Geen malheuren meer deze nacht. Tijd voor ontbijt. Koffie en brood. Murphy is ook al van de partij. De broodrooster is kapot. De eigenaar is vol goede wil maar krijgt er geen beweging in. Dan maar gewoon brood met een banaan, meer is er niet. We vertrekken, met een plannetje getekend door de eigenaar. Op zoek naar de Friendships Bridge. Een brug over de Mekong tussen Thailand en Laos. We volgen de plattegrond maar komen aan de grenspost met Laos. We hebben niet de intentie om Laos binnen te gaan dus maken we rechtsomkeer. De eerst volgende linkse nemen we. Een smal baantje, we rijden een stuk mee met de rivier. We stoppen aan een uitkijkpost. Enkel de rivier, geen brug te zien. Een mooi uitzicht, dat niet, maar dus geen brug te zien. Dan maar ietsje verder een koffie drinken in een modern café, terug met een heel mooi zicht op de Mekong en Laos. Boten die je in 2 dagen naar Laos brengen, varen voorbij. Een jonge gast komt naast ons zitten, vraagt om koffie en sigaretten. Een beetje een rare kerel, we negeren hem. We moeten toch verder. Op de wegenkaart staat het te nemen baantje beschreven als bochtig en steil. Zo hebben we het graag. En ze houden afspraak. We kunnen ons uitleven op de motor. Enkel het bijwijlen slecht wegdek zet een demper op de feestvreugde. Maar anders geen klagen. De rit is leuk, de uitzichten betoverend. Op het hoogste punt zie je links en rechts alleen maar natuur, bergen. Niet dat er tijdens het rijden veel tijd is om rond te kijken. De weg maar vooral het verkeer verplicht je aandachtig te blijven. Nooit bedreigend maar toch alert blijven voor bochten afsnijders, de voorbijstekers. De Phu Chi Fah rots is waar we heen gaan, genoemd naar het nationale park waarin ze ligt. Een 1628 meter hoge uitstekende rotspunt is de belangrijkste bezienswaardigheid. Een klim van 750m brengt je naar boven. Onderweg misbruiken ouders hun kinderen om geld te verdienen. De kinderen moeten danspasjes op muziek uitvoeren terwijl vader of moeder lui ligt te wezen op een mat. Jammer dat we niet vloeiend Thais kunnen spreken, een lesje "hoe voed ik mijn kinderen correct op" zou hier niet misstaan. Boven op de rots terug spectaculaire vergezichten. Foto's op de rots nemen. We rijden richting het dorp, op zoek naar een plaats voor de lunch. Een zeer lokaal restaurantje lijkt wel OK. De zoon des huizes spreekt 3 woordjes Engels, de rest is behelpen met handen en voeten. Wat uiteindelijk ook wel lukt, we kunnen bestellen. Rijstnoedels met groenten, papaya salade. Voor een paar euro. Wanneer we een tijdje gereden hebben, komen we in een klein dorpje. Het is niet de bedoeling hier te stoppen. Maar de hoofdstraat is gevuld met een heleboel kleurrijk geklede mensen. Vooral jongeren. We keren om en gaan op verkenning. Onder een zonnedoek staan de jongeren in rijen naast elkaar. De jongens en de meisjes gooien tennisballen naar elkaar. Een jongen spreekt een heel klein beetje Engels. Het gaat om een dorpsfeest. Het ballen gooien is een soort daten. Terwijl ze gooien, maken ze kennis met elkaar, praten ze met elkaar. 5 meisjes maken een dansje voor het ouderen publiek. Hier en daar zie je een koppeltje hand in hand weggaan. Het spel werpt vruchten af. Het lijkt een beetje op een kermis. Overal eetstalletjes, verkoop van kledij in een grote tent, etc. Een meisje hangt een plastic zak met iets levends aan een nagel aan een paal. Wie het herkent, krijgt eens we thuis zijn de kam. Tijd om onze weg te vervolgen. We kopen onderweg aardbeien. Een specialiteit in het gehele noorden. De bergbaantjes maken plaats voor een drukkere baan. Dubbel uitkijken dus. Een eerste stadje lijkt half uitgestorven. Het volgende, Chiang Kham, is een grotere stad maar geen accommodatie te vinden. In een tankstation vragen we of zij iets weten. Er zijn blijkbaar 2 hotels. Het Chiang Kham hotel is het dichtst en centraal gelegen. We vragen of er een kamer vrij is, of we ze mogen zien. Dat kan. Een beetje oubollig, wat afgeleefd. Maar terug goedkoper dan gisteren en ruim voldoende voor ons. Het is toch maar om je hoofd neer te leggen. Bij een naburig koffiehuis drinken we een milkshake en groene thee. Al is de laatste ver van een groene thee. De kleur is groen, de rest ondefinieerbaar. We zagen bij het binnenkomen van de stad een supermarkt. We stappen er heen. Het gaat om een grote mooie winkel. Een Carrefour waardig. We kopen een paar dingen, niet te veel want we moeten alles meesleuren op de motor. Op de parking voor de winkel is er een openlucht fitness sessie bezig. Wij houden het op kijken. We keren terug richting centrum. We eten terug in een klein lokaal restaurantje. Titi's tong en lippen worden snel gevoelloos wegens veel te pikant. Niettegenstaande we duidelijk vroegen voor niet spicy, via een jongen die tolkte voor ons. Onze achterburen hadden waarschijnlijk hetzelfde besteld, zij blussen met flessen bier. Niet voor ons. We zouden ter plaatse in slaap vallen wegens toch wel vermoeid wegens motorrijden. Maar dat hebben we er graag voor over. Morgen opnieuw van dattum.

Geschreven door Waarzijnwenu