Ondanks het boenke boenke gisterenavond van het lokale feestje toch goed geslapen. Da's al een vaste waarde op deze reis, houden zo.
Om 8u30 zijn we de eerste om te ontbijten. Zowel Marion als Fernanda zijn al present. Meer dan genoeg keuze en alsof dat nog niet genoeg is biedt Fernanda ons nog eitjes of een wafel aan. Eieren hadden we bij de vleet, we gaan voor de wafel.
Ondertussen knopen we een gesprek aan met Marion. Blijkt dat ze een Duitse is van origine die in Chili werkte als reisbegeleidster, er is blijven hangen en zelf een zaak opstartte. De hele uitleg met veel lawaai. Toch een klein hoeksken af.
We doen nog een klein toerke van haar doening, rekenen af en vertrekken naar de westkant van Chili, de kuststreek.
Een stukje de weg van gisteren hernemen en verder door westwaarts. Mooie vlotte banen om op te rijden.
Vooral platteland. Veel citrusvruchten plantage, wijngaarden.
Het heeft nog lang geduurd. Titi wil ook eens met de motor rijden. De motor is volledig verzekerd, het kan geen kwaad zeker.
Een beetje aarzelend vertrokken, het blijft natuurlijk een motor die je niet kent. En met mij als passagier achterop, ook iets wat ze niet gewoon is. Maar ça va, we rijden.
Helaas voor haar niet te ver want verderop is een stukje onverhard en dat ziet ze niet zitten. Dan zal ik het stuur maar weer overnemen zeker.
We zijn een paar uur aan't rijden, we hebben keuze tot het volgen van de hoofdweg of een iets kleiner baantje. Het 2de is leuker en met goede asfalt, de keuze is dus snel gemaakt. We slaan af naar het kleinere baantje.
Mooi rijden, zeer landelijk. We zijn in onze nopjes.
Tot het asfalt eindigt en een grindweg wordt. Dat was niet voorzien! Terugkeren is geen optie, de weg zal niet zo lang zijn.
Maar periodisch toch vrij slecht. Vooral die dwarse ribbels zijn de hel. Zowel wij als de motor worden flink door elkaar geschud. En los zand. Gelukkig staan er af en toe aanwijzingsborden, anders was het een kleine ramp want de GPS verliest soms zijn zin voor richting. Niet zo onschuldig voor een GPS.
Het is zeker geen verloren lopend baantje. We passeren huizen, auto's rijden ons voorbij. Al denken we dat sommige auto's hier al een eeuwigheid staan, als je ziet hoeveel stof er op ligt.
Vele supporters op onze weg. Heel veel condors. We moesten in Argentinië hemel en aarde verzetten om ze te zien, hier vliegen ze je letterlijk om de oren.
Ook heel veel paarden. Met of zonder berijder. Lucky Luc met amazone Lieve zouden hier hun hartje kunnen ophalen.
Wie letterlijk ons pad kruist zijn horden koeien. Op de weg ons aan kijkend, jullie zijn indringers op ons terrein.
Een beetje uitkijken bij het rijden maar uiteindelijk valt het nog wel mee. Of we worden behendiger, dat kan ook.
Bochtje naar rechts en nog nooit zo blij geweest om vers gegoten asfalt te ruiken. We kunnen weer op de gas tot we Curepto binnenrijden. Een klein hongerke doet ons op zoek gaan naar gelijk wat, iets waar we iets kunnen eten. Een beetje rondrijden brengt ons uiteindelijk tot een piepklein restaurantje. Hoe cliché kan het zijn. Op zondag een kip van't spit. Een half is genoeg voor ons twee. Het lijkt wel alsof de kippen door de hoogtes opgeblazen worden.
Maag gevuld, we kunnen verder.
Veel groener dan het noorden, mooie vergezichten.
We schieten goed op, we zouden in de vroege namiddag op ons bestemming moeten zijn.
Het ging te vlot. In Iloca, een kuststadje, is er een ongeval of iets dergelijks gebeurd waardoor de weg al voor minstens 4u volledig versperd is. Er zit niks anders op dan om te keren en voor een alternatieve route te gaan.
We stoppen aan een soort cafeetje om bij een koffie de route te bekijken. De route bekijken kunnen we op de kaart, een koffie is iets moeilijker. Het dienstertje is vol goede wil maar meer dan dat komt er toch niet uit. Een vraag tot gewone koffie lijkt wel een menu van een sterrenrestaurant dat we vragen. Een leuke glimlach maar daarmee hebben we nog geen zwart goud. Ondanks ons spreken in zinnen van 2 woordjes komt er geen beterschap in de situatie wat ons doet besluiten om zonder ons vieruutjte te vertrekken.
De verplichte omleiding is ook een beetje een godsgeschenk. Een echte bergpas leidt ons naar boven. Een bord met de aanduiding "de zeven bochten" (in't Spaans uiteraard) doet het beste vermoeden. We krijgen inderdaad de ene haarspeldbocht na de andere. Met bescherming van de maagd Maria op de top van de berg die over ons waakt. Het betere gooi en smijt werk. Joepie.
Een klein grindbaantje als doorsteek doet ons rond een merengebied rijden. De upperclass woont hier waarschijnlijk want het ene domein na het andere passeren we. Niet moeilijk, met zo'n uitzicht op het water.
Een bord toont ons de weg naar Pichimelu. Da's het kuststadje waar we willen overnachten. Als we de laatste 40km moeten starten eindigt, jawel hoor, het asfalt. En deze keer niet zo'n goed berijdbare offroad. Veel los zand, keien, ribbels. Een uitdaging voor mens en machine. We worden af en toe door elkaar geschud, moeten kilo's stof verwerken wanneer een jeep ons voorbij scheurt. En om af te sluiten in deze omstandigheden een steile afdaling. Scuun ze zeggen ze in Aalst. Een vloek en we kunnen verder. Tot we tot onze verlossing op 25km van de eindbestemming weer asfalt hebben. Niet spijtig na zo'n lange dag rijden, alweer.
We rijden Pichimelu binnen. Een kuststadje. We hadden een paar overnachtings adresjes op voorhand bekeken. Via onze Chileense telefoon hun juiste adres opzoeken. We hebben raar genoeg geen verbinding met 4G, het is nochtans een redelijk grote stad. Bijgevolg geen kans om die adressen op te zoeken. Een leerschool,voor de volgende weken. Het adres gewoon oldschool op een papier schrijven.
Er zit niks anders op dan rond te rijden en iets te zoeken. De vele gebouwen zullen wel genoeg kansen bieden zeker?
Veel cabañas, een soort huisjes in de aanbieding maar geen hotels of hostals op het eerste zicht. 2x stoppen en aan lokale mensen vragen leidt ons uiteindelijk tot hostal Moreno. Een rijhuis dat dienst doet als hostal.
We stappen binnen en lijken in een soort commune te zijn terechtgekomen gekomen. Incheckbalie is in de living, waar op dat moment ook een bende krijsende kinderen rondlopen, andere jonge mensen rondhangen. Het meisje aan de incheck legt ons uit wat de mogelijkheden zijn, toont ons de kamer. Stress is haar onbekend denk ik, te zien aan het tempo dat ze ons helpt. Een nieuwe set batterijen was niet slecht geweest. Maar goed, een nieuwe propere kamer, een goede douche. Enige minpuntje : er is pas ontbijt vanaf 9u. Dat vinden we wat laat maar Droopy is strikt. 9u.
We vragen aan één van de mannen in het huis waar we een goed visrestaurant vinden, we zitten tenslotte aan de zee. Hij geeft ons de naam en aanwijzingen. Het ligt vlakbij.
Een beetje zoeken, raad vragen aan een winkelverkoper die net terug op de wereld is neergedaald, we zijn aangekomen.
Het zou een zeer goed restaurant moeten zijn. Een heel grote ruimte, een beetje kil. Wij 2 en nog 7 anderen, dat is het. Enkel een Spaans menu. Een beetje gokken dus.
We vragen beiden vis. Ik een stuk zalm, Titi iets dat in reclame staat. Met een quinoa salade.
De titel in gedachte zien we de schotels komen. De quinoa lijkt al voorgekauwd te zijn. De mijne is natuur, is nog redelijk eetbaar. Titi's versie is met kaas, een beetje een slijmerig hoopje. De vis is duidelijk niet vers, Titi's aanbieding is een soort wit-grijze rubber. Wat zich laat vertalen in niet lekker. Jammer toch.
Alsof dat nog niet genoeg is, komt de ober ons zeggen dat de keuken sluit. 20u en we zitten een beetje op een schopstoel. Goed, de omgeving is toch niet zo aangenaam, het eten allerminst smakelijk. Geen verlies. Afrekenen en wegwezen dan maar.
Zondag gejostdag.
Een avondwandeling op "den dijk". Een dikke trui was welkom geweest, een strakke koude wind blaast landinwaarts.
Toch nog een positieve noot. Een leuke bar, in de stijl van degene die we vinden aan onze kust, is een mooie plaats om toch nog dat witte wijntje te drinken.
Morgen ontbijt op bed, da's de manier dat de hostal werkt. Benieuwd.

Geschreven door Waarzijnwenu