Je denkt dat het 's nachts donker wordt, je denkt dat het 's nachts stil wordt.
Geen van beide dus. Een vuurvliegje danst als een laserlicht in de kamer. Een heel klein fel lichtje. Omdat we gewend zijn in de pikkedonker te slapen, is zoiets voldoende om me wakker te houden. Een korte klopjacht, sorry kleine vriend, 't licht gaat uit vannacht.
02u, terug wakker. Oordopjes uit. Een allegaartje van nachtelijke diergeluiden doorbreekt de stilte. Net als in de films. Dat is dan wel leuk, je beseft ten volle dat je midden in de jungle zit.
3u later is het al opstaan geblazen. Ontbijt om 5u45, we vertrekken vroeg vandaag. We veranderen van locatie, gaan richting de primaire jungle.
Niet alvorens te genieten van een schitterend ochtendpanorama, van de mist over de rivier en in het oerwoud, van het kleurenspel van de opkomende zon.
We nemen afscheid van Gert, we hebben er een mooie tijd beleefd.
Rodel begeleidt ons via die gekende trap naar beneden waar we onze koffer uit de locker nemen.
Een chauffeur komt ons ophalen met zijn pick-up truck. Bagage in de laadruimte, wij achterin.
Al snel gaat het met een meer dan vlot tempo richting Lahad Datu, het stadje waar we opgewacht zullen worden voor een transfer richting Danum Valley.
Zwakke magen zitten hier niet op hun plaats. Vlotte snelheid, afremmen voor grote putten in het wegdek, terug optrekken, voorbijsteken waar het niet echt aangewezen is. Echter zonder dat het echt gevaarlijk wordt. Aziatisch rijden zullen we het noemen.
We krijgen meer en meer het landschap dat we kennen in Azië. We zien meer armoede, kleine eetstalletjes, geïmproviseerde winkeltjes.
Vlot verkeer, we zijn 30' vroeger dan voorzien.
We worden gedropt op een plaats die uiteindelijk niet de afgesproken blijkt de zijn. We hebben een lokale SIM kaart en kunnen de contactpersoon bellen. Onze nieuwe chauffeur staat aan de luchthaven. Ze zullen hem doorsturen.
Patric komt met een groot mooi nieuw busje ons ophalen, tezamen met Hatie.
Alles inladen, we moeten nog mensen ophalen, Japanners.
Blijkt om een mevrouw met 2 kleinere kinderen te gaan. Die rijkelijk te laat zijn. Daar gaat ons halfuurtje winst. Niet echt de gewoonte voor Japanners, die zijn meestal toch vrij stipt.
Terug en route voor een goede 2u. Waarvan het grootste deel op onverhard. De snelheid gaat dus flink naar beneden. Terwijl Patric naar putten spot, spot Hatie naar wilde dieren.
Wat er het dichtst bijkomt, is een grote hagedis, verwant met de Komodo varaan. Ook hij heeft last van de warmte, kruipt letterlijk en figuurlijk over de weg. De anderen zullen zich sparen voor een later tijdstip van de dag.
Een lange ietwat vermoeiende rit loopt naar zijn einde.
Het Danum Valley Field Centre ligt midden in de jungle, volledig ecologisch met veel oog voor research.
In deze streek zijn er slechts 2 overnachtingsplaatsen, het onze en een luxe resort. Het authentieke sprak ons aan, naast de prijs van +/-500€ pp per nacht die het andere resort vraagt. Een beetje teveel van het goede.
Uit noodzaak boekten we maanden geleden een bed in een dorm, een slaapzaal wegens alles reeds volzet. Mannen en vrouwen apart. Ik koos voor de vrouwenzaal maar kreeg een njet. Spijtig.
Dan maar bij aankomst vragen of er niet één van de "chalets" is vrijgekomen. Hebben we toch wel chance zeker, er is een annulatie. Die is de onze. Een kleine meerprijs, dat hebben we er graag voor over.
Alles wat moeten hebben is aanwezig. 2 bedden, een douche, een ventilator,een beetje privacy. Basic maar meer moeten we niet hebben.
Titi springt een gat in de lucht van contentement. Lap, weeral een meerkost.
15' bekomen, tijd om te lunchen. Rijst, gestoomde groenten, kip. Met knorretje het baardzwijn terug als toeschouwer.
De volgende uren, dagen zijn we gekoppeld aan een gids. 1° versie in de auto : zijn naam is Lister. 2° versie aan de receptie : zijn naam is Natan. 3° versie van hemzelf : zijn naam is Mac, van Maclister, zoals de Schotten. Vanwaar de naam? Hij is noch bleek noch roodharig. Een lachje, eentje dat hij frequent zal herhalen. Hij heeft een beetje de tics van Louis de Funes. Lachje, draaien met de ogen, neus optrekken, van de hak op de tak springen. Maar hij valt heel goed mee, we gaan nog veel plezier hebben tezamen.
Om te beginnen op de namiddag trekking. Voor het eerst sinds lang terug een lange broek aan, dichte schoenen. Met extra sexy antiteken sokken. Alsof het nog niet warm genoeg is.
Extra bescherming is nodig in het oerwoud. Alhoewel, het heeft hier uitzonderlijk gedurende een week nog niet geregend. Er is kans dat de teken zullen opgedroogd zijn.
Terwijl we op ons terrasje zitten, komen nog 2 zwijnen, 3 apen, 2 minireigers voorbij. Ik voel een goede mop opkomen.
15u30, vertrek voor onze eerste ontdekkingstocht.
Mac is op de afgesproken plaats, wij ook in vol ornaat. Kledij zoals voorgeschreven, insectenspray.
We doen The Adventure Trail, op zoek naar nieuwe diersoorten, althans voor ons.
We zijn nog maar goed vertrokken in de dichte rimboe of we zien een koppel Brown Wood uilen. Met verdwaasde blik kijken ze ons aan. Wederzijds spektakel.
Een beetje verder horen we geritsel in de takken. Mac heeft Red Leaf apen gespot, een beetje de kleine versie van de oerang oetang. Hij noemt ze de duivel van het oerwoud omdat ze van de ene naar de andere tak springen als ware acrobaten.
Veel geduld, de camera volle bak laten werken om enkele foto's te kunnen nemen. Natuurfotografie is ook niet simpel hoor.
We zijn eigenlijk zoek naar een oerang oetang wijfje met haar baby. Die is gespot op de plaats waar wij nu lopen. Omhoog kijken tot je er een stijve nek van krijgt. Zonder resultaat.
We volgen de rivierbedding. Een beetje water maar veel te weinig voor deze tijd van het jaar.
Een klein beestje kruipt op mijn hand. Mac herkent het direct, een teek. Ondanks alle voorzorgen toch één die door de mazen van het net glipt.
Een paar uur en liters zweet later zijn we terug in het centrum. Rehydrateren met water is de boodschap
Een koffie op ons terras.
Bij valavond krijgen we nieuwe bezoekers voor ons huisje : een koppel sambaherten.
19u is etenstijd. We zijn op tijd want we gaan nog op een nachtsafari.
Gelukkig want er is een groep biologen aanwezig in het centrum die het restaurant inpalmen. Refter eigenlijk, alles zeer basic.
We zijn bij de eerste om te eten, ons Japanse mevrouw met koters één van de laatste en er schiet bijna niks meer over. Nog een beetje rijst, wat kip en een kleine porties groenten. Niettegenstaande ze dezelfde prijs betalen als iedereen. Toch een hiaat in de organisatie hier.
Ik haal snel een bord watermeloen voor ons 5, Japanners liggen ons nauw aan het hart.
Zij gaan trouwens ook mee op nachttrip, kunnen jammer genoeg niet bij ons op de truck.
Wel een Brits -Indisch koppel dat rijkelijk te laat komt. De man is waarschijnlijk bioloog of zo iets want hij kent alle diersoorten bij naam, helpt om ze te spotten.
En hij heeft geen gevoel voor humor. Als Titi een grapje maakt over het bijna breken van je nek door het naar boven kijken, zegt hij droog dat hij reeds verschillende malen deel tocht deed en nog nooit zijn nek brak.
We zitten trouwens op een echte partybus. Ook de local, onze spotter, weet Titi's grapje niet te appreciëren over het feit dat we zo weinig dieren zien, dat ze waarschijnlijk allemaal naar de pub zijn.
45' heen, 45' terug. De terugrit is productiever. We zien verschillende vliegende vossen (een soort vleermuizen), een 3 tal civets (een kleine katachtige soort die ze gebruiken om koffie Luwak mee te maken), een kleurrijke vogel die zit te slapen, een Black Crimson Pita. En duizenden insecten, wespen....
22u zijn we teug, nog net genoeg tijd om te douchen (koud water), toestellen op te laden.
Om 23u gaat onherroepelijk het licht uit, er is namelijk geen elektriciteit meer.

Geschreven door Waarzijnwenu