Een ellendig nacht achter de rug. 1u30 wakker door het flapperen van het tentzeil. Opeens is een hevige wind opgestoken, ik dacht dat een zeil was losgekomen, maar nee. Als je op een top van een heuvel kampeert, in open veld kan je dat natuurlijk overkomen.
We staan terug op om 6u, juist op tijd voor de zonsopgang. De omringende bergen kleuren rood, een nieuwe dag breekt aan.
Ontbijten, bananen-havermout pannenkoekjes maken, tent opplooien, alles inpakken, rond 8u zijn we schuif.
Nog maar net vertrokken of we rijden over de Gamsbergpass. Een onverharde kronkelweg tussen de rotsen. Heel mooie natuur, we worden al verwend van 's morgens vroeg. Wegenwerkers zijn bezig, ze slapen op hun werf in tentjes.
De weg gaat op en neer, achter elke bult schuilt een verrassing, soms onder de vorm van wildlife. We zien wrattenzwijnen, oryx, koedoe. De koedoe's traverseren de weg, springen over de omheining. Een kilometer verder idem maar in de tegenovergestelde richting. We haasten ons er naartoe maar de zeer schuwe dieren zijn sneller dan ons en verdwijnen in het struikgewas.
De verrassing uit zich ook in het kleurenpalet of de vorm van ondergrond. De ene maal is alles grijs-grauw, 2 minuten later zijn er de oranje duinen. Op zo'n terrein zien we terug een andere soort, gemsbokken . Met zijn drieën stappen ze richting heuvelrug. Van kilometers ver hebben ze ons al gezien, zetten ze het op een lopen. Niet alvorens het fototoestel ze vangt.
3u rijden en 1 iemand anders tegengekomen. Oktober is niet echt hét hoogseizoen maar het is hier wel echt rustig. We zien op de hoofdwegen wel regelmatig bussen met toeristen, in allerlei vormen en maten. Dit geldt zowel voor de bus als de toerist. Crossen van hot naar her. 5' stoppen voor, met wat geluk, een fotomoment en dan weer weg. Nee, geef dan maar onze manier van reizen. Da's niet altijd de luxueuze en gemakkelijkste optie maar de beslissingsvrijheid maakt veel goed. 2 oudere Duitse toeristen benijdden ons een beetje, ze zaten soms 8u in de bus met 2x een halfuurtje pauze. Ook vermoeiend.
2de pass die we doen is Gaub pass op weg naar het bord van de Steenbokskeerkring. De pass loopt door de Kuiseb Canyon. Geen Grand Canyon maar daarom niet minder mooi. Voor de verandering een slingerend grindbaantje, glooiend waardoor je een goed zicht hebt over de kloven. De ene zijde kleurt grijs met zwarte stroken, de andere kant saai grijs en monotoner. De natuur heeft soms rare kronkels.
Aan het bord de obligate foto's, om later in het rusthuis indruk te kunnen maken. Een stukje terugrijden, terug doorheen de Canyon. Het is een hoofdweg, een verbindingsweg tussen iets grotere steden dus dat betekent iets meer verkeer. En meer verkeer op dit soort wegen staat gelijk aan grotere ribbels in het wegdek, wat op zijn beurt garant staat voor dooreen schudden. Zowel mens als Jeepie.
De weg is eindeloos lang, 1 rechte baan door een immense uitgestrektheid. Na elke heuvelrug denk je we zijn er van af. Je komt boven en noppes, zover je kan kijken niets anders dan droogte en die verdomde rechte baan.
Ik zou liegen. 1x een streep met bomen, wat een rivierbedding moet zijn. Waarschijnlijk is er daar een ietsie pietsie water waardoor er toch iets kan groeien.
Oops, 2de leugentje. Met de regelmaat van de klok zie je kapotte banden langs de kant van de weg. Deze baan zal dus een slechte reputatie hebben zeker? Hout vasthouden dat we er aan ontsnappen.
Na een 5 tal uur rijden komen we aan in Walvisbaai. De 2de grootste stad van Namibië. Het is een havenstad, we zien eindelijk nog eens water. Net voor we de stad binnenrijden, is er een soort moeras wat bekend staat voor zijn grote kolonies flamingo's. Titi heeft de juiste lenzen in, ziet de plaats liggen ietsje afgelegen van de hoofdbaan.
Trotter heeft niet gelogen. Honderden flamingo's troepen samen in een waterplas. Ze zijn vrij schuw maar we slagen er in om toch tot op een aanvaardbare afstand te komen, kunnen onze kiekjes maken.
Op naar 't centrum. Eerst tanken. We hebben nog wel een 2de bijna volle tank maar overal wordt aangeraden om, wanneer je de kans hebt je auto vol te tanken. Da's niet gelogen, dat zagen we vandaag. Immense afstanden zonder dat je iets of iemand tegenkomt.
Tanken gebeurt door een pompbediende. De onze staat enthousiast te zwaaien. Logisch, ze overleven waarschijnlijk op de tips die ze krijgen. Lichten van de auto uit, er is een schittering. Blijkt de gouden tand te zijn van hem. De goedkoopste oplossing, 55€ plaatsingskosten incluis. Hij wil nog wat extra geld verdienen om de Verhofstadt spleet op te vullen.
Tanken is een oefening in geduld. Tot echt de laatste milliliter opvullen en dan nog de auto schudden om de laatste druppel er in te krijgen.
We vragen om de bandendruk wat bij te blazen, voorlopig hebben we terug asfaltwegen en mag de druk hoger. Extra service van onze vriend : met het luchtpistool wordt het stof uit de banden, velgen etc. geblazen.
We moeten opnieuw inkopen doen, onze frigo is bijna leeg. Ik vraag de weg er naar toe, de bediende begint aan zijn uitleg. Zie je eerste kruispunt. Daarna heb je het tweede. Als je daar bent verder rijden, dat is het derde.
Daar moet je links af, blijven volgen en langs die weg is de Superspar. Ok, begrepen. Maar als ik hier gewoon deze weg volg en op het einde naar rechts rijdt, dan kom ik toch op dezelfde baan uit? "En, ja, eh nee. Eh, je brengt me in verwarring, ik weet het niet." We zullen maar gewoon doen zoals hij zei, alles simpel houden.
Inkopen doen, ook hier winkelbedienden die je helpen inpakken en alles naar de wagen brengen. Hun extra inkomen.
Walvisbaai is niet de meest aangename stad, we rijden door naar Swakopmund. Het uitrijden van het stadje is dan wél mooi, je rijdt door duinen. Een beetje een Knokke gevoel. Maar een klein beetje maar.
We rijden Swakopmund binnen, al veel beter. Een aangenaam kuststadje, uitnodigend.
We moeten nog wel een camping vinden. Er zou er hier maar 1 zijn, de Mile 4. We zien 1x een wegwijzer, daarna niks meer. Straat in, straat uit. Een local op zijn fiets vragen we om aanwijzingen. Hij begint uit te leggen, ietwat verwarrend. Wat hij ziet aan onze blikken denk ik. Ok, volg me en hij begint te fietsen om ons op de juiste weg te zetten. Tot het einde van de straat, tot daar volgen en op het einde, daar is het. Thanks.
Een beetje té voortvarend positief geweest. Niks te vinden. Terug wat rondrijden. Iemand die haar oprit oprijdt, spreken we aan. Ook zij begint haar uitleg, ziet waarschijnlijk dezelfde blikken als daarjuist en besluit om voor te rijden met de auto. Geen slecht idee want de kampplaats ligt echt wel in het hol van Swakopmund.
Hopelijk hebben ze nog plaats, ze zijn tenslotte de enige hier.
Aan de receptie 2 vriendelijke dames, er is nog plaats. Joepie.
Als we het terrein oprijden, blijkt onze vrees ongegrond.Het ligt aan de zee, da's al goed maar het terrein is zeer uitgestrekt en bevat precies wel honderden plaatsen. We zijn hier in totaal met 3, we zullen dus wel een stekje vinden.
Dagelijkse routine : tent - douchen - eten. Een afsluitende strandwandeling is dan wel nieuw.
We zitten hier weer goed.

Geschreven door Waarzijnwenu