Beiden niet zo'n goede nacht. Ondanks een leuke plaats, heel stil en idyllisch, werden we allebei regelmatig wakker van de regen op onze velux. Dikke druppels vanuit de bomen. We hadden de indruk alsof er iemand op de ramen aan het kloppen was. Met in gedachten wat een paar uur voordien gebeurd was, een aanslag met pijl en boog en het feit dat we diep in de bossen helemaal alleen staan. De kans dat er iets gebeurt is waarschijnlijk klein maar een mens met zijn gedachten.
We verlaten het sprookjesbos en rijden een groot stuk langs de 550, een kronkelbaantje langs de Fjord.
Het is hier om een of andere reden dé fruitstreek van Noorwegen want overal, zover je kan kijken, zijn er appelboomgaarden. De meeste appelen zijn al geplukt, hier en daar kleuren ze het groen nog wat rood.
Ook borden die kersen te koop aanbieden staan langs de weg maar het kersenseizoen is al lang voorbij, niks meer te kopen dus.
We zullen in de lente eens moeten terugkomen. Als alles in bloesem staat zal dat ook geen mis schouwspel zijn.
Net zoals bij ons Haspengouw een toeristische trekpleister is, kan ik mij voorstellen dat het hier ook zo is.
Zoals gisteren stalletjes die de goederen aanbieden, de één al mooier dan de ander.
We wanen ons in eigen land, in de Ardennen. De gekende baantjes door de bossen, bekleedt met een mostapijt.
Het blijft continu een beetje druppelen, niet de massale hoeveelheid.
De mist is er ook nog maar ook hier, niet zo hevig als gisteren. We hebben al iets meer zicht op de Fjorden.
De 550 is ook een scenic routes. We hebben er al redelijk wat afgereden maar deze is toch één van de mooiste tot nog toe. Het baantje zelf, de omgeving, de uitzichten. Het nodigt uit om met een gezapig tempo te cruisen. Geen snelheidsrecord dat gebroken moet worden.
Meer nog, je komt een bocht om en bij verrassing doemt een immense waterval op. De weg doorsnijdt hem als het ware. Gelukkig niet veel verkeer, we kunnen op de brug stilstaan voor de foto. 1 huis naast die waterval. Ik zou er niet graag wonen. Als de waterval besluit om zijn traject te hertekenen vrees ik de Ardeneese taferelen in juli.
Halfweg passeren we in Utne. Een piepklein dorpje maar het is wel de standplaats van het oudste hotel van Noorwegen. Het Utne Hotel bestaat al sinds 1722 maar ziet er nog altijd picobello uit. Heel charmant maar nergens een prijs per nacht te vinden. Het zal dus voor niks zijn.
Ook in Utne : een verderzetting van de kunstwerken zoals we die tegenkwamen in ons bos vorige avond.
We zien nu een oud huis dat deel uitmaakt van een museum, jammer genoeg gesloten. Het vertelt iets over hoe vroeger handel werd bedreven, hoe bepaalde ambachten werkten.
Ook nog te zien : een meermin op een rots, een standbeeld aan de ferry. Een minimuis.
We rijden naar Odda. Dit stadje is vooral bekend en berucht omwille van Trolltunga. Da's een rotsplateau dat 700m boven het Ringdalmeer uitsteekt. Beroemd waardoor er in het hoogseizoen soms wel meer dan 2000 bezoekers per dag langskomen. Wetende dat het een fysiek inspannende klim is van zo'n 8u toch niet onaardig.
Maar, dé grote maar. Als het zicht op niet veel trekt dan is de klim eigenlijk een maat voor niks geweest. Op dagen als nu, deze week, is dit het geval. Je voelt ons al komen, we laten Trolltunga aan ons voorbij gaan.
Nog een goede reden : het wordt een beetje té veel toeristisch uitgebuit. Wij met onze Bobil mogen niet tot aan de bovenste parking rijden, we moeten verplicht de laagste nemen. Vandaaruit moet je een taxi nemen tot aan de bovenste, dat kost per rit 120€ (dus enkel). Ook de parking kost je nog es 20€. Da's toch wel een beetje teveel van het goede. Dat er entreegeld gevraagd wordt voor onderhoud van de faciliteiten etc. daar kunnen we inkomen maar de toerist "pluimen", daar zijn we te oud voor geworden.
Er zijn meer dan genoeg andere wandelingen in het Hardangervidda National Park die we kunnen doen.
Daarvoor gaan we langs bij het Tourist Office in Odda. Een vriendelijk meisje geeft uitleg over welke we kunnen doen, welke vooral niet. Daar valt heden ook de Trolltunga onder wegens teveel sneeuw. Ze laat ook nog weten dat er de volgende dagen sneeuw verwacht wordt tot op 500m hoogte. Odda ligt weliswaar maar op 3m boven zeeniveau maar we hebben als eens een sneeuwavontuur gehad deze vakantie, een 2de hoeft niet echt.
We gaan langs bij de Rema1000, een grootwarenhuis waar we nog niet langs gingen. De inkom oogt een beetje aftands maar eens binnen is het een leuke winkel, heel veel verse koopwaar, veel variëteiten. Een bediende is zeer behulpzaam bij het uitzoeken van vis, vlees. Helpt bij de vertaling van de bereidingswijze. Den Rema wordt op slag onze favoriete winkel.
Aanpalend een Vinmonopolet. Dé drank van Noorwegen is Aquavit, uitgesproken als akevitt. Een soort wodka gemaakt van aardappelen bewaard in oude sherryvaten, goed voor 40% alcohol. Moet ik zeker eens proberen. In de Vinmonopolet hebben ze flesjes van 50ml, genoeg om te weten hoe het smaakt. Eentje is voldoende, voor 6,5€ ben ik er van af.
Vers water halen bij een Bobil punt. Alle voorzieningen zijn er, behalve vers water. Doeme.
De dame van het Tourist Office stuurt ons naar een camper staanplaats aan de haven. Het zal waarschijnlijk wel betalend zijn, zegt ze, maar trek het je niet aan. Neem gewoon maar water en doe alsof je neus bloedt.
Iets later staan we allebei met een rode zakdoek Bobil te vullen. Snel inpakken en wegwezen. Takk.
We rijden naar een parkeerplaats van waaruit een korte wandeling start, eentje van een uur of 2.
Ideaal om onze middag af te sluiten. Een schuchter zonnetje komt piepen tussen de wolken.
Als we geparkeerd zijn, klaar zijn om te vertrekken begint het terug zachtjes te regenen. Toch maar die regenvest en regenbroek aandoen, voor het geval dat.
De wandeling is een KulturSti ofte een cultuur wandeling. Op je pad krijg je info over hoe de mensen vroeger leefden, hoe ze de landbouw bedreven. Het heeft heel wat voeten in de aarde alvorens we de juiste weg vinden. Navraag bij enkele locals maakt ons niet veel wijzer, hen ook niet denk ik.
Uiteindelijk vinden we het startpunt, kunnen we beginnen. Ondertussen is het iets harder beginnen regenen, nog een geluk dat we de regenkledij aantrokken.
De aanduiding van het pad is niet duidelijk, we moeten een paar keer terugkeren, de juiste weg zoeken. Langs het pad staan borden die achtergronden geven over het vroegere leven, jammer genoeg enkel in het Noors. We kunnen plaatjes kijken, daar blijft het bij.
Wat 2u moest zijn worden er uiteindelijk 3u30. Door het zoekwerk maar vooral door het feit dat het harder is beginnen regenen en het pad spiegelglad is geworden. Ook de intrede van de herfst met bladverlies doet er niet veel deugd aan.
We slaan een zijpad in, blijkt het verkeerd te zijn, moeten we over rotsen onze terugweg zoeken.
Als we na lang zoeken uiteindelijk beneden komen moeten we tot 2x terugkeren wegens een doodlopende weg, niks qua aanduiding.
Als dat nog niet genoeg was, valt de regen nu met bakken uit de hemel. Onze regenbroek blijkt toch niet zo waterdicht te zijn, de stapbroek is ook al nat. De binnenkant van de vest is ook klam nat, waarschijnlijk condens.
Als 2 verzopen kieken met een regenfrakske aan komen we bij Bobil.
Zo snel mogelijk in de badkamer en daar strippen, da's nog de beste oplossing.
Als we alles willen droog krijgen hebben we elektriciteit nodig, dus ook een camping.
Trolltunga camping is vlakbij, we zullen daar dan maar met pijn aan het hart de nacht doorbrengen.
Niemand aan de receptie, enkel een telefoonnummer.
We mogen een standplaats kiezen, iemand van de camping gaat 's avonds langs komen om de rekening te vereffenen.
Er staan nog een 3tal mensen op de camping , het seizoen is echt wel voorbij.
We hebben een plaatsje gevonden dat niet té drassig is, stopcontact inpluggen en het klein chauffageke mag overuren draaien. Het zal al tegen 23u draaien alvorens alles terug droog is.
Niemand van de eigenaars gezien, misschien hebben we een gratis camping in het verschiet.
We zetten alles op een rijtje voor de volgende dagen. Er wordt veel regen voorspeld, we bekijken of we onze route moeten aanpassen, misschien zelfs één dag of twee dagen vroeger huiswaarts keren.
Een stukje verse zalmforel met fijne groentjes en hollandaise saus gaan er vlot in, wij doen hetzelfde in ons bed.

Geschreven door Waarzijnwenu