Na een goede nachtrust moeten we nog wachten alvorens te kunnen ontbijten.
De commune regels zeggen pas vanaf 9u, wel ontbijt op bed.
T.t.z ontbijt op de kamer maar aangezien er geen tafel en stoelen staan kan je niet anders dan op bed.
Uiteindelijk valt het nog wel mee, deftig eten. Het geheel viel beter mee dan we verwachtten. En dat voor minder dan de helft van de prijs die we in het andere verblijf zouden betalen.
We hadden geen parking voor de motor, die moest op straat blijven staan. Weliswaar met een slot maar da's maar zo'n klein onnozel slotje aan het voorwiel. Van zodra ze wakker is, gaat Titi checken of de motor er nog staat. Affirmatief.
Rond 10u zijn we weg, niet zonder nog eens naar de kust te gaan. Vrij veel bewolking maakt dat het nog redelijk fris is. Een thermisch truitje is de oplossing.
We zijn vrij snel Pichimelu uit, richting Santiago kan niet zonder onverhard laat de GPS weten. Benieuwd
Van zodra we een aantal kilometers rijden hebben we het gevoel dat we in de Ardennen zijn. Kronkelen door een bosrijke omgeving.
Veel bossen wil zeggen dat er ook veel aan bos ontginning wordt gedaan. Kappen van bomen, zagerijen. Vrachtverkeer.
De omgeving verandert naar Noord Spanje. Droge uitgestrekte velden, lage begroeiing.
Naast bosbouw zien we toch nog een aantal wijngaarden.
Velden vol met aardbeien.
Op een bepaald moment zelfs een vrij grote cactus kwekerij. Niet zozeer voor de cactus plant zelf maar wel voor de vruchten die er op staan. Fruit eigenlijk.
Gewoontes zijn er om te onderhouden. In een bocht ziet Titi een winkeltje /koffiebar/noem maar op....
We keren terug.
Een heel leuk plekje blijkt. Rechts een klein Delhaizeke, links de koffiebar.
Een super vriendelijke man ontvangt ons. Een koffie en cappuccino por favor.
Mijn koffie krijg ik, de cappuccino blijkt een chocomelk te zijn.
Maar de man is zo vriendelijk en joviaal dat Titi toch maar niks zegt en de chocomelk naar binnen werkt. Temeer omdat de man ons 2 cadeautjes geeft : een magneetsticker met zijn bar erop en een koekje van de streek.
Toch verwonderlijk dat er in the middle of nowhere zo'n leuk plaatsje is.
Alles kraaknet, mooi afgewerkt. Het toilet is letterlijk in zijn huis, in zijn eigen badkamer. Dat maakt reizen zo leuk, het ontdekken van zulke verborgen pareltjes.
Tijd om te vertrekken.
Dezelfde zin bij het vertrek als altijd : Qué te vaya bien. Heb een goede reis.
Rijden in Chili is toch wel zeer op zijn hoede zijn. Snelheidsbeperkingen worden aan de laars gelapt, dubbele volle lijnen dienen waarschijnlijk om het stof tegen te houden.
Vrachtwagens, bussen vliegen je over die lijnen voorbij. Dikke SUV's halen in net voor een bocht, moeten dan volle bak remmen, gaan dan terug op de gas om 200m verder af te slaan. Zotte chauffeurs dus.
Da's dan het voordeel dat Titi als passagier meerijdt, zij kan de omgeving afspeuren naar mooie plaatjes en plaatsjes.
De wegen worden drukke, de bebouwing dichter. We naderen Santiago.
Titi zit al uren te zoeken naar zo'n typisch eetstalletje langs de weg. Eentje waar ze empanada's verkopen. Een soort appelflap maar zonder appel, gevuld met iets naar keuze en dan gefrituurd of in de oven gebakken.
Een foodtruck langs de weg maakt reclame voor oa. empanada's. In de remmen, madam wordt op haar wenken bediend.
Een super lief klein madammeke verscholen in de truck.
Titi bestelt een empanada met kip en kaas, komt terug met Mote con huesillos.
Een lokale drank. Mierenzoet. Een groot bierglas is vol met dit goedje, tezamen met kleine stukjes maïs, een opgelegde abrikoos. Iets later volgt de empanada. Er zit er eentje te glunderen. Ik geef mijn maag een beetje rust, voorlopig kan ik nog teren op de vorige dagen.
De aangekondigde onverharde weg blijft uit. Geen erg, ons zitvlak ziet al genoeg af.
Een gewone broek, niet het allerbeste zadel. In het vervolg zouden we beter de biefstukken in ons broek steken i.p.v op te eten.
We rijden de voorstad van Santiago in. Het verkeer wordt drukker en drukker. God geprezen voor de uitvinding van de GPS. Zonder is het echt niet te doen. Nergens richtingsaanduidingen. De auto's, busjes, brommers vliegen je langs alle kanten voorbij. Maar het went snel. Zeker met de motor waardoor je iets wendbaarder bent.
Ne keer toeteren, we zijn al volledig geïntegreerd.
Wat ook direct opvalt als we de stad inrijden : armoede. Veel daklozen.
Temidden van de drukke invalswegen, letterlijk op de middenberm, een huis gemaakt van hekkens, karton, dekens als muren. Een frigo net ernaast, of die werkt is maar de vraag. Een jonge vrouw komt net aan, gaat dit bouwsel binnen. Overleven. Waarvan is de vraag. Vele pistes gaan door je hoofd, eentje zal wel de juiste zijn.
Om tot op ons eindpunt te geraken hebben we als snel 1u30 nodig, over 25km. Reken maar uit hoe goed je opschiet in dit verkeer.
Eindpunt wil zeggen de wasserij. Wanneer we vertrokken hebben we een pakketje was achtergelaten, dit gaan we nu ophalen. De bazin herkent Titi initieel niet, totdat ze zegt wie ze is, wat we achterlieten. Muchas gracias, chica, qué te vaya bien.
5 min rijden brengt ons bij Andres, de motor verhuurder.
Aanbellen aan een hekken leert ons dat we 3 huizen verkeerd zijn. Er stond een motor waardoor we er van uit gingen dat we daar moesten zijn.
Een beetje terugkeren en nu zijn we aan het juiste adres.
Andres zegt hallo, neemt de motor over om de oprit op te rijden. Hoe gaat het, alles Ok?
En dan verdwijnt hij naar binnen. Pas als we aan de poetsvrouw vragen waar hij is, komt hij terug naar beneden. Een beetje een rare blik in de ogen valt ons allebei direct op. Mijn ruikorgaan heeft soms rare kuren maar één geur valt me direct op. Cannabis. Het lijkt wel alsof Andres zo high is als een konijn. Een wazige afwezige blik. Dat zou ook verklaren waarom hij zo weinig geïnteresseerd is in onze trip. Een snelle inspectie van de motor en alles is Ok voor hem. Terugbetaling van de waarborg en alles is afgehandeld voor hem. Raar om zo je klanten te ontvangen. Soit, wij hebben ons geamuseerd, hebben onze waarborg terug, da's het belangrijkste.
We hebben taxi Johnny gebeld om ons om te halen. Vriendelijk zoals altijd laat hij weten dat hij niet beschikbaar is maar dat hij een collega zal sturen. Goed voor ons, we moeten een halfuurtje wachten.
Dat geeft ons de tijd om in nabijgelegen winkelcentrum een nieuwe sim kaart te halen. De huidige Claro werkt niet altijd goed, vooral het bereik laat soms te wensen over. Entel is de grootste en zou ook de beste zijn, zeker als we meer zuidelijk gaan.
In een winkel van Entel verkopen ze raar genoeg geen kaarten van Entel, wel in een multimedia winkel er rechtover. Daar hebben ze geen meer op stock maar in de Emtec iets verderop verkopen ze die. Allé hup, naar daar dan maar.
Oef, daar hebben ze er nog 1, da's de onze. Niet zoveel data of belkrediet maar genoeg om te starten en je kan online altijd bijkopen. De oude gsm heeft wat tijd nodig om alles belklaar te krijgen maar uiteindelijk lukt alles. En nu ons spoeden terug naar Andres want daar komt de taxi ons ophalen.
Als we de straat instappen zien we de taxi al staan. Felix stond al 20min te wachten. Doeme, da's niet onze gewoonte om te laat te zijn. No problemo, no problemo.
Alles inladen en op naar de casa voor deze nacht.
De klok zegt 18u15, het slechtste uur waarschijnlijk om de stad te doorkruisen. 10 km is 50min rijden, in het beste geval. Felix is stressloos, het brengt ook niet veel zoden aan de dijk om je op te winden. T'is wat het is.
We rijden door de betere wijk van Santiago. Mooiere gebouwen, sjieke winkels. Wat wil zeggen dat dit ook de duurdere wijk is. Een appartement huren kost hier al snel 12000€ per maand. Blijkbaar rijke Venezuelanen die hier wonen.
Waze loog niet. 50min alvorens we aan casa Casona Emilia staan.
Het lijkt een oude herenhuis te zijn. Als we aanbellen komt een enthousiaste man het hekken openen. Da's ook een vaste vaste waarde : overal hekkens rond, afsluitingen met pinnen.
Mikael schrijft ons in, Spaans met een accentje. We gokken dat hij Russisch is. En zoals Eric vroeger zei : voor de mannen.
Een krakende trap brengt ons 1 verdiep hoger. Een mooie ruime kamer, heel verzorgd. Weeral goed gekozen. Alles d'er op en d'er aan. Voor 40€ inclusief ontbijt.
Mikael beveelt ons het restaurant rechtover zijn casa aan. Peruviaanse specialiteiten. Zouden we ons terug laten ringeloren? Wie niet waagt blijft beter op de kamer dus we gaan er voor.
1 koppel en 1 man zitten er nog. Of dat een goed teken is....
Uit een ellenlange menukaart kiest Titi een zeevruchtenschotel, ik surf and turf. M.a.w. ik kan niet kiezen tussen vlees en vis dus neem ze allebei.
Een verademing. Geen frieten maar toch iets gezondere rijst. En superlekker. Oef.
Een slaapmutsje kan er nog net bij. Pisco sour, onze ondertussen favoriete cocktail. Geen Vaticaan voor ons maar de kathedraal. Voor niet kenners. Het Vaticaan is de grootste versie, wij gaan voor de middelste. Gelukkig maar want we hebben nog niet zoveel gegeten vandaag, zitten een beetje op hoogte en het alcohol gehalte volgt denken we. Want de Pisco doet zijn werk, met één oog vinden we de weg naar ons bord. En véél gelachen!
Gelukkig is het maar de straat oversteken naar de casa, desnoods op handen en voeten.
Zover komt het gelukkig niet. 21u en we zijn al terug op de kamer. Douchen, de koffers herschikken. Morgen vliegen we zuidwaarts, naar Balmaceda.
Hoofdstuk 3 van de reis breekt aan. We halen onze camper op en gaan 2 weken met de campervan rondtrekken, de natuur in.
Het wordt een korte nachtrust. Als om 22u het licht uit gaat weten we dat we ongeveer een goede 6u kunnen slapen. Om 4u30 komt Johnny ons ophalen en brengt hij ons naar de luchthaven. Als hij na onze reis geen nieuwe auto kan kopen door ons transport, dan weten we het ook niet meer.

Geschreven door Waarzijnwenu