Vroeg uit de veren. We hebben een lange rit voor de boeg, 500km, 7u rijden.
Alsof ze het er om doen : er kan niet ontbeten worden wegens ergens een defect aan een toestel.
Omdat we vroeg willen vertrekken (5u30) komt dat goed uit. We kochten in het klein Delhaizeke een pakje havermout dat nu goed van pas komt.
Snel ontbijten, koffers inladen en weg.
Het is nog pikdonker, extra aandacht dus op de weg.
Wat direct bewezen wordt. Een wild zwijn loopt de weg over.
Iets verder ligt een hond midden op onze rijstrook, nog iets verder een groep koeien.
Alles in het donker, attent blijven is de boodschap.
Ook voor tegenliggers blijft het opletten. Bochten afsnijden, dat zijn we al gewoon. Maar als dat in de nacht gebeurt, dubbel verschieten.
De wegen zijn in redelijk goede staat, we schieten goed op.
Plots een zeer grote plas, er stroomt water van ergens over de weg.
Dit herhaalt zich enkele kilometers verder maar dan staat een dorpscentrum nagenoeg volledig onder water, 40cm hoog. Waar dat plots vandaan komt, onduidelijk. Iemand liet de badkraan openstaan? Traag erdoor rijden is het slimste en enige wat we kunnen doen.
Het is nog rustig op de weg op dit tijdstip, we zijn snel aan de autostrade.
Mét een soort péage maar voor wat het maar kost, kunnen we geen grote ommetoer doen.
Secundaire wegen zijn dikwijls in vrij slechte staat, de autostrade ligt er zeer goed bij. Ze zijn hier ook voortdurend onderhoudswerken aan het doen. Maar voor wie? Af en toe nog een weggebruiker op deze autostrade maar soms een uur rijden zonder iemand tegen te komen. 9u 's ochtends en geen kat op de baan, daar kunnen ze bij ons op de E40 alleen maar van dromen.
We stoppen aan een tankstation / wegrestaurant om snel iets te eten. Een soort broodjes die je in de microgolf kan opwarmen. Wat de bediende doet voor mij. Net als ik mijn eerste hap wil nemen, zie ik kleine rode diertjes kruipen om mijn papier. Een soort mieren? Ik ga terug, toon het aan de bediende. Oei, sorry mister. Ik krijg nieuwe. Toch maar eens goed kijken. Ok, verorberen maar.
Snelheidsborden om de zoveel kilometer. 90 km/j. Waar die j voor staat, waarschijnlijk voor 90 kilometel pe juul. Ha ja, de R kunnen ze niet uitspleken.
We moeten rechtdoor maar kunnen dat niet, de autostrade houdt plots op te bestaan.
Een mooie bocht brengt je naar een secundaire weg, die moet je gewoon volgen. Rare mensen op de wereld.
Onderweg een paar inkopen doen. Een beetje proviand, een blikje bier. We gaan naar een eiland waar hoogstwaarschijnlijk niet veel te verkrijgen is.
In een klein winkeltje vind je van alles, veel koekjes, noedels etc. Maar geen drank. We rijden naar een strenger moslim gedeelte van Maleisië, alcohol is verboden.
Niet dat we zo'n dronkaards zijn, maar een fris biertje op je terrasje 's avonds kan smaken.
We komen aan de haven, of wat er voor moet doorgaan. Het kantoor van het Tuna Bay Island Resort hebben we snel gevonden. We kunnen nu al overvaren, een uur vroeger dan gepland. De auto kunnen we ergens veilig parkeren, naar de aanlegsteiger en de boot op.
Tezamen met nog een 15tal andere toeristen, het bootje is meer dan gevuld. + alle bagage, als dat maar goed gaat.
Nee dat gaat het niet. We zijn de haven nog niet uit of de motor valt in panne. De crew prutst wat aan de motor, krijgt hem terug in gang. Weer weg. Met een flink tempo springt de boot over de golven, niet iedereen op de boot vindt dit zo leuk. Gelukkig maar een halfuurtje billen knijpen, we komen aan op het eiland Perhentian Besar.
Idyllisch witte stranden, helder water op badtemperatuur.
We zijn volledig klaar voor om niets doen, ook al is dat heel moeilijk.
We krijgen ons beachhouse. Perfect, het zal gaan om hier te overnachten.
Lunchen in het restaurant. Verwonderlijke betaalbare prijzen, ongeveer hetzelfde als we betaalden op het vaste land. Een slaatje smaakt na al die dagen rijst of noedels. Tijd voor het strandleven. Een ligzetel inpalmen, vele staan nog vrij wegens laagseizoen.
Een duikbril en snorkel huren aan de receptie voor 1€ en we kunnen het water in. Honderden kleurrijke vissen van verschillende groottes vergezellen ons. Sommige zijn niet opgezet met onze aanwezigheid, verweren zich door aan ons been of arm te knabbelen.
Grote koraalriffen, ook hier een kleurenpracht. Opletten geblazen, deze kunnen vlijmscherp zijn.
Voor we het weten zijn we een uur verder, onze magen vertellen ons dat de slaatjes verteerd zijn.
Nog een beetje opdrogen in de zon alvorens terug te keren naar ons verblijf. Een douche spoelt het zand af ons lijf.
Tijd om de muggebeten aan te pakken, ze vinden me precies terug zeer lekker. Ondanks antimuggenspray, airco...heb ik altijd prijs. Op de meest vervelende plaatsen.
We doen een kleine wandeling, komen voorbij een duikcentrum. Eens binnenspringen en horen wat ze aan te bieden hebben, kan nooit kwaad. David, uitwijkeling van Spanje, legt ons uit wat te verwachten.
Een initiatie in het duiken interesseert ons , we boeken die voor morgen. Spannend.
De zonsondergang zet in, we gaan eten.
Verse vis op de barbecue, groenten , een frietje. Op een bounty eiland. Wat wil een mens nog meer.
Een goed bed, ook dat hebben we.
Hopelijk een rustige nacht, in de achtergrond horen we gedonder.

Geschreven door Waarzijnwenu