Terug vroeg op, er wacht een lange dag.
De klotsende zee is sowieso een goede wekker. Ze beukt al vroeg tegen het strand.
Water op het gasvuur, koffie zetten.
Ondertussen beginnen we al onze tent af te breken. De nachtwaakster staat al aan Jeepie. We stonden niet op de juiste plaats. Dat wisten we wel maar als er nergens anders elektriciteit is, moesten we wel iets doen. No problem, no problem. No problem totdat het een probleem is. Maar zover komt het niet , rond 7u30 zijn we al onderweg.
Een mooie asfaltweg langs de kust, zo schiet het goed op.
We stoppen een eerste maal op een plaats langs de kustlijn waar er schepen gestrand liggen. Volgens de verkopers van prullaria liggen ze er als 11j.
En we moeten ook niet bang zijn van hen, ze zijn geen criminelen. Ja ja, dat zeggen ze allemaal.
Langs de weg heel veel borden die plaatsen aanduiden waar je kan vissen, blijkbaar is dat hier heel populair
We vervolgen onze mooie asfaltweg tot aan Seals Reserve. Een reservaat voor zeehonden, eigenlijk een plaats waar de zeehonden met honderden tezamen komen. Om te paren, te luieren, te vechten.
Een eerste feit : ze zijn inderdaad met héél veel. Zover je kan zien liggen zeehonden op het strand, op de rotsen. In alle formaten, geslachten.
Een tweede opvallende feit : de geur. Een diep indringende stank. Die blijft nog uren nazinderen in je neus. We verpleegkundigen zijn iets gewend, dit gaat nog een stapje verder. Enkel een vleugje parfum kan de geur counteren.
Verwonderlijk maar de asfaltweg blijft nog een gans stukje duren, we worden verwend vandaag. Langs deze weg staan een soort standjes waar je zoutkristallen kan kopen. Een pot waarin je geld kan steken dient als kassa. Hier geloven ze nog in de goedheid van de mens. En nee, we namen er niet zomaar één mee!!!!
Op een bepaald moment moeten we toch deze weg verlaten, we gaan de rest van de dag terug gravellen.
Het eerste stuk is saai rechtdoor. Gewoon 80 km/u rechte baan. De landschappen nemen terug een vertrouwde vorm aan : grijs en heuvelachtig.
Een nieuwigheid : de welwitschia plant. Het lijkt op een vetplant die een beetje verbrand is. Blijkbaar de enige die hier kan overleven. Buiten ons dan.
Halfweg stoppen we voor een lunchpauze. Koffie, een soepje, rijstwafels met hesp. Een stukje kaas als dessert.
Een afslag, we beginnen aan het tweede deel. Een veel ruwer deel dat ons naar het Brandgebergte leidt. Dit is de hoogste berg van Namibië met zijn 2573m. We rijden er eerst in zuidelijke richting langs, later noordelijk.
Elke dag worden we verrast door de adembenemende schoonheid van de natuur, vandaag is weer zo'n dag.
Je kan foto's nemen, de werkelijkheid legt zich niet zomaar vast op de gevoelige plaat. Maar we proberen toch.
De weg wordt alsmaar slechter, de schudden en beven in Jeepie. Heel veel lawaai, verontrustend lawaai. We stoppen, ik check het één en ander. Blijkt dat één van de houders om een tent op het dak te fixeren is doorgebroken. Waarschijnlijk door het vele schokken.
Mijn vroegere held was Macguyver, hem in gedachten ben ik thuis vertrokken met duct tape en snelbinders.
Duct tape gebruikte ik al om iets aan de bumper te repareren, de snelbinders komen nu van pas. Als voorlopige oplossing moet dit volstaan.
We gaan naar de Brandberg White Lady Lodge. Ook een campingplaats in the middle of nowhere.
27 km van de hoofdweg af ligt onze overnachtingsplaats.
De ontvangst is hartelijk, de setting idyllisch.
We checken in, vragen of we kunnen bellen naar de verhuurmaatschappij betreffende de kapotte bevestiging. Geen probleem. Misschien kunnen ze in hun werkplaats de herstelling doen.
Ik bel naar de maatschappij, brief hen over het defect. Wat is er gebeurd? Hoe komt dat? Tja, waarschijnlijk door de perfecte biljartvlakke wegen. We mogen een herstelling offerte aanvragen, hen dan terugbellen en dan gaan ze al dan niet hun fiat geven.
We rijden naar de werkplaats, Mozes en Benson zijn onze redders in nood. Ze bekijken de bevestiging, overleggen. Voor 100 namibische dollar ( +/- 6,8€ ) kunnen ze alles aan elkaar lassen. Ik bel terug naar de maatschappij. We krijgen hun goedkeuring. Mozes en volgelingen vijzen alles los, een baksteen eronder als steun, houder verwijderen.
Een beetje opschuren, ze zetten een las op het ijzeren plaatje. Ze luisteren naar mijn raad om er een extra metaalplaatje op te lassen. Een prijs voor beste lasser zouden ze zeker niet winnen maar volgens hen zou alles oké moeten zijn. We zullen ze maar geloven. En we zijn geholpen wat het belangrijkste is.
We kunnen op zoek naar een staanplaats. Grote mooie plaatsen, zeer idyllisch tussen de bomen met uitzicht op de bergen. Er zouden er 65 in totaal zijn. Wegens de uitgestrektheid heb je geen samengepropt gevoel.
We vinden een mooie plaats, net voor de neus van een andere jeep weggesnoept. 't Leven is voor de rappe.
Tent openklappen, BBQ aan. De bomen hebben een zeer droge schors, ideaal voor aansteken. Tezamen met wat "klein et" vliegt de BBQ op een sip naar bedrijfstemperatuur.
We hebben kleine aluminium schaaltjes gekocht om die op de BBQ te zetten. Beste aankoop ooit. De kip met champignons garen perfect en dit zonder afwas. Wij, campingvolk, worden met de dag slimmer.
We zaten al op een Out of Africa plaats, die wordt nog beter wanneer 4 olifanten op 20m van ons passeren. Woestijnolifanten zoek naar water. , 10% kans om ze te zien, wij zagen ze. Een schitterende zonsondergang sluit een zeer mooie dag af.
Wat verder zien we de lucht heel donker worden. Mozes' baas laat bliksemschichten de hemel oplichten.

Geschreven door Waarzijnwenu