De overgang was groot.
Van 7°C naar 35°C. Van Apollo naar een bed.
In het kleine kamertje stond er iets ronds, wits met een gat in. Het stond flink in de weg om gehurkt nr 2 te doen. Gegoogled. Oh ja , just, da's dus een toilet. Een paar weken in het wild leven doet je sommige dingen snel vergeten.
Wat wel is overgebleven : douchen met koud(er) water. Geen ijzig gletsjer water maar toch fris. Kwestie van gewoonte.
Onze Russische gastvrouw wacht ons op bij het ontbijt. Zoals gewoonlijk : brood, ei, yoghurt, salami, kaas, koffie.
We zijn onze tanden nog aan het poetsen als er op de deur wordt geklopt. Johnny staat ons al op te wachten. Altijd op tijd, super betrouwbaar. Hij was een aanwinst van in het begin.
Santiago laten we achter ons. Een stad die we nooit hebben gemist.
Dat het geen aangename stad is wordt nogmaals bewezen bij het buitenrijden. Heel veel rommel en afval op straat, zwervers in geïmproviseerde huisjes, lelijke vervallen gebouwen. Johnny bevestigt ons gevoel. De buurt waar we sliepen was een paar jaar geleden nog een florissante omgeving met leuke hotels, bars en restaurants. Als is aan het verpauperen wegens meer en meer onveilig. Jammer.
Zelfs een doorwinterde inwoner van Santiago als Johnny ontkomt er niet aan.
Gisteren terwijl moest hij wachten op klanten en koffie dronk, werd de zijspiegel van zijn auto gestolen, op klaarlichte dag.
Toen hij in de shop er één ging kopen, had de verkoper geen nieuwe meer maar wel één zo goed als nieuw, een originele zelfs. Misschien zelfs grote kans dat het Johnny's eigen spiegel was.
We krijgen nog berichtjes van Andres en Agustin. Ze verwachten ons volgend jaar terug. Waarom zolang wachten?
We zijn ruim op tijd op de luchthaven, geen gestress op voorhand.
Tijd voor onze vaste rituelen : slenteren, koffie, water, parfumeren.
De Koninklijke wacht ons al op.
De crew ontvangt ons aan boord van de Boeing 787.
Veel lege plaatsen maar da's omdat we een tussenlanding maken in Buenos Aires. De bus wordt daar vol geladen richting Amsterdam.
Vluchtje van 1u30. Voor je het weet sta je al weer op de grond.
We krijgen een briefje dat we transit zijn en dan maar wachten.
Hetzelfde vliegtuig, dezelfde plaats maar toch moet je van boord. Veiligheidsvoorschriften want bij het tanken kan er steeds mislopen natuurlijk.
2de keer instappen in hetzelfde vliegtuig. Er zijn nu veel meer passagiers, een grote groep vertrekt vanuit Argentinië.
Wat opvalt bij deze lange vluchten is dat de crew van KLM niet meer van de jongste is. Op zijn minst 55+, sommige zouden bij ons al pensioengerechtigd zijn denk ik.
Wat ook opvalt bij onze lange vluchten : de maaltijden gaan er niet op vooruit. Slecht is misschien overdreven maar ik zal er toch niet ver naast zitten. Niks smakelijks. Waarschijnlijk een item waar ze op kunnen besparen?
Dat je niet moet vliegen om een Michelin ster waardige maaltijd te krijgen is algemeen geweten (toch niet in economy) maar het mag toch op iets trekken.
Soit, straks focus op de films dan maar.
We vertrekken met daglicht, zien de zon ondergaan, vliegen gedurende de nacht met een sterrenhemel en zien de zon terug opkomen.
Het ganse gamma want ik doe geen oog dicht. Niet vermoeid genoeg. Titi slaapt een beetje maar met tussenpozen.
Geen slaap want de broodnodige medicatie om comfortabel te vliegen laat ik al een tijdje achterwege. Én te goed geslapen in ons bed de vorige nacht. Ik toch.
Dan maar 5 films bekeken, een aantal recente blockbusters zoals Bullet Train, TopGun. We zijn weer up to date.
Wat ook niet ten goede kwam aan de nachtrust is héél veel turbulentie. Over de oceaan hebben we het gevoel dat we opnieuw over de Carretera Austral rijden, de slechte grindbanen wel te verstaan. Schokken en schudden. Geen probleem die turbulentie, enkel onaangenaam.
De zon komt op, ze brengt massa's wolken mee. Witte cummulus wolken dewelke volgens weerman Frank geen probleem zijn. Mooi voor de foto.
De donkergrijze dat zijn de slechterikken, daar zit veel neerslag en onrust in.
Als we landen op Amsterdam Schiphol zijn we nagenoeg 24u onderweg. Zo'n reizen zijn altijd vermoeiend. De manier waarop we rondtrekken, de lange trip onderweg. Je komt natuurlijk wel van de andere kant van de wereld, iets wat niet in 1-2-3 kan.
Extra fleece aan. Vertrek in Buenos Aires met 35°C in T-shirt, landen in Amsterdam met 10° doet ons flink rillen. De winter moet nog beginnen, wij hadden ons eigelijk al aangepast aan de zomer.
Een treinreis van 3u brengt ons naar huis.
Aan een mooie reis is een einde gekomen. De maand is voorbij gevlogen, soms letterlijk. Een grote tas herinneringen aan speciale momenten en mensen sleuren we met plezier achter ons aan.
Dank aan onze volgers, aan onze commentatoren.
Speciale dank aan onze huisoppasser, Inge en de lekkere soep elke keer.
Speciaal dankwoord aan taxi Carine 😘, zelfs hun middagmaal moest er aan geloven.
Dikke pluim aan Titi om alles uit te pluizen, de leuke plekjes en activiteiten op te zoeken, massa's tijd te steken in het op zoek gaan naar de speciallekes, het maken van de fotoreportage. Met alle respect maar geen enkel reisbureau doet beter.
Mijn taak beperkte zich tot rijden en schrijven. Elk doet waar hij goed in is zeker.

Geschreven door Waarzijnwenu