Ondanks de ganse nacht muziek in de straat, hebben we alledrie toch nog redelijk geslapen. Het zal hopelijk een eenmalige feestje geweest zijn. Ontbijten. Vooral toegespitst op Chinezen. Rijst, noedels, warme groenten. We kunnen toast met ei eten, een vaste waarde sinds 6 maanden. We gaan onze scooters ophalen. Bij een Amerikaan die hier bleef hangen. Wat papierwerk. Helmen passen. Voor de properheid zetten we een douchemuts uit de hotels op, onder de helm. Weg zijn we. We kregen een plattegrond mee, het zou niet zo moeilijk moeten zijn om onze weg te vinden. Voorbij het ommuurde paleis. Dan gewoon de weg volgen. In het begin een dubbelvaks weg. Die gaat vrij snel over in een éénrichtingsverkeer. Toch iets veiliger. Een politiecontrole. Alle scooters moeten aan de kant. Als ze zien dat we toeristen zijn, mogen we gewoon doorrijden. Waarschijnlijk kunnen ze geen Engels. Het grootste gevaar schuilt in het stof en de uitlaatgassen. Oude vrachtwagens gooien zwarte wolken naar buiten. De weg loopt langs een steengroeve. Alles binnen een straal van tientallen kilometers ziet wit. De bomen, de straten, huizen. Een dikke laag wit stof erop. Ook op de weg. Gevolg. Door het verkeer hangt er een soort stofmist. Net het beeld van 9/11 net nadat de Twin Torens vielen. Ik heb mijn buff voor mijn mond, zo probeer ik het stof een beetje tegen te houden. Onze kleren zien snel wit van het stof. Dat wordt de zoveelste wasbeurt. Onze eerste stop is een resort met uitzicht over de vallei en de waterval. Terug het grote contrast. Je moet door een arm dorpje om bij het superdeluxe resort te komen. Het entreegeld kunnen we omzeilen door er ons uit te praten. Een view point geeft een heel mooi uitzicht. Groene flanken, vol bomen. De waterval aan de overzijde is ook leuk. We drinken een koffie op een terras met uitzicht over het geheel. Niet te lang, we hebben nog wat te rijden. Rond de middag komen we aan in Pyin Oo Lwin. We gaan eerst iets eten bij een goede Indiër. Het zit er stampvol. We moeten iets wachten voor we ons eten krijgen. Kiezen tussen een curry van groenten, vis of kip. Titi vraagt of het pikant is. De groenten ja, de vis ook en de kip waarschijnlijk wel. Alles dus maw. Uiteindelijk blijkt het nog mee te vallen. We vragen de rekening. Apu komt zich verontschuldigingen voor de lange wachttijd. Geen probleem, het heeft gesmaakt. We verkennen het deel van de stad dat bekend staat voor zijn oude koloniale huizen. Grote statige huizen langs de weg. Één wordt gebruikt als school, andere zijn hotels. Nog andere staan, jammer genoeg, te vervallen. We cruisen door de straten, kijken wat rond. We zien de typische paard en koets, ook een overblijfsel uit de kolonie. We rijden naar de lokale markt. Het bruist er. Veel volk, geluid, geuren. Wie niet tegen drukte kan, is hier niet op zijn plaats. De solitaire koe en geit storen er zich alvast niet aan en lopen op hun gemak door de straat. Heel veel kledingwinkels. Goed voor Eliza, ze heeft een warmere broek en trui nodig. Eetstalletjes worden opgebouwd. We lopen in een overdekte markt. Ook hier veel kleren. Imitatiemerken zoals Addo ipv Adidas... Heel veel eieren, met kilo's vliegen. Fruit, met kilo's vliegen. Vlees, met... We kopen wat fruit, lopen nog wat rond. Het wordt stilaan tijd om de terugweg aan te vatten. Rijden in Azië is al iets speciaals, dat ook nog eens in het donker doen is al helemaal een opgave. Duizend ogen heb je nodig. Ze komen zonder kijken uit zijstraten gevlogen. Auto's en mini vrachtwagens scheuren al toeterend voorbij. We moeten over een kleine bergpas. Zware vrachtwagens kruipen omhoog, remmen het verkeer af. Dan maar buitenom of de binnenbocht nemen, denken sommigen. Met risico voor eigen en andermans leven. Als de duisternis inzet, wordt het nog meer opletten, als dat al kan. Onze toeter en flashlicht werken aan 200%. Anticiperen is de boodschap. Zeker als we Mandalay binnenrijden. We gaan op zoek naar een restaurant dat in Eliza's boek staat. Op het adres vinden we iets anders maar het ziet er wel OK uit. Een biertje met popcorn vooraf. Rijst, vis, kip en groenten als hoofdgerecht. We rijden voorbij Mandalay Hill. Het lijkt wel Disneyland met de schreeuwerige neon. Afschuwelijk. We rijden door naar het verhuurbedrijf. We kunnen nog net op tijd de scooters inleveren. Eliza doorstond haar vuurdoop "scooter rijden in Azië" met glans. Laveren in zo'n druk verkeer als niet echt ervaren motorrijder, je moet het maar doen. We doen nog een paar kleine inkopen en gaan richting hotel. T'is weer van dattum. Luide muziek aan de overzijde van ons hotel. Het zou tot middernacht duren deze keer. Benieuwd of het klopt. Of dat het toch niet weer Aziatische tijd is. We krijgen onze was terug. Bij Titi is er een scheur in haar pyjama broek. En ze mist een ceintuur bij één van haar broeken. Even reclameren aan de receptie. De riem vinden ze terug. Voor de scheur gaan ze morgen zien wat ze kunnen doen. Wij tellen af tot middernacht. Benieuwd

Geschreven door Waarzijnwenu