Ik dacht dat we nog avond waren, niks van, we zijn al ochtend.
Na nog geen seconde als een blok in slaap gevallen.
Ontbijt zoals overal : brood, ,eieren, kaas, salami, hesp, koffie, thee, fruitsla, yoghurt.
Enkel de confituur is iets nieuws. Als Titi vraagt of die er is komt Veronica met een plastic zakje waaruit ze de confituur knijpt. Ziet er mega kunstmatig uit, smaakt ook zo.
De motor opgehaald iets verderop waar we hem gisteren achterlieten.
Alles ingeladen en weg.
De straat die we nemen om het stadje uit te rijden is dezelfde alswaar we gisteren gingen kijken voor de motorgarage. Terwijl we hier toch zijn, misschien es kijken of er nu wel iemand aanwezig is.
In Chili heb je blijkbaar verschillende openingsuren afhankelijk van de grootte van het stadje. Hoe kleiner hoe minder open.
Hier is de garage open vanaf 10u30. Het is 10u20, misschien hebben we geluk.
Inderdaad, er is al iemand aan't werk. Sebastian. Als we stoppen weet hij onmiddellijk wie zijn.
We leggen het probleem uit, hij bekijkt het en komt tot dezelfde conclusie als wij. Het handvat is niet het originele, het zijn verwarmde handvatten van een ander merk waardoor ze waarschijnlijk niet goed passen. De helft van het stuur wordt gedemonteerd, alles wordt gesmeerd. Zijn oplossing : een stukje van het handvat afzagen. Wow, da's wel heel drastisch en misschien niet wat Andres wil. We bellen hem op, er wordt overlegd tussen hem en Sebastian. Deze laatste kan uiteindelijk toch een definitieve oplossing uit zijn mouw schudden. Iedereen tevreden, we kunnen verder.
Eerst tanken, ons plan is om kleinere baantjes te nemen. Zo is de GPS ingesteld.
We volgen zijn richtlijnen. Mooie kleine wegen, goed asfalt, mooie natuur. Enkel de zon laat het een beetje afweten, een frisse ochtend doet ons grijpen naar de regenbroek. Onze stapbroek is vrij dun van stof, met een plastieksen erover is toch al iets warmer.
Vooral aan landbouw wordt hier gedaan, en uiteraard wijnbouw.
Op een bepaald moment staat er een bord dat zegt : einde asfalt. Echter, mooie nieuwe wegbedekking schuift onder onze wielen door. Waarschijnlijk is men de aanduiding vergeten weg te nemen.
Of toch niet want een aantal kilometers verder stopt inderdaad de verharding en krijgen we grindbanen voorgeschoteld. Vrij harde ondergrond dat wel maar toch veel losse steentjes. Iets voorzichtiger rijden is wel de boodschap.
Een bocht met losser zand, doenbaar.
Af en toe zet de motor zich toch wat weg, bijsturen, tegensturen, vooral recht blijven.
Iets glinstert verderop. Een grote plas. Toch maar eens checken of we er veilig door kunnen rijden.
Moet lukken, en lukt ook.
10' verder een tweede plas, 4x zo groot. Nu wordt het toch al ietsje spannender. Als 2 volleerde Paris Dakar rijders de situatie te voet inschatten, langs de zijkant zou het moeten lukken. Yes, we houden het droog.
Nog wat verder een brug en dan heel slechte ondergrond. Plus de GPS is de draad kwijt. We moeten links volgen maar daar is geen weg. En verder rechts rijden lijkt niet echt een optie wegens té grote keien en rotsen. Dan maar eens op Google maps kijken waar we zitten. Dat was de bedoeling, de realiteit is dat we noch 4G noch zendbereik hebben. M.a.w. geen communicatie met de buitenwereld mogelijk.
Als bij wonder komen er 2 auto's aangereden. We vragen waar de weg naartoe leidt, hoe de verdere staat van het baantje is.
De man lijkt niet echt behulpzaam maar noemt een dorpje. Dat ligt in de volledige andere richting dan degene die wij willen rijden. De weg wordt volgens hem ook alsmaar slechter en slechter, zeker voor een motor zoals de onze.
Overleg tussen ons 2. De verstandigste optie is terugkeren, daar weten we tenminste wat er voor ons ligt. Zo gezegd zo gedaan. Terug door de 2 plassen, door het mulle zand. Al lijkt de weg nu korter te zijn. De asfaltweg is er sneller dan we dachten.
We kunnen weer op de gas.
We zijn al een paar uur aan het rijden zonder eten of drinken, we zouden graag een koffiepauze nemen. Maar waar? Nergens een leuk plekje te vinden.
Een dorp één straat groot. Halfweg staan de gekende blauwe reclamevlaggen die een winkeltje aanduiden. Als we er voorbij rijden zien we dat er staat geschreven "Provisiones Claudia". Misschien hebben ze daar iets kleins om te eten. Een beetje weggestopt achter een haag ligt inderdaad een piepklein winkeltje. Er staat zelfs een tafeltje en 4 stoelen. Op de vraag of we er ook een koffietje kunnen drinken, antwoordt Pablo dat hij dat moet checken bij, ja hoor, Claudia. Zijn madam.
Claudia commerçante pur sang zegt dat alles mogelijk is. Oploskoffie weliswaar maar da's voor ons geen probleem. Met een koekje gekocht uit Claudia's voorraadkasten. Van alles is er te koop, veel zoetigheden vooral.
We zetten ons buiten op de terrasje. Pablo is geïnteresseerd in ons reilen en zeilen en komt een babbeltje slaan. Of eerder een babbeltje ratelen want Titi moet verschillende keren vragen om langzamer te praten. We vragen de weg, hij toont ons die op de kaart. Allemaal mooi geasfalteerd. Als we hem de foto's tonen vanwaar we komen draait hij met zijn ogen. Niet de beste baan om te rijden. Tegen wie zeg'd. Overal in de ronde zijn het zulke banen, enkel toegankelijk voor 4x4. Blijkbaar heeft de GPS een off day.
We willen naar Vilches. Oei, da's een dag rijden volgens hem en het is al 15u.
De GPS heeft ons inderdaad niet de juiste richting uitgestuurd want er is maar 1 weg naar het zuiden en dat is via de autostrade. Ook al zouden we het anders willen.
Ook, andere ingesteldheid. Toch maar de aanwijzingen volgen van Pablo.
Gelukkig zijn de baantjes er naartoe nog leuk om te rijden, echt door het binnenland van Chili rijden. Veel landbouw dus, gauchos ofte de Zuid-Amerikaanse cowboys op hun paarden kruisen onze wegen. Met fierheid poseren ze voor de foto.
Boven ons zweven condors op zoek naar een prooi.
Een klein stukje autostrade. Toch altijd maar uitkijken als je die oprijdt, aan het begin ervan ligt meestal een zebrapad!!! Als iemand de autosnelweg zou willen oversteken moet die dat toch veilig kunnen doen.
Niettegenstaande Sebastian het handvat herstelde, heb ik de indruk dat er een vijs aan het loskomen is. Als ik voor de zekerheid stop, zie ik inderdaad dat ze losser staat dan deze morgen. Een inbussleutel is nodig om die vast te zetten. Diegene die bij het werkgereedschap zit is te groot. Mijn Zwitsers mes heb ik altijd bij. Daar zit een soort knijptang op. Daarmee kan ik alles terug vastzetten.
Na een uurtje rijden hangt alles terug losser. Zelfde handeling maar de ducktape brengt extra zekerheid. Zolang ik de vijs niet verlies is er hoop. Dan spreken we wel over de motor hé.
De tijd loopt sneller dan we hopen, Vilches halen wordt moeilijk.
De eerste grotere stad die we tegenkomen is San Clemente. Daar zullen we ook wel iets vinden om te slapen en te eten. Een restaurant hebben we al gezien, een hotel of iets dergelijks niet. We vragen aan een voorbijganger of er hier slaping te vinden is. Enkel een soort hostel naast een tankstation. Wanneer we er voor staan lijkt ons dat toch maar een vrij triestig bedoening te zijn. En niemand die komt open doen. Misschien een geluk want we slapen eigenlijk liever niet hier.
In Vilches hadden we al iets op het oog maar da's nog een uur verder rijden op onverharde wegen. Toch maar eens bellen voor de zekerheid.
Een mevrouw neemt op. Ja, er is nog plaats. Het is maar 20' rijden. Het is goed berijdbaar met de motor. En ze kan voor ons koken deze avond. Ok, we komen af, zet de potten maar al op het vuur.
Een grotere baan leidt ons naar Vilches. We nemen de afslag en verwachten onverhard. In de plaats krijgen we perfecte nieuwe asfalt. Joepie, we zullen goed kunnen opschieten.
De straatnaam wordt niet gevonden door de GPS. Dan maar Google maps op de gsm gebruiken. Tot op bepaalde hoogte gaat alles goed. Maar dan verliest hij verbinding en valt dus ook de begeleiding hiermee weg.
We hebben de indruk dat we al te ver zijn. Bij een soort cafeetje vraagt Titi de weg. Het blijkt om een privé verjaardagsfeestje te gaan. Maar de aanwezigen willen wel allemaal helpen. Het lijkt een eeuwigheid te duren alvorens Titi terugkeert.
We zijn blijkbaar al veel te ver, we moeten 16km terug. Daar zie je wel een bord staan.
we rijden rijden rijden om uiteindelijk een half afgebroken bord te zien dat ons leidt naar La Maravilla.
De laatste 50m zijn inderdaad grind. Een beetje overdreven om ons zo de stuipen op het lijf te jagen.
We rijden de oprit op, kloppen aan. Van ver hoor je al iemand met luide stem komen.
Marion is de patrones. Ze was in lichte paniek. I.p.v. 20min zijn jullie er na een uur nog niet. Tja, moeilijk te vinden hé.
Bon, snel inchecken en dan voetjes onder tafel. Tezamen met nog een paar anderen kunnen we eten met de bergen op de achtergrond. Het vele rijden was het waard.
Fernanda brengt ons een slaatje, direct gevolgd door een mega stuk lasagne. Titi heeft wederom pech, geen witte wijn. Zij dan maar een biertje, ik ga andermaal voor een glas rood.
De lasagne is eigenlijk goed om 3 dagen van te eten, we moeten ons forceren om ons bord leeg te krijgen. Al is er nog een heel klein plekje over voor dessert. Een stukje crumble met ijs. En koffie. Maar dan is er echt niks meer vrij. Volgepoeft.
We lopen eens rond op het domein. Naast het hoofdgebouw staan er nog 3 kleinere huisjes die Marion verhuurt. Alles heel gezellig. Ze heeft haar schaapjes op het droge denk ik. Enkel nog haar helse schaterlach onder controle krijgen. Dat zal wel moeilijk zijn voor zo'n gezette moederlijk figuur.
We zijn verwend. En gelukkig dat we besloten om toch nog verder te rijden tot hier. San Clemente viel ons tegen, hier valt een mooie dag volledig in zijn plooien.

Geschreven door Waarzijnwenu