Dag 2 in San Pedro de Atacama.
Hetzelfde ontbijt, gewoon maar eerlijk.
We hebben een aantal zaken in ons hoofd dat we willen doen vandaag maar die nog iets meer duidelijkheid vragen. Dus gaan we naar de receptie, bij Eleonore.
Vooreerst. Morgen moeten we vroeg weg, of we een ontbijtpakket kunnen krijgen. Geen probleem. We moeten het maar vragen aan de nachtwaker, alles zal klaar staan.
We willen naar de lagune Cejar. Een beetje als de dode zee. Een aantal meren en in 1 kan je zwemmen, of liever drijven want het is zeer zout water met een hoge dichtheid waardoor je blijft drijven, net zoals in de dode zee.
We worden gewaarschuwd door Eleonore over de weg er naar toe. Die zou bestaan uit heel kleine scherpe keien waardoor er heel snel lek wordt gereden. Traag rijden en uitkijken is de boodschap.
Als laatste willen we nog naar El Gargante del Diablo of de keel van de duivel. Een rotskloof, een mini versie van de Grand Canyon.
Terwijl we onze info vragen en krijgen komt er een jong koppeltje ook voor info. We beginnen te babbelen, allé ja, Titi begint. Blijken Duitsers te zijn. We geven hen wat info over hun dag want die is dezelfde als wat wij gisteren deden. Vooral dat je je ticket in het stadje voor de lagunas moeten kopen, anders kan je terugkeren zoals wij moesten doen.
Tijd om te vertrekken naar de laguna Cejar. Een halfuurtje rijden dus valt wel mee. Eerst asfalt, dan zeer harde kleigrond dus bijna zo goed als de asfaltweg. Enkel de laatste paar kilometers zijn op grind, dat waar Eleonore ons voor waarschuwde.
We zijn de site al voor ons opduiken. Met slagboom!!
Toegangscontrole zeker en betalen voor de toegang. Hoeveel dat is zullen we direct wel horen zeker.
Of misschien ook niet want aan de slagboom hangt ook een bordje cerrado ofte gesloten. We zijn 1 november, heeft het daar iets mee te maken? Nochtans volgens Eleonore zou alles moeten open zijn, ook in de reisgids nergens een vermelding van sluiten. We zien iemand lopen, tijd om uitleg te vragen. Blijkt dat het niks te maken heeft met een feestdag, wel met het feit dat ze elke dinsdag sluiten om alles te reinigen. En is het nu wel juist dinsdag zeker. Terug, nergens staat er iets vermeld over deze regeling. Gaat er nu echt geen enkele dag verlopen volgens plan?
Er zit niks anders op dan terug te keren, dan maar direct item 2 doen, El Gargante del Diablo. We moeten terug naar San Pedro de Atacama en dan de andere kant van het stadje de weg nemen. Onderweg nog een snelle stop voor extra water want de temperatuur in de kloof zou vrij hoog kunnen oplopen.
Onze lokale SIM kaart komt goed vandaag pas, we kunnen de gsm gebruiken als GPS. Eigenlijk onmisbaar want nergens een aanduiding of pijl die de richting aangeeft. We denken dat we verkeerd rijden, slechte grindbanen, door troosteloze dorpjes, zelfs door een zeldzaam stroompje. Tot we voor ons een checkpoint zien. Blijkt dat we toch goed reden. De Duitse jongen deze morgen gaf als opmerking dat hij het gevoel heeft dat ze voor de toeristen die alleen willen reizen alles een beetje moeilijk maken. Qua boekingen, qua aanduidingen etc. Eens je via een een organisatie boekt dan verloopt alles probleemloos.
Soit, we kopen ons toegangsticket voor de kloof. We krijgen uitleg van een vriendelijk meisje dat in haar beste Engels alles duidt. En een meevaller (eindelijk) : we kunnen een behoorlijk stukje van de toegang tot de kloof afleggen met de auto. Hij is betaald dus waarom niet.
We rijden tot aan de kloof, stapschoenen aan, rugzak vullen met flessen water. En weg zijn we. Gewoon de kloof volgen, niks moeilijk aan. Enkel de stijgende hitte trotseren, dat wordt nog het moeilijkste. Smeren is de boodschap.
We stappen langs uitgesleten rotswanden, een slingerbaantje. De wanden lijken op een Orloff gebraad. Precies alsof ze doorlopen zijn met lijntjes kaas. Witte kalkstenen vermoed ik, in bruine rotsen.
De Gargante is nochtans redelijk gekend en overal beschreven, op onze tocht komen we maar een handvol mensen tegen. Des te beter voor de foto's.
Op het einde van de kloof is er de mogelijkheid om via een steil rotspad naar de top van de berg te gaan. Daar zou je een prachtig overzicht over de vallei moeten hebben. Doen we toch. Een pittige klim maar de moeite waard. Op de bergkam heb je inderdaad een immens zicht over de kloof én over de vallei. Voor zo ver je kan zien een uitgestrekte vlakte. Eindeloos. Met op de achtergrond de vulkanen. En aan de andere kant de uitgesleten kloof. Een zacht briesje maakt het aangenaam vertoeven hierboven. Tijd voor water en zoute chips. De beste uitvlucht om die te mogen eten, zo'n tocht in de hitte. Ah ja, zweten wil zeggen verlies van vocht én zout.
Een halfuurtje boven en we zetten de terugtocht in. Ook opletten geblazen, kleine kiezelsteentjes kunnen je vrij snel je evenwicht doen verliezen.
Eens beneden is het gewoon terug de kloof volgen tot aan de auto. Een mooie tocht van 2u30, ideaal om de beentjes nog eens te strekken.
De thermometer in de auto zegt 30°C. In de kloof zal er nog iets bij mogen. T'was warm in de keel van de duivel.
We komen terug via de buitenwijken van San Pedro. Het lijkt toch wel dat er hier nog redelijk wat armoede is. Schamele huizen, vuil.
De lokale supermarkt mag zich vereren met ons bezoek. Weinig soeps. Een paar basis zaken hebben ze, gelukkig ook wat gluten vrije zoals rijstwafels. Proviand inslaan voor morgen.
We rijden terug naar de casa, tanken in het enige benzinestation in de wijde omgeving. Tanken moet je doen zodra je kan, wie weet wanneer is het de volgende keer. Tanken met bediening, een vriendelijke jongen houdt er een tip aan over. Goed voor hem.
Wat zaken achterlaten in de kamer, een beetje opfrissen om't stad in te gaan. T.t.z. De hoofdstraat van het stadje. Op zoek naar een terrasje, eindelijk eens "chillen in Chili".
Weinig keuze echter. Een tweetal plaatsen die voor een terras kunnen doorgaan. En we hebben geluk, op 1 ervan is er nog plaats. Voor ons!
Een biertje of zo zou smaken. Echter. Blijkbaar is er een wet in Chili die zegt dat je enkel alcohol mag serveren als er ook iets bij gegeten wordt. Als je geen bar bent tenminste. Dus daar gaat ons biertje want honger hebben we voorlopig nog niet. Een colaatje smaakt ook.
Het zogenaamde terras ligt op een kruispunt. In de straat recht voor ons liggen een aantal alcohol verslaafden op het voetpad. Één ervan drinkt 1/4 van een whisky fles in een vlotte beweging uit. En gooit dan de lege fles gewoon over de daken nergens heen. OMG, je zal maar net op een terrasje zitten van een restaurant en die fles op je hoofd krijgen. En hij heeft nog geluk erbij want een paar minuten later komen 2 agenten de straat in, zien de bende liggen en onderwerpen hen aan een controle. Ze moeten hun boeltje nemen en opkrassen. Slecht voor het toerisme waarschijnlijk.
Na ons intermezzo lopen we nog een beetje rond, straatje in straatje uit.
Een beetje overal dezelfde winkels. De typische kleurrijke tassen, broeken, truien. Een lelijke lama in stof.
We willen vrij vroeg eten zodat we op tijd terug zijn in onze casa. Morgen loopt de wekker af om 3u30. Gaan we naar de zonsopgang kijken aan de geisers van El Tatio.
We belanden uiteindelijk in hetzelfde restaurant als gisteren. We waren er tevreden, over het eten en de bediening. Dezelfde jongen bedient ons. Onze bestelling wordt vrij snel gebracht, weinig volk in het restaurant. Volgens Eleonore eten de Chilenen vrij laat. Ze liegt niet.
Op de terugweg komen we ons jong Duits koppeltje tegen. Zij hebben nog het een en ander gepland voor deze avond. Wij alleen douchen en de koffer pakken zodat we morgen op tijd kunnen vertrekken.
Alhoewel, Titi wil nog persé de zonsondergang fotograferen.
Doe maar kind, den deze begint aan zijn verhaaltje.

Geschreven door Waarzijnwenu