Na het ontbijt vertrekken we voor een wandeling. Naar district 3. Wij zitten nu in 1, het drukke backpackers deel. Eerst langs de markt. 's Avonds is daar de nightmarket rondom, nu zijn de stalletjes in het gebouw. Best want de zon schijnt en het is flink warm, 33℃. Typisch Aziatische markt : druk, volle winkeltjes, velen die hetzelfde verkopen. We worden aangeklampt maar nooit wordt het vervelend. Titi zoekt een haarband, tevergeefs. In de straten is er veel verkeer maar naar lokale normen niet echt druk. We komen precies in een ander HCMC terecht. Moderne gebouwen, flatgebouwen, een grote boulevard. In het verlengde van de boulevard een plein met het standbeeld van Ho Chi Minh, de stichter, bezieler van het hedendaagse Vietnam. Moderne koffiebars, Vietnam is één van de beste koffie landen. Het lijkt meer een zakelijk deel van de stad. Met navenante prijzen. De koffie is 4x zo duur dan gisteren. Dus passen we. We lopen een stuk langs de oever van de Mekong. Bruin water door het meenemen van aarde. Veel takken die in het water drijven. We gaan terug meer richting centrum. Hier grote hotels, in koloniale stijl. Mooi maar zeker en vast duur. Eén mooi gebouw is het theater. We mogen jammer genoeg niet binnen. Iets verder een kathedraal met een plein ervoor. We lunchen in een straat restaurantje. 2 tafeltjes en 5 plastic krukjes. Een mevrouw luncht er al. Ze helpt ons met de keuze van een gerecht. Noedels (uiteraard) met vlees, vis, groenten. Lekker en goedkoop. We gaan door een park om uiteindelijk aan te komen bij het War museum. Een museum over de Vietnam oorlog, de Vietcong tegen de Amerikanen. Een deel gaat over de landen die Vietnam steunden, die tegen de USA waren. Het mooiste, meest naar de keel grijpende, zijn de foto's. 2 verdiepingen, 6 zalen met foto's. Oorlogsbeelden, sommige zijn echt niet voor gevoelige zielen. Maar niets qua oorlogsvoering is dat natuurlijk. Foto's over rechtstreekse slachtoffers maar ook een hele zaal met foto's van mensen met genetische afwijkingen als gevolg van chemische oorlogsvoering. Aangrijpend. Een mooi museum. Ik mis een beetje achtergrondinformatie over de oorlog maar voor de rest ok. Een koffietje later gaan we te voet terug naar de hostel. Het is spitsuur en dat hebben we geweten. Honderdduizenden scooters razen door de straten, tussen auto's en af en toe een bus. HCMC heeft dan ook 11miljoen mensen met 7 miljoen brommers. Als die allen tegelijkertijd op straat komen, dan weet je het wel. Als voetganger moet je dan proberen een straat over te steken. Geen sinecure. Temeer als je weet dat verkeersregels er zijn om zich niét aan te houden. Maar we worden er meer en meer bedreven in. Met de app Syngic, getipt door Pim, kan je offline toch je telefoon als GPS gebruiken. We proberen die, het werkt vrij goed. Op de terugweg gaan we iets eten in een restaurantje. Ik eet rijst en kip. Titi een slaatje, springrolls, rijstnoedels. Er zijn wel verschillende rondes nodig tot we de juiste bestelling krijgen maar alles komt toch in orde. De rekening lapt er een halve euro bij voor het gebruik van servetten. De tol van het toerisme. Op de terugweg stapt Titi binnen bij een kapster. Toppen afknippen, een beetje bijwerken. Ze krijgt er een haarwassing en hoofdmassage gratis bij. De laatste twee platliggend op een massagetafel. De buurman in de ruimte ernaast zal de avond waarschijnlijk met een happy end afsluiten. In de hostel nog wat relaxen voor we slapen gaan. Op dat moment beginnen wegenwerkers net aan onze hostel terug te werken. Met de drilboor de weg openbreken. Ah ja. Het beste uur is 's nachts. Minder warm en minder volk op straat. Enkel mensen die (proberen te) slapen. Wij dus, hopelijk.

Geschreven door Waarzijnwenu