Deze morgen dus vroeg uit bed. De wekker loopt af om 5u15. Een ontbijtje meepikken en te voet naar het station. Gelukkig is het gestopt met regen, en is het maar 10' stappen. Bij het station aangekomen, is er een dame die ons spontaan op weg helpt naar het juiste perron. De trein komt aan, opstappen. We zitten niet naast elkaar maar diegene die naast Titi zit, heeft er geen probleem mee om met mij plaats te wisselen. Taiwan is duidelijk geen China meer voor ons. Het is ruim 2u sporen maar door ons dutje lijkt het veel korter. In Taipei stappen we over op een bus. Comfortabele zetels, veel beenruimte. We zitten op ons gemak voor 4u. En we reizen beschermd want naast ons zit een boeddhistische non, het evenbeeld van Skunk Anansie. Als we vertrekken, zet ze een donkere zonnebril op, legt ze de benen in de lotushouding en blijft ze nagenoeg onbeweeglijk zitten gedurende 3u. Als ik zo zou zitten, al was het maar voor 15', ik geraak nooit meer uit de zetel. De omgeving is al vrij groen maar een dikke nevel belemmert het uitzicht iet of wat. We kunnen blijkbaar goed opschieten want 45' vroeger dan voorzien zijn we al ter plaatse. Rond het meer zijn 2 belangrijke dorpen. Shuishe, waar de bus stopt, en Ita Thao waar onze hostel ligt. Met een lokale bus die voortdurend rond het meer rijdt, gaan we naar de overzijde, naar Ita Thao. Niettegenstaande het een toeristische trekpleister is, lijkt het ons op dit moment een beetje verlaten. Er is wel activiteit, maar verschillende zaken zijn gesloten. We gaan eerst naar de hostel Naluta, daarna nog tijd genoeg voor een verkenning. Aan de receptie is er niemand te zien. Als we roepen en fluiten geen gehoor. Ik neem de trap naar boven. Aan een lavabo staat een meisje te poetsen. Mét koptelefoon, geen wonder dat ze niets hoorde. Ik zeg dat we een reservatie hebben. Een Chinees antwoord en "Call boss". Ze belt iemand op. Iets later komt er iemand aan. Een gestresseerde persoon, Eva, is blijkbaar "Boss". Wat over haar toeren begint ze dat we 1 nacht in de éne kamer slapen, dat we dan moeten verhuizen. Luttele minuten later mogen we dan toch in dezelfde kamer blijven. Ze lijkt ons een beetje een chaotische iemand. Uiteindelijk hebben we onze kamer, voor 2 nachten. Een grote kamer, eigenlijk één voor 4 personen want er staan 2 2persoonsbedden. We doen nog een kleine wandeling, het Shuiwatou trail. Een tocht van een uurtje. Langsheen het meer is het leuk stappen. Een licht miezerig regentje maar onder de paraplu blijft het aangenaam. Vissersplatforms dobberen op het water. Er hangen netten, vierkantsnetten. Bij donker zetten de vissers lichten op boven de netten, de vissen komen er naar toe en dan worden de netten zachtjes aan omhoog gehaald. Iets verder in het meer liggen een soort kruideneilanden. Eilanden met planten waar de vissen van houden. Zo is het gemakkelijker voor de vissers om ze te vangen. De hemel blíjft wisselvallig. Grijze wolken, mist maar af en toe doet een blauwe hemel zijn best om door te breken. In het water staat een soort standbeeld, kikkers van verschillende grootte op elkaar. Het is een indicator voor de waterstand. Een bord geeft uitleg en cijfers, hoe het beeld te interpreteren. Onderweg ontmoeten we 2 Japanse meiden. Het gespreksonderwerp is uiteraard ons verblijf in Japan. De herinneringen komen terug. Als we terugkomen in het centrum is het rond 18u. Iets zoeken om te eten blijkt een klein probleempje. Nagenoeg geen restaurants. We zoeken maar vinden eigenlijk niets deftigs. Een winkel verkoopt gedroogd voedsel. We kopen iets kleins en vragen aan de verkoper of hij een restaurant weet zijn. Google Translate wordt bovengehaald. Uiteindelijk beslist hij ons er heen te brengen. In zijstraat ligt een lokaal restaurant. Vol Aziaten. Een enthousiaste dienster verwelkomt ons. Iemand van een andere tafel helpt ons te kiezen uit het Chinees menukaart. We kiezen een menu met vlees, vis, groenten, rijst, alles in de hotpot. Voor 7€ pp. Heel gezond en lekker. Als we de rekening vragen, haalt de dienster haar smartphone en tikt iets in op Google Translate : "Can I entertain you for dessert? Free." We denken te verstaan dat we een dessert worden aangeboden. Een specialiteit van hier, een banaan met appelsmaak. Met deeg errond en chocolade erover. Hoe gaat het gezegde al weer : een gegeven paard kijkt men niet in de mond. Niet het allerbeste maar gegeven met een groot hart. We rekenen af. Op de terugweg kopen we nog niangao balletjes, een zoetigheid. De tegenhanger van de Japanse mochi balletjes. Gemaakt van rijst met verschillende smaken. Door de zoetigheid iets wat snel tegensteekt. In de hostel doen we nog een wasje. Onze inventiviteit wordt gebruikt om een waslijn te maken. Met een ventilator er voor een succesverhaal.

Geschreven door Waarzijnwenu