Na een zeer warme nacht wakker rond 6u45. Ontbijt is er vanaf 7u.
Titi neemt nog snel een douche, we willen op tijd vertrekken naar Windhoek, onze laatste stop.
Ontbijt is een buffet, naar Afrikaanse normen. Smaakloos brood maar voor de rest zeker OK. Een beetje kaas, vleesbeleg. Yoghurt, muesli, een appel, koffie, thee. En de typisch Afrikaanse mieli pap, bij ons gekend onder de benaming smoelpap of griesmeelpudding. We kunnen ook nog verschillende soorten eibereidingen vragen. Voor ons 2 spiegeleieren. De koffie drinken we buiten op het terras. De ochtendzon zet de thermostaat al op een vlotte 25°C. Later gedurende de dag komt een zeker nog 10°C bij.
We zijn klaar, we gaan terug naar de kamer, Jeepie inladen en weg.
Althans, dat was het plan.
Terwijl ik de auto haal, is Titi al binnen. Wanneer ik volg, is er een bom ontploft. Zowel in Titi's vocabulair als in de kamer. Er stond blijkbaar in de badkamer nog een raampje open. Eentje was voldoende om de assertieve bavianen in de kamer te laten.
Mijn koffer was dicht, uit voorzorg dat er geen ongewenste beestjes in zouden kruipen. Die van Titi daarentegen stond nog open. Gevolg : alles wat enigszins eetbaar is, is er uit gehaald. Een pak koekjes, een pak crackers, nog één resterende lolly zijn verdwenen. Een zak pannenkoekenmeel is opengerukt waardoor de kamer bij +25° plots veranderd is in een skipiste. Of ze dachten dat ze een zak coke buit hadden gemaakt.
De vuilbak is omgekeerd en rondgestrooid in de kamer. Bewijzen, echtelachtbare, zijn de witte bloemsporen van poten in de kamer. Je kan mooi volgen waar ze binnen én buiten gingen.
Zo moet het dus aanvoelen wanneer je thuiskomt na een inbraak.
Niets aan te doen, enkel verontschuldigen tegenover de meisjes van het onderhoud. Die kijken naar de binnenkant van de kamer alsof Tsjernobyl 2 een feit is.
De frigo in Jeepie heeft de ganse nacht aan het stopcontact gelegen. De temperatuur is van 20° gezakt naar 18°, er is dus duidelijk iets mis. Straks zeker melden bij de verhuurmaatschappij.
We checken uit en vertrekken.
We hebben een goede 4u te rijden. De eerste 26km zijn nog onverhard, daarna enkel maar asfaltwegen tot in Windhoek. Jammer, we jeunden ons wel.
Over de weg naar Windhoek weinig te melden. Heel veel wrattenzwijnen langs de autostrade, toch maar opletten.
Één varkentje naast mij dat zachtjes knorrend slaap inhaalt.
We gaan nog tanken juist voor de depot. We krijgen van de bediende zelfs een ticketje mee dat bewijst dat we de auto voltanken. Zo ontsnappen we aan gezever bij de aflevering.
Franco is degene die ons ontvangt bij de verhuur. Zijn, waarschijnlijk elke keer, openingszinnetje is "Hi, I'm Franco, maffioso di famiglia Italiano".
Tot daar zijn kennis van het Italiaans én de maffia want als ik verwijs naar Don Corleone hoort hij het donderen in Etosha.
Maar het is een vlotte kerel. Normaal voorzien ze 2u om de wagen in te leveren, alles moet gecheckt worden. Hij is na 10' rond, alles is in orde, we kunnen beschikken. Einde van een prachtige 3722km.
Niet vooraleer we gebruik maken van hun snel internet om in te checken voor onze vlucht morgen. Veel vrije plaatsen, we kunnen onze dubbele seat kiezen aan de zijkant, we zullen op ons gemak zitten.
Franco brengt ons naar de luchthaven, 500m verder. Daar staat Martin te wachten, hij verzorgt onze transfer naar de B&B Vondelhof in Windhoek centrum. Een rustige man, een rustige rit. Of we morgen nog een transfer nodig hebben naar de luchthaven? Yep. Voila, da's dan ook al geregeld.
Sarah ontvangt ons. Een jolige dame, ze biedt ons een verfrissing aan als verwelkoming.
Georganiseerd, gestructureerd werkt ze de inschrijving en andere papperassen af.
Ze scoort al hoge punten bij mij.
Een kleine binnentuin met zwembad, daarrond de kamers. We zitten hier goed voor onze laatste nacht.
We worden gebrieft over hoe om te gaan met het watertekort. Douchen met een bassin in de douche, het opgevangen water gebruik je dan om het toilet te flushen.
2 plastic 5L flessen gevuld met het schaarse regenwater naast het toilet, ook om te flushen. Zo evidente zaken bij ons dat je er niet bij stilstaat.
We lezen een beetje, vragen aan Sarah een goede plaats voor het laatste avondmaal. Wij hebben 2 voorstellen. Één is Stellenbosch Wine Bar and Bistro. We bekijken de zaak via internet. Onze meug, Sarah reserveert een tafel én een taxi voor ons.
Na 17 dagen reizen heb ik eindelijk prijs. 6 muggenbeten op 5 minuten tijd. We krijgen van Sarah een muggen afweertoestel. En de spray wordt rijkelijk aangebracht. Na het douchen uiteraard.
19u15 stipt is taxichauffeur Santos er om ons naar het restaurant te brengen. Een 15' rijden. Het is een grappige oudere man, een babbelgat. Wanneer we vertellen dat België maar een klein beetje groter is dan het Etosha National Park maar met ongeveer 11.500.000 inwoners, dan schiet hij in een schaterlach. Doodserieus vraagt hij : en jullie kunnen daar overleven? Misschien heeft hij wel een grond van waarheid.
We hebben een tafel in de binnentuin van het restaurant. Een supergezellig zitten. Groen, lekker temperatuurtje, niet té druk.
De obers zijn goed gedrild, weten van aanpakken. De maître D is een duracell konijn op dubbele batterijen. Hij vliegt van de ene kant van het restaurant naar de andere, komt zich verontschuldigen voor de lange wachttijd. Valt wel mee, we moeten een groot halfuurtje wachten tussen voor -en hoofdgerecht. Maar alles is de moeite waard om op te wachten. Héél lekker gegeten, bijpassend wijntje voor een eerlijke prijs. Een mooie afsluiter.
We vragen aan één van de obers om Santos op te bellen. 10' later is hij er al om ons terug te brengen naar de B&B.
We hebben voor hem en voor Sarah een stukje tiramisu mee, ze hebben ons beiden goed geholpen. Met grote dankbaarheid neemt hij het in ontvangst. Nen braven mens.
Eigenlijk hebben we niks anders dan leuke goede mensen ontmoet gedurende deze reis. Morgen nog een grote halve dag rondlopen in Windhoek, rond 16u worden we al verwacht op de luchthaven.

Geschreven door Waarzijnwenu