Af en toe een druppel op het dak zegt ons dat de dag niet met volle zon zal beginnen.
Eens we de raampjes openen valt het nog wel mee.
Toch af en toe de zon, toch af en toe een regendruppel.
Soit, we kunnen er meer leven.
Inpakken, we verlaten vandaag Futaleufú.
We rijden eerst nogmaals naar het centrum, om verschillende redenen.
We gaan tanken, er is een mini mercado om nog wat kleine inkopen te doen.
En we moeten langsgaan bij het politiebureau. Niet zozeer voor onszelf maar voor een vondst.
Gisterenavond bij het installeren van Apollo aan de oevers vond ik een portefeuille. Daarin een identiteitskaart, een rijbewijs, een visa en nog wat cash.
We zijn eerlijke Belgen en gaan alles afgeven bij de politie. We krijgen een grote dankjewel, hopelijk vinden ze de eigenaar. Doemdenken over wat er misschien met die man is gebeurd schiet eventjes door mijn hoofd, snel weg ermee.
Het lijkt niet zo, de zomer komt er hier aan, maar kerstmis is ook niet zó veraf meer. Sommigen zijn al in de ban van ho ho ho en zetten al een versierde boom in de tuin. Je kan er maar op tijd bij zijn.
We rijden een stukje langs de weg die we gisteren namen om te gaan raften. Als we aan het eindpunt passeren, zien we het busje staan, zien we George. Hij herkent ons, zwaait en lacht. Iemand zal een blijvende indruk achtergelaten hebben.
We rijden de gekende wegen verder, niks nieuws hier onder de zon.
Tot we een inham zien naar de rivier. We rijden er in, de tuin van Eden.
We kunnen tot aan de stroom.
In volle zon, een graadje of 20 een koffietje drinken aan de stroom met zicht op de bergen. Het kan slechter.
Ideaal moment voor Titi om het haar te wassen, een kleine snack te eten onder de vorm van noodles in a cup.
Een pauze om daarna door te rijden naar Palena.
Een klein stadje dat door niet al teveel toeristen wordt bezocht, Titi vond in de lonely planet dat het de bakermat is van de gauchos. Zou wel interessant kunnen zijn en we hebben nog tijd, dus waarom niet.
Aangekomen zien we een bord staan van het Tourist Office. Als we er binnen stappen en info vragen blijkt het om het stadhuis te gaan. Een paar huizen verder aan de overkant is het eigenlijke office.
Je kan het eigenlijk niet missen. Er staat een geschreven bord én er weerklinkt luide muziek uit een box. Muziek in de zin van felle rock tot bijna hardrock. Beetje raar.
Een meisje ontvangt ons. Denise. Eerst in het Spaans, ze schakelt over naar Engels want ze is eigenlijk leerkracht Engels. Ze is weggevlucht uit Santiago. Het was er té druk en té onveilig aan het worden. Maar wegens ergens niet geslaagd (onduidelijk hoe en wat) werkt ze nu dus hier en niet als lerares.
We zoeken iemand waarmee we een paarden trip kunnen doen. We hebben een nummer gebeld maar die persoon antwoordt niet.
Zij belt nog 2 andere personen. 1 van hen neemt op. Of we morgen bij hem terecht kunnen. Dat kan, joepie.
Terwijl ze ons helpt, komt de ene na de andere vrouw op het bureau, ze vragen een soort subsidie aan. Waarvoor komen we niet te weten, misschien ook ons zaken niet.
Denise haalt er nog een tweede telefoon bij, belt en zoekt daarmee dingen op.
Alles zou moeten geregeld zijn voor morgen.
We krijgen coördinaten waar naartoe maar vooral de raad om alles op voorhand te bekijken want waar we heen moeten is geen bereik, met niks. Het zal dus vrij landelijk zijn om het zacht uit te drukken.
Ze geeft ons ook de tip om iets verderop in het stadje een koffie met iets zoets te nuttigen. Er is een soort bakkerijtje waar ze zeer lekkere taart hebben.
We volgen de raad op en gaan er heen.
Eens aangekomen rijdt ons een rouwstoet voorbij. Politie als escorte, daarachter een open pick-up met daarin de lijkkist en de familie rond een kruis. Gevolgd door een hele colonne auto's. Denise had ons van een overlijden verteld waardoor één van de gauchos niet kon. Casanova Roberto. Blijkbaar heet de helft van het stadje Casanova.
De taart en koffie smaken, een welgekomen vieruurtje.
We gaan op tijd op zoek naar een slaapplaats. Liefst terug iets langs de rivier.
We rijden al richting het huis van de gaucho waarmee we morgen op pad gaan. Leonel Novoa. Het is het laatste huis aan het einde van goed berijdbare weg met een rood hekken.
Goed berijdbare weg betekent hier een relatief vlakke grindweg.
Hoe verder we rijden hoe meer we de indruk krijgen dat we de verkeerde kant uitrijden.
Alles wordt desolater, nagenoeg geen huizen meer.
Misschien toch maar eens vragen of we hier nog wel goed rijden.
Maar aan wie? Niemand te horen of te zien.
10min rijden en ik zie 1 man. Misschien weer hij waar Leonel woont.
Toeval of niet, hij is Leonel!!
Een olijke man, super vriendelijk.
Dat we op zoek waren naar hem, naar zijn huis.
Volg maar, ik breng jullie er heen.
Hij leidt ons tot aan zijn erf. Da's inderdaad het einde van de goede weg. Aan zijn hekken staat een bord dat je enkel verder kan met minstens 4 wielaandrijving.
De weg die verder loopt is super steil en super slecht qua ondergrond.
Leonel toont ons zijn farm, hij is super enthousiast. En wij ook.
De weg die verder loopt, de slechte, is alleen verder te volgen te paard. Onberijdbaar voor auto's.
Of hij een leuke plaats weet waar we voor de nacht kunnen staan.
Jullie mogen hier blijven, bij mij.
Leuk, hopelijk krijgen we de luxe kamer. Njet, dat was een beetje teveel goede hoop.
Hij loopt voor, door een beekje een heuvel op. Hier kunnen jullie staan. Eh dat zal moeilijk lukken want de camper kan hier niet geraken. Ah, jullie slapen daar in. Het concept lijkt hem onbekend.
Dan weet hij wel een ander plaatsje langs de rivier voor ons. Hij rijdt voor, een 2 tal kilometer.
Weeral een verscholen paradijsje. Ideaal voor Apollo, op een paar meter van de rivier.
Hij verlaat ons, morgen om 9u zien we elkaar weer.
Alvorens alles te installeren, eten klaar te maken gaan we eerst douchen.
T'is te zeggen. Als er een natuurlijk bad nabij is, waarom dat niet te gebruiken.
Er is één van onze volgsters die ons de oren van het hoofd zaagt om een foto in ijskoud water. Het moment is aangebroken. We hebben nog een flesje bubbels tegoed van Titi 2, daarvoor wil ik een extra inspanning doen.
Full monthy in het ijskoude water. Geen 3cm warm maar -5 denk ik. Maar goed, je vraagt, je krijgt. En wij ook, de fles mag al koud gezet worden, we zijn het nu toch al gewoon.
Het grote voordeel van zo'n ijskoud bad is de gloei nadien. Zalig. En dan de kleren terug aan, super warm gevoel.
Voor warmte zorgt ook het kampvuur. Massa's droog hout, klen et met hopen.
Het vuur is snel vertrokken, het spaart ons een gasfles uit want het is perfect bruikbaar als fornuis. En gezelligheid troef.
Wanneer de avond inzet, de donkere nacht er aankomt genieten wij nog van onze smeulende haard. Dit zal zeker één van de hoogtepunten worden van onze reis. Misschien voorbij gestoken door Leonel te paard.

Geschreven door Waarzijnwenu