de bochten de boot op zijn kant leggen, nog net geen water binnen.
Ik ben wel gewend om in de bochten plat te gaan maar dit voelt toch niet echt prettig aan. Hij zal allicht wel weten waar hij mee bezig is.
Voordeel is wel dat we na nog geen uur aan de aanlegplaats zijn. Waar we in het doorgaan bijna anderhalf uur voor nodig hadden.
Af en toe moet de hand toch eens af de gas, de diepgang is te weinig. Je hoort dat de schroef in de zachte modder zich een weg moet banen, gelukkig zonder vast te zitten.
Op de eindbestemming zien we op de oever Robert al staan. Hij zal ons terug richting San José brengen. Eigenlijk naar de luchthaven waar we onze huurauto gaan ophalen.
Nog 8 andere personen moeten mee. Robert heeft wel een minibusje maar dat zal toch wel krap worden, met 10.
Wij worden aan de kant gezet, letterlijk.
Voor ons is er een andere wagen, ietsje verder.
Het blijkt een veel mooiere nieuwere wagen te zijn met als chauffeur Mevr Robert alias Hazel.
Zij gaat ons brengen.
Nog 1 andere dame zit bij ons in de auto, tesamen met Robert Jr alias Michael. Maar die zit al in de koffer.
We hebben een rit van ongeveer 2u30 te gaan.
Hazel blijkt een heel rustige veilige rijder te zijn, een verademing na de "speedboot".
Onderweg wordt er gestopt voor een koffie en iets om te eten, voor wie wil. Titi gaat in de winkel naast de koffiebar iets halen. Dat iets zijn koekjes, appels; shampoo. Shampoo afgesnoept van diegene die achter haar stond aan te schuiven aan de kassa. Ze dacht dat het staaltjes waren die aan de kassa lagen. Niks daarvan maar goed, de persoon achter haar zal wel nieuwe halen.
Een tijdje aan het rijden, een soort slagboom wordt naar beneden gebracht dwars over de weg.
Komt er een trein of zo?
Het blijkt over een bananentransport te gaan. De neergelaten slagboom is eigenlijk een soort rail. De geplukte bananen wordt er met haken aangehangen en dan voortgetrokken door een werker van de plantage. Zo worden ze naar het bedrijf gebracht, een bedrijf dat soms tot 5km verder kan liggen. Flinke arbeid dus. En als je weet dat die werkers een maandloon hebben van ongeveer 450$ dan zal ik de volgende keer toch met iets meer respect mijn banaan opeten. 't Is thuis nog zo slecht niet.
Hazel zet ons af aan de luchthaven, een toffe madam met een welopgevoed kind.
We zijn nog iets te vroeg voor de auto, tijd genoeg voor een snelle hap op de luchthaven.
Een persoon van de verhuurmaatschappij gaat ons ophalen in de aankomsthal om ons dan naar het depot te brengen.
We mogen echter niet binnen in de hal maar geen nood, we kunnen buiten wachten totdat we opgehaald worden.
Wat gelukkig ook gebeurt.
Het verhuurkantoor is 5min rijden weg van de luchthaven.
We geven onze reservatiepapieren, alles wordt gecheckt.
Er wordt nog geprobeerd een extra verzekering te verkopen, helaas, niet aan ons. Wij hebben een all-in. Een beetje een misnoegde blik van de baliemedewerker voordat hij de auto gaat halen.
Een vrij oude kleine wagen wordt voorgereden. Niet de allerbeste. Een klein barstje in de voorruit, een paar blutsen. Een dashboard dat voor de helft onleesbaar is wegens een wazig glas.
Alles tesamen een beetje teveel van het goede, tijd om van onze neus te maken. We willen een nieuwere, een betere.
Dat kan als we meer betalen. Dacht het niet, ons gaspedaal induwen.
We krijgen uiteindelijk toch een andere. Van buiten lijkt hij een nieuwere te zijn. Op de teller staan echter ook al meer dan 100000km maar overall toch beter. Deze is OK.
De bediende is nog steeds wat nors maar goed, da's zijn probleem.
We verlaten de ophaalplaats en rijden onze eerste kilometers.
We rijden voorbij onze eerste slaapplaats, Alicia Y Juancito boutique hotel.
Een supermercado ligt ook op de route, we gaan wat inkopen doen. Ontbijt, drank en proviand, een paar andere zaken. Alles kan in de auto, nog zo gemakkelijk.
Het is nog geen uur rijden naar de slaapplaats voor de volgende 2 nachten.
Het landschap verandert al vrij snel. Alles wordt terug groener, we rijden door koffieplantages. Die liggen vandaag echter grotendeels in de mist maar af en toe toch duidelijk zichtbaar.
Terwijl de duisternis invalt, komen we aan de poort van Quinta Esencia. Alles wat we nodig hebben is doorgegeven via mail: de code om de inrijpoort te openen, een code om de deur tot onze loft te openen.
Een heel gezellige kamer met keuken, zithoek, slaapkamer, badkamer en terras is voor ons.
De enige die ons lijfelijk welkom heet is Woefie de hond.
We laden alles uit, boodschappen in de frigo.
Een leuke plaats zoeken dichtbij voor het avondmaal.
10min rijden brengen ons bij El Churrasco. Daar zouden ze de beste steaks moeten hebben.
Een gezellige dame ontvangt ons, we mogen een plaatsje kiezen. Dat wordt moeilijk. Van de 20 tafels zijn er 2 bezet, dewelke wordt de onze?
Het menu wordt in geuren en kleuren uitgelegd, 2 steaks worden gekozen. Eentje met champignons, eentje met een pepersaus.
We worden vrij snel bediend met super malse lekkere vleeskes. Een goed adresje.
Terugkeren in het donker, altijd toch een beetje opletten. Putten in de weg, plots overstekende dieren, mensen die uit het niets verschijnen. Gelukkig is het maar een korte rit.
Woefie is terug van de partij, de naam een trouwe viervoeter te zijn heeft hij niet gestolen.
Qua weer niet de beste dag. Af en toe regen, de temperatuur is ook flink lager dan de vorige dagen. Tijd voor een lange broek, fleece en dikkere kousen.
België komt een stapje dichterbij.

Geschreven door Waarzijnwenu