Wing neemt ons mee om traditioneel Vietnamees te ontbijten. Weeral iets anders. Een klein lokaal restaurantje zoals vele andere. Je zou er alleen waarschijnlijk niet binnengaan. Het ziet er niet verzorgd uit, er hangt een walm. Maar volgens Wing is het OK. Hij bestelt voor ons. Op een gloeiend hete gietijzeren schaal liggen twee eieren, ajuin en een soort hamburger te bakken. Daarbij krijg je rauwe groenten, brood en thee. Een stevig ontbijt, dat staat vast. Onze Wing smeert daar nog wat rode chilisaus op. Nog meer zweten. En hij heeft al een afwijking. Telkenmale als hij eet, begint hij aan de linkerkant van zijn gezicht hevig te zweten. Enkel zijn gezicht, 1 kant. Als hij een inspanning doet, zweet hij echter overal. Raar. De kokkin's haar wordt waarschijnlijk gebruikt om later frieten mee te bakken. Vanuit het vuur stijgen grote vlammen op, een blauwe walm vult de ruimte. Maar het smaakt wel, het lokaal zit afgeladen vol, er staat buiten een wachtrij. Het zal er dus wel goed zijn. We zijn klaar voor een nieuwe dag. Motor starten en weg. Onze eerste stop is een tapioka of maniok fabriek. Het poeder van de maniokwortel wordt geweekt, blijft een tijdje staan, het water afgegoten tot er een vaste massa overblijft. Die wordt op een grote bamboeschaal in stukken gebroken en te drogen gelegd. Terug grote handenarbeid. Een jong meisje, zwanger, breekt de stukken. Ze ziet er allerminst gelukkig uit. Buiten doet een oudere dame hetzelfde. Zij spreekt een beetje Engels, we hebben een klein gesprek. Niets gaat verloren. De overblijfselen van het afgietsel worden in grote nylonzakken gegoten en op straat aangeboden als varkensvoer. We vervolgen onze weg. Een nationale weg maar toch leuk rijden. Een schroothoop trekt de aandacht. Volgens Wing is dit een rijk bedrijf. Er is goed geld te verdienen met oud ijzer. Er ligt van alles. Wielassen, oude zetels, sturen. Obussen vanuit de oorlogen. Er is een jongen bezig een vrachtwagenmotor uiteen te halen. Dat de olie de grond inloopt is een bijzaak. Bodemsanering zou hier jaren werk hebben. Maar het brengt veel geld op, dat is voor hen het belangrijkste. We lunchen in terug een typisch restaurantje. Al is restaurant ferm overdreven. Eethuis is een betere term. Hetzelfde type als deze morgen. Één groot verschil. Op de TV speelt een zender voortdurend erotische filmpjes. Schaars geklede meisjes zingen of doen een dansje. Volgens Wing zit er bij de eigenares een vijs los. Ze is welgesteld en aan haar zoveelste man toe. Geen enkele houdt het lang bij haar uit. We, inclusief Wing, denken dat ze een boontje heeft voor Wing. Ze hangt voortdurend rond zijn nek, komt naast hem zitten. Alles wat hij vraagt, brengt ze. Extra groenten en vlees, bananen als dessert. Navraag omtrent de TV. Dat is om jonge mannen naar haar resto te lokken. Het werkt, de zaal zit vol. We krijgen een goede prijs voor onze maaltijd. Netwerken helpt. In het stadje wordt er gebouwd. Een man zit op een klein plastic stoeltje. Wat ik denk een toeschouwer te zijn, blijkt de kraanmachinist te zijn. Met een stok de kabel sturen. De beste job van de werf. Terug rijden. Langs de weg zien we vrij veel politiecontroles. Gelukkig altijd in de andere rijrichting. Zoals al vermeld, corruptie is voor hen geen vies woord. Als je tegengehouden wordt, betaal je. Toeristen mogen eigenlijk niet met de scooter rijden. Zelfs mét internationaal rijbewijs. Het moet in het Vietnamees vertaald zijn en afgestempeld. Wat niemand doet. In het allerslechtste geval wordt de scooter in beslag genomen. Mits neertellen van een hoog bedrag, kan je hem terug ophalen in het politiebureau. Wing is steeds op zijn hoede als hij als hij agenten ziet staan. De snelheid gaat er helemaal uit. Gelukkig ontspringen we telkens de dans. Onderweg krijgen we les geschiedenis. De heuvels tijdens onze rit hebben veelal een groot belang gehad, waren strategische plaatsen. 601 hill, Charlie hill. Allemaal belangrijke namen. Op een plein staan tanks ter nagedachtenis, zoals bij ons in de Ardennen. Waar we deze morgen een tapioka fabriek bezochten, zien we nu langs de weg de oogst van de wortels. Mannen hakken planten los en graven de wortels uit. Terug noeste handenarbeid. Alles in zakken laden en langs de kant van de weg stapelen. Wanneer we verder rijden, zien we hoe groot het veld is. Er is nog héél véél werk. Eindelijk, terug onverhard. Een klein stukje maar. Het brengt ons tot het Stieng people Village. Een nieuwe etnische groep. Één van de 54. De grootste "attractie" in dit dorp zijn twee oudjes. Hun leeftijd kennen ze niet. Ze wonen nog steeds in hun bamboehut alhoewel er reeds stenen huizen gebouwd worden. De man, graatmager, snijdt bamboestrips om mee te vlechten. Het oude vrouwtje zit binnen, kookt. Ook hier continu vuur in de hut. Toch niet de beste leefomstandigheden. Ze zijn iets schuwer voor de camera maar geven toch hun toestemming. Waar zij hun leeftijd niet meer kennen, zijn wij de tel kwijt qua foto's. Op een andere plaats in het dorp zitten een aantal mensen samen. 1 man, 5 vrouwen. Een aantal kinderen. Het geld dat we aan Wing betaalden, werpt zijn vruchten af. Hij brengt ons naar plaatsen waar niemand anders komt. Hij vertaalt voor ons, zo kunnen we van alles vragen aan de familie. Ook hier weer heel wat plaatjes te schieten. Mooie, natuurlijke vrouwen en kinderen. Iedereen voortdurend lachen, we worden bestookt met glimlachen. Mensen zijn hier happy. We krijgen suikerriet aangeboden. Kauwen op een stuk geeft heel zoet sap. Via slingerende bergbaantjes door oogverblindende natuur rijden we ver. Het is een stuk van de Ho Chi Minh trail. Morgen volgen we die voor een groter stuk. Een bouwvallige brug over de stroom. Ze rijden er met de scooter toch nog over, ook al hangt ze schots en scheef. Niettegenstaande mijn aandringen, rijden we er toch niet over. Jammer. We kunnen ons ten volle smijten op deze wegen. Al moeten we alert blijven. Wing knijpt plots de remmen dicht. Langs de kant van de weg, ietsje hoger, wordt er rijst geoogst. Zelfde scenario als zo dikwijls. Handenarbeid. De rijsthalmen worden tegen de grond geklopt om de rijst los te maken. De rijst wordt in grote zakken gevuld, aangestampt tot een vaste massa. De zak op de rug van de vrouwen om hem een paar meter lager op de weg neer te leggen. Wing nodigt me uit een schatting te doen naar het gewicht van de zak. Als ik hem een beetje op til weet ik genoeg. Het zal rond de 80 à 100 kg zijn. Ongelooflijk hoe die vrouwen dat kunnen. De leuke weg leidt ons verder tot in het dorp. Slechte wegen, oudere huizen. Hier overnachten we ergens. Een bocht verder staat een groot majestueus gebouw. Het is ons hotel, Hotel Be Chau Giang. Volgens Wing in privé handen maar de overheid heeft overal haar zeg over. Waar te bouwen en liefst grote prestige projecten. We krijgen een balzaal als kamer in een zeer groot hotel. Met een leuk buitenterras. Ideaal voor een drankje. Een andere toerist vergezelt ons. Jarko uit Finland die in Dublin voor Google werkt. Een beetje een zonderling maar wel leuk. Studeerde literatuur en kwam toevallig bij Google terecht. Als hij over het bedrijf begint en zijn voordelen, denken we spontaan aan een carrièreswitch. We keren terug naar de kamer, willen douchen. Koud water. Je moet dikwijls een schakelaar op ON zetten om een boiler te activeren, die staat aan. We vragen na aan de receptie. Het water 10' laten lopen. 15' nog steeds koud. Gebeld naar de receptie. Ze sturen een technicus. Hij controleert alles, checkt de boiler. Koud. Hij weet het niet goed. Misschien de kraan naar rechts (blauw) draaien ipv links (rood). Warm water! Het kan soms simpel zijn. 19u is er avondmaal. Ik krijg rijst, warme groenten en hert. Een speciale smaak maar lekker. Titi krijgt vis met tomatensaus. Ook zij is tevreden. Wing weet hoe zijn klanten tevreden te stellen.
Dag 5 loopt ten einde. Iedereen content.

Geschreven door Waarzijnwenu