7u 's morgens. De bus stopt in Dong Hoi. Ik heb geslapen, wakker, geslapen, wakker. Titi daarentegen geen oog dicht gedaan wegens snurken, babbelen in de slaap, muziek, toilet flushen, roken van medereizigers en chauffeurs. Nogal abrupt worden we verzocht de bus te verlaten. Ergens langs een hoofdweg. De chauffeur heeft onze bagage uit de bus gesmeten en voor we het goed en wel beseffen is hij snel weg. Als Titi haar rugzak neemt, ziet ze dat bij de flightbag, een soort hoes eromheen, de rits kapot is. Iedereen al weg dus geen verhaal. Het duurt een tijdje vooraleer we een betrouwbare taxi vinden. Die brengt ons naar onze hostel, Golden Time Hostel 2. We worden heel hartelijk ontvangen door Tony, de receptionist. Zoals het moet. Hij stelt zich voor, vraagt hoe onze busrit was, hoe onze reis tot nu was. We mogen zelfs een gratis ontbijt nuttigen. Een uurtje later is onze kamer klaar. Wanneer we 10' binnen zijn, komt er een tikkend geluid uit de badkamer. Het komt uit het plafond. Als ik een plafondtegel open doe, zie ik een waterpomp die doorslaat. Geen probleem voor de receptie, we mogen veranderen. We krijgen zelfs een upgrade, een betere kamer. Groter, netter. Tot nu toe een perfecte hostel. We doen een wandeling. We zitten in het oude stadsdeel. Een gezellige drukte. De obligate scooters, toeteren maar alles binnen aanvaardbare grenzen. Heel wat straatventers. Ze klampen je aan maar nooit op een agressieve manier. We bezoeken een kleine tempel. Leuk, niets speciaals. Een andere vinden we door in een heel klein smal steegje te gaan. We horen muziek. Er is een ceremonie bezig. Een priesteres doet allerlei bewegingen om de goden gunstig te stemmen. Later horen we dat ze eigenlijk een soort medium is, een tussenpersoon tussen mensen hier en diegene die gestorven zijn. Een man fluistert van alles in haar oor. Ze knikt, praat met hem. Haar assistenten helpen haar om van kledij te veranderen. Dat zien we een 4tal keer. Ondertussen speelt een muziekgroep luide meeslepende muziek, wordt er gezongen. Dit alles in een kleine maar zeer drukke ruimte. Volgestouwd met zaken die men offerde. Koekjes, fruit, geld. We zetten onze wandeling verder. Op een brug naar een tempel gaan we aan de praat met 2 Nederlandse meisjes. Zij beginnen pas aan hun reis doorheen Vietnam. We geven hen adressen, tips. Backpackers helpen elkaar onderweg. We drinken onze koffie. De helft laat ik staan, veel te bitter, te sterk. We komen langs één van de oude stadspoorten. Hanoi was vroeger ommuurd, met 4 stadspoorten. Eén is overgebleven. We gaan een aantal reisbureaus af om informatie te vragen over een trip in Halong Bay. Verschillende bureaus, verschillende schema's, verschillende prijzen. Alles op een rijtje zetten en beslissen. Het Hoan Kien Lake is een meer in het centrum van het oude centrum. Met een biertje gezellig zitten, mensen kijken. Vissen springen in het meer in en uit het water. We hebben afgesproken met Maggy, onze Duitse vriendin die we leerden kennen in Hué. We gaan samen eten. Een leuk weerzien. Reeds vanaf de eerste ontmoeting is er een klik. We zien elkaar aan de kathedraal. Een leuk weerzien. We eten in een leuk restaurant, hebben een héél lekkere maaltijd. Titi en Maggy vegetarisch, ik vis. We gaan samen met haar de boottocht in Halong Bay doen. Via haar hostel boeken we de boot. Stukken goedkoper dan de offertes die we tot nu toe kregen. Misschien ook omdat we met ons drietjes een kamer delen. We nemen afscheid, we zien elkaar overmorgen terug.

Geschreven door Waarzijnwenu