Een relatief vroege ochtend, 6u45 sta ik onder de douche.
We maken terug zelf ons ontbijt klaar, we blijven het een rare manier van B&B vinden.
Ook een zeer éénzijdig ontbijt. Zo'n sponsbrood, confituur, een eitje, koffie. Soit, niet klagen zeker.
Om 8u komt chauffeur Robert ons ophalen. Hij brengt ons naar La Pavona, een soort havenstadje waar we de boot nemen richting Tortuguero.
Hij is mooi op tijd met zijn minibusje.
Ik weet niet wat het guesthouse doorgegeven heeft aan hem maar op alle zijden van het busje staat een mindervaliden sticker.
Fysiek zijn we voorlopig nog redelijk in orde, mentaal dan maar?
Robert moet een beetje loskomen, misschien is hij ook geen ochtendmens. Mijne maat.
Alhoewel. Zijn smartphone gaat al vanaf het eerste moment in overdrive. Rijden en telefoon gebruiken. Geen goede combo maar geen probleem voor onze Robert.
Bellen, WhatsAppen...... geen minuut gaat voorbij zonder tuut, ping, ola.
Ondertussen speelt er muziek in een soort TV scherm. Naast beluisteren van het liedje kan je ook naar de videoclip kijken. Van afleiding gesproken. Gelukkig is Robert zoveel met die smartphone bezig dat hij geen aandacht heeft voor die clips.
Eens we de hoofdstad San Jose verlaten ruilt de baksteen zich voor bomen, struiken, planten.
De groene natuur is vrij aanwezig, enkel de autostrade doorklieft ze.
Meer en meer landbouw, vooral bananen, mango's, avocado's.
3 grote spelers op de markt hier: Chiquita, Delmonte en Dole.
Hoe de verkeersregels zijn moet ik nog eens te goei opzoeken denk ik alvorens we zelf straks rondrijden. Linker rijstrook rijden, inhalen langs rechts. Voorrang aan rechts, wat is dat?
Robert is, ondanks zijn telefoonverslaving, gelukkig wel een voorzichtige chauffeur. Matige snelheid, op tijd eens rondkijken.
We zouden na ongeveer 2u rijden op onze bestemming moeten zijn.
Da's buiten Robert gerekend. Eerst een stop onderweg om een babyzitje op te halen.
Wat verder stopt hij opnieuw, dit maal aan een winkeltje. Hij komt terug met een soort koffiekoek, een drankje en 2 flesjes water.
Die laatste 2 blijken voor ons te zijn. Gracias.
Als we in La Pavona aankomen stopt Robert bij een naderende auto. Blijkt zijn echtgenote te zijn, ook bezig met transfers. De koek en het drankje is voor haar, met haar was hij dus continu in contact. Oh, wat kan de liefde schoon zijn.
Robert regelt voor ons het ticket voor de boot, we moeten nog een kwartiertje wachten en dan kunnen we vertrekken.
De boottrip is nodig want Tortuguero is niet bereikbaar via de weg, enkel over water.
De boot is een soort overdekte prauw met zitplaatsen.
De koffers krijgen een plaatsje achteraan, wij een zwemvest. Meer ter versiering want doe je ze aan of niet, niemand die er over valt.
De tocht zal bijna anderhalf uur duren, ook omdat onze kapitein regelmatig af de gas moet wegens te ondiep water of een hindernis.
Of omdat er iets te zien valt: krokodillen, schildpadden, leguanen, reigers. Handje in het water steken om eens te voelen of het water warm is, is dus geen goed idee.
Een vrij drukke vaarroute toch wel. Verschillende boten varen op en af.
We komen aan bij de steiger, wij moeten niet uitstappen, we varen blijkbaar nog iets verder. Die wat is letterlijk 50m verder.
Maar daardoor kunnen we uitstappen direct aan ons guesthouse: Casa Marbella.
Aan de receptie worden we verwelkomd door Yamilette. Ze checkt ons in, toont ons de kamer. In orde.
Ze wijst ons ook op de mogelijke excursies die we kunnen doen. Straks op ons gemak eens bekijken wat we kunnen doen.
Op het gemak zal het sleutelwoord worden voor de volgende dagen, weken. We waren al gewaarschuwd door Jules. Eens je San Jose verlaat, wordt het warmer.
Dat hebben we al ondervonden. Puffen in die zwoele hitte. Een hoge vochtigheidsgraad waardoor het allemaal nog meer drukkend wordt. En wij slomer.
Eerst een snelle lunch.
Patacones (geplette bakbananen gemaakt tot een soort koekje) met een bonenpasta. Ceviche niet voor mij wegens koriander erin. Lokale caraïbische specialiteiten. Niet het allerbeste dat we al aten.
Een kleine verkenningstocht van het eiland. We zijn snel rond, de lengte is maar een goede 800m.
Wat ons direct opvalt: het lijkt erop dat er hier veel armoede is. Heel armtierige huisjes, veel afval en rommel errond. Mensen die hangen. Misschien profiteert niet iedereen van het toerisme.
We gaan tot aan het strand. De schildpadden hebben in juni hun eieren gelegd, nu is het moment dat de kleintjes uitkomen. Ze graven zich uit het zand en zoeken een weg naar de zee. Als we geluk hebben kunnen we het tafereel aanschouwen. Helaas, het zal voor een anderen keer zijn.
Een drietal kleine supermarktjes. We halen wat water, wat kleinigheden.
We gaan terug naar onze Casa, we boeken een boottocht voor morgen.
Dat wil zeggen terug vroeg opstaan want de boot vertrekt op 6u.
Wordt het zo'n vakantie?
Online een dagpas voor het nationale park van Tortuguero kopen. Die hebben we nodig om het echte nationale park binnen te mogen.
Nog een laatste keer terug naar het strand voor die bobils uit de fauna. Terug vangen we bot, misschien morgen?
Dan maar geen schildpaddensoep, iets anders zal ons maagje moeten vullen.
Met de duisternis komen de streetfooders naar buiten? Een kleine BBQ waarop saté's worden klaargemaakt.
Bij een guitige man kopen we er één, om te delen. Eenvoudige lekkere kost voor geen geld.
Niet voldoende om de honger te stillen, we zoeken nog een restaurantje voor die laatste hap.
El Patio is een leuke plek aan het water, nog 1 tafel vrij, de onze.
We bestellen vis klaargemaakt in kokosmelk, groenten en onze patacones.
We verorberen ons gerecht met op de achtergrond een lichtschouwspel. De bliksem steekt het licht heel kortstondig aan achter de donkere wolken.
Pup Mickey vraagt om een klein iets, hij mag mee genieten van de patacones.
20u terug op de kamer. Een schoon uur om te douchen en op tijd het bed in. Na nog maar een paar dagen hebben we allebei het gevoel alsof we 3 dagen niet sliepen.
De zwoele warmte maakt zijn eerste slachtoffers.

Geschreven door Waarzijnwenu