Een ochtend zoals zo vele : lekker temperatuurtje, ontbijten in de open lucht, relax. Voelt als een doorsnee zondagmorgen thuis aan.
Dagelijkse routine van afbreken en vertrekken.
Na een halfuurtje rijden hebben we al onze eerste stop : Damara Cultural Village. Een traditioneel nagebouwd dorp uit de Damara streek. Enerzijds om toeristen te ontvangen lees een inkomen te genereren. Anderzijds om de cultuur van de volkeren in stand te houden. Lewis is onze gids, een jonge kerel met Damara roots. Hij neemt ons mee op een toer in het dorp. Verschillende ambachten komen aan bod : smeedwerk, juwelen maken, medicijnenvrouw. Overal wordt veel uitleg bij gegeven, we vragen hem de pieren uit zijn neus. Geen probleem, een traktatie met koekjes voor het ganse dorp verlegt grenzen. De mannen en vrouwen lopen in traditionele klederdracht, alhoewel dat weinig om het lijf heeft. Letterlijk dan. Beide geslachten dragen eigenlijk enkel een rokje. Sommige mannen een hoedje. De jonge meisjes van de groep vertonen duidelijk meer gêne, zij dragen ook een topje. Evolutie van de maatschappij.
We krijgen een workshop juwelen maken, vuur maken met stokjes, medicinale planten, messen maken. Heel verrijkend.
Als toetje danst de volledige groep een traditionele dans. Titi voelt zich zeer aangegrepen, emotioneel. Ik voel initieel meer een soort ongemak maar maak snel de klik dat dit ook tot hun cultureel erfgoed behoort. Net zoals hun spraak. Woorden, zinnen afgewisseld met een geklik van de tong. We worden uiteraard uitgenodigd om dit ook te proberen, met wisselend succes.
Wat een toer van een 30' moest zijn, loopt uit tot anderhalf uur. Gewoon omdat het zo interessant was.
Een obligate einde door de souvenirshop, zonder moeilijk te doen qua aankopen of niet. Een zeer leuke interessante ervaring.
We vervolgen onze tocht noordwaarts. De gekende gravel wegen, niks nieuws.
Iets na de middag stoppen we gewoon op de weg voor een lunch. Eigen koffie, een snack.
Of toch niet. Gisteren heb ík waarschijnlijk iets verkeerds gedronken of gegeten. Heel veel darmkrampen, gerommel. Gelukkig een boom langs de weg, ideaal om me achter te verschuilen. Terwijl ik van een open lucht toiletbezoek gebruik maak, denkt een geit 2m verderop er het hare van. Ze staart me aan, geeft me een verwonderde blik. Iets wat ze niet alle dagen ziet waarschijnlijk. Het gevoel is wederzijds, er staat ook thuis niet alle dagen een geit in mijn toilet. Soit, gebeure wat er moet gebeuren, handjes wassen en hup, we zijn weer weg. De broeksriem kan een gaatje dichter.
We zien langs de weg kleine dorpjes, een verzameling van hutjes. Armoede liijkt hier niet ver weg. Kinderen spelen op straat, lopen wat rond. We stoppen, geven hen een lolly, toveren een lach op hun gezicht. Kinderen kunnen hier nog gelukkig zijn met iets kleins.
Een uurtje later zijn we al in Kamanjab, het dorp waar onze kampeerplaats gelegen is. Oppi koppi, een plaats toevallig uitgebaat door een Belgisch Nederlands koppel. Aan de receptie voel je meteen de Europese manier van werken : grondig, gedisciplineerd. We krijgen een plaats toegewezen, checken die, willen liever een andere. Geen probleem, wisselen kan.
Alvorens ons kamp,op te slaan, willen we nog een beetje inlopen doen. Verdorie, niet aan gedacht, het is zondag, de supermarkt is gesloten. Een tankstation heeft een kleine shop, daar kunnen we de noodzakelijkste zaken kopen : water, nog wat andere kleine dingen. In de shop loopt een echte Himba vrouw rond. Volledig in traditioneel ornaat. We proberen haar zoveel mogelijk te mijden, da's hopelijk voor morgen als we hun dorp bezoeken.
De kassierster bekijkt ons alsof we van Mars komen. We zien er hopelijk toch niet zó schrikwekkend uit na een goede week Namibië. En we douchen elke dag dus daar ligt het ook al niet aan. Misschien gewoon een vree rare mevrouw achter de toonbank.
We rijden terug naar de camping, zetten alles op.
De manager, Ludwig, komt afval ophalen. We raken met hem aan de praat. Blijkt dat we juist in elk stadje een week te vroeg zijn. Oktober is ook Oktoberfest in Namibië maw bier zuipen en feesten. Hij kijkt er al ongelooflijk naar uit, gaat hier speciaal voor naar Windhoek.
Hij neemt ons mee naar de struisvogels, het is etenstijd voor hen. 2 mannetjes en 1 vrouwtje. De omgekeerde wereld van bij ons thuis : de mannetjes heldere kleuren, de vrouwtjes grijs. Een make over werpt zich op.
Ook Hornbill vogels zijn van de partij. In Maleisië moesten we hemel en aarde verzetten om ze te zien, hier eten ze mee met de struisvogels. Met als geïnteresseerde toeschouwer een kleurrijke gekko. Een uurtje flora en fauna na de autorit.
We gaan iets drinken, de hemel kleurt donker, grijs, grauw. Voor Ludwig een zegen, voor ons niet echt want de hemelsluizen breken open en een stortbui begint. In een mum staat alles blank, de poerdroge natuur kan dit niet allemaal verwerken.
We zitten gelukkig droog onder een afdak, hopelijk zijn onze tenten waterdicht.
Van de nood een deugd maken, we beslissen in het restaurant te eten.
Ik eet een Orynx steak, Titi heeft zin in een pizza. De lokale specialiteit, een Oppi Koppi pizza. Een kaasbom van 20 kg, ze moeten hem bijna met 2 dragen. Een derde kan Titi verorberen, de rest gaat mee in een doggy bag. Hopelijk kan Jeepie 's dak stand houden.
Het blijft ferm gieten, we blijven nog een beetje schuilen in het restaurant.
Wanneer we een tijdje klaar zijn met eten, stopt de regen, heeft de aarde er ook zijn buikje vol van.
Tijd voor ons om te douchen, in onze tent te duiken. Hopelijk voor een droge nacht.

Geschreven door Waarzijnwenu