We hebben goed geslapen in ons lekker bedje. Ontbijt is toast, confituur, pannenkoek. We brainstormen hoe we de laatste 5 dagen in Myanmar gaan invullen. Vanavond nemen we alvast de nachtbus naar Mandalay. Info gevraagd aan de receptie. We krijgen een prijsvoorstel. Het is altijd goed om een prijsvergelijking te hebben dus gaan we naar een aantal reisbureaus in de straat. Bij het woord reisbureau moet je je niet al té veel voorstellen. Een deel van een huis of een ruimte waar iemand van alles aanbiedt. Tickets voor bus, trein, trekkings organiseert, fietsen verhuurt. Die laatste moeten we ook hebben. Bij iemand waar we én bustickets én fietsen vinden, stoppen we. Een zeer onvriendelijke vrouw staat ons te woord, geeft met tegenzin uitleg over de soorten tickets, verhuurt bij nader inzien heel oude fietsen. En ze wil ze niet voor een goed prijsje laten, we zullen ze immers maar een halve dag gebruiken. Er is een goedkoper ticket maar niet bij de maatschappij die we in gedachten hadden. Onder het mom van de fiets te testen, rij ik terug naar het guesthouse. Daar kunnen ze hetzelfde ticket geven, zelfs nog een heel klein beetje goedkoper. Terug gefietst naar Titi en Eliza, we laten de dame voor wat ze is. We doen geen zaken met onvriendelijke personen. Iets verder verhuren ze ook fietsen. Daar minder gezever. Neem ze maar, betaal maar als je terugkomt, en ze zijn van betere kwaliteit. We fietsen nogmaals terug naar het guesthouse, boeken de tickets, én ondertussen ook een hotel in Mandalay. We zijn klaar voor een verkenning van het stadje. Alhoewel, eerst een snelle hap. Gestoomde dumplings, gebakken springrolls. Lekker. We willen een wijngaard bezoeken, die is maar een halfuur fietsen. Onderweg zien we een bord waarop "Nursing Home" staat. Ons domein, we gaan kijken. Via een grindweg zouden we er moeten komen. We zien weinig, enkel een ouder klooster. Én een lekke voorband bij Eliza. Misschien kunnen ze in het klooster iets doen voor ons. Er lopen een paar monniken en locals rond. We vragen aan hen hulp. Of misschien kunnen ze het verhuurbedrijf bellen. Bellen gaat niet, ze hebben geen telefoon. Maar ze willen wel proberen de band te herstellen. Ik help hen het voorwiel eruit te halen. Één van de locals is razend enthousiast, een beetje ADHD. Hij praat redelijk Engels, hij zou eigenlijk een stand-up comedian moeten zijn. In een pot met water kijken we waar het lek zit. Aan het ventiel zelf, de slechts mogelijk plaats. Ze gaan het toch proberen. Uit een andere band knippen ze een stuk rubber, een gaatje erin. Met een rode lijm wordt alles aan elkaar gekleefd. Als we daarna controleren in water, lijkt het lek gedicht. Band en wiel terug gemonteerd. Één van de monniken gaat op een controle tochtje. Ondertussen wil één van de locals ons iets tonen. Hij neemt ons mee, ergens achterin. Daar staat een gebouw. Hij neemt ons mee naar binnen. Daar is de Nursing Home. Het is een soort bejaardentehuis. Er zitten 4 oudere vrouwen, in een stoel of op hun bed. Naast hun bed een stapel kleren, al hun bezittingen. Enkel een hard houten bed, zelfs geen kast. We geven hun wat zeepjes cadeau's. Een beetje zielig hoe ze daar hun laatste dagen slijten. Langs de andere kant misschien goed, ze zijn kinderloos, waar zouden ze anders terechtkomen. Hier wordt voor hen gezorgd door monniken en vrijwilligers. Ondertussen is de monnik terug van de testrit. Slecht nieuws, de band is terug lek. Ze hebben hun best gedaan. De wijngaard is niet zo ver. We zullen daarheen rijden en bellen naar het verhuurbedrijf. Of ze iets kunnen doen. 10' fietsen brengt ons tot het Red Mountain Estate. Temidden van de wijnranken staat een gebouw. We vragen bij aankomst of ze kunnen bellen voor een nieuwe fiets. Geen probleem. Één telefoontje later gaan ze een nieuwe fiets brengen. Er is een terras, uitkijkend over de velden. We nemen plaats aan een tafel en bestellen de Wine Tasting. 4 glazen wijn uit Myanmar om te proeven. Niet dé beste wijn ooit, maar wel drinkbaar. Eliza bestelt profiteroles met ijs. Het eten is hier niet duur en ziet er superlekker uit. We genieten van de omgeving. Ondertussen is de nieuwe fiets gebracht, we kunnen weer verder. Naar de bamboehut, een restaurant temidden van de velden, tussen de bamboes. Een heel mooie setting. We bestellen er ons avondmaal. We eten vroeger, we moeten onze nachtbus halen. Jammer want we eten er het beste dat we ooit aten. Puur eerlijk eten. Gemberslaatje, pompoensoep, verse vis. We moeten een beetje opschieten want we hebben nog wat te fietsen. In volle versnelling gaan we terug richting het guesthouse. In het donker, een belevenis op zich. Snel nog wat koekjes kopen, de fietsen inleveren. We zijn mooi op tijd terug. Ruim want de bus is iets later, we moeten nog 45' wachten. Een pick-up met open laadbak brengt ons tot aan het busstation. Dat ziet er meer uit als een oude garage waarin wat plastic stoelen zijn gezet. Paspoorten en tickets geven ter controle. De jongen die verantwoordelijk is, bekijkt zijn collega's alsof hij het hoort donderen in Keulen. Maar alles komt in orde. De bus op. Een VIP bus, dus redelijk comfortabele zetels. We krijgen een dekentje, hoofdkussen en een verfrissende doekje. 1 sanitaire stop en terug weg. We krijgen een soort koffiekoek, misschien voor ontbijt morgen. Ooglapje op, oordopjes in en hopelijk slapen. Al moeten we de hostess eerst vragen om het geluid van de TV wat minder te zetten. Er is een megaslecht programma, in het Myanmarees. De TV wordt gewoon uitgeschakeld, nog beter. Het zal terug een lastige nacht op de slaapbus worden. Veel wiebelen, slechte wegen, weinig slapen. Maar het is de goedkoopste manier van reizen. We komen rond 03u aan in Mandalay. Het is altijd een beetje een verrassing, het uur van aankomst. Er was ons gezegd 04u30, dan 05u30. Het is uiteindelijk dus 03u, onkatholiek vroeg. 10' voor aankomst gaan de lichten aan in de bus en spreekt de hostess iets onverstaanbaars in de microfoon. Volgens mij is zelfs voor de paar locals niet te begrijpen. Ook een vaste waarde : de taxichauffeurs die je aanklampen, direct bij het afstappen. Ook niet het leukste moment. We onderhandelen met één. Voor 4000 kyat neemt hij ons mee met zijn taxi. Alhoewel, het is gewoon in de open laadbak van een pick-up. Ik kruip in mijn schurkenrol. Dat dit geen taxi is, dat het te duur is voor zo iets. De man lijkt een beetje van zijn stuk, gaat akkoord met de 3000 die we willen geven. Voila, terug een glansrol gespeeld. Het is maar een korte rit. Als hij stopt bij het Taw Win Myanmar hotel, ligt er volgens Titi een lijk onder een deken voor de ingang, serieus jong. Het gaat eigenlijk omdat de parkeerwachter die daar slaapt. We stappen binnen, een tweede lijk. Ditmaal de receptionist die op een bedje slaapt achter de toonbank. Er is volgens hem nog geen kamer. Pas om 04u30 checkt er iemand uit, gaan ze de kamer kuisen en om 05u mogen we er in. We geloven er geen bal van maar kunnen niets anders dan in de hall bamboezetels tegen elkaar te schuiven en daarop een beetje te slapen. Wat een beetje lukt. Om 05u is de kamer klaar. We zagen niemand uitchecken noch voorbij komen. We hebben dus onze twijfels of de receptionist wel eerlijk was. We laten het niet aan ons hart komen. Vlug het bed in en een paar uur slapen.

Geschreven door Waarzijnwenu