Vandaag ontdekken we de periferie van Taipei. Met de metro (MTR) gaan we eerst naar Tamsui. Al rijdt de metro meer bovengronds dan er onder. Onderweg moeten we overstappen. Het is een beetje een raar systeem. De MTR rijdt bijna nooit tot waar hij aanduidt. Misschien omdat het netwerk uitgebreid is, er extra sporen werden aangelegd. Maar je bereikt wel altijd je bestemming. Als we uit het station stappen, is de zon onze metgezel. 25℃ en de warmte van de zon doet deugd. Een stukje op de hoofdstraat stappen brengt ons richting eerste stop. We zien echter een kleine, smalle straat vol mensen. De bekende overdekte markten. Altijd leuk om daar eens rond te lopen. Zoals altijd veel eetstalletjes met van alles en nog wat. Vis, tofu, vlees, groenten. Ook kledij, schoenen, kleine van alles. Of de combinatie. Terwijl manlief vlees verwerkt of iets frituurt, verkoopt de vrouw kleedjes. Alles in hetzelfde kraam. Misschien kunnen ze ook nog wasproducten verkopen, de vettigheid die nu waarschijnlijk al in de kleren zit moet er ooit eens uit. Een kraam biedt gepaneerde kip en inktvis aan, met proevertjes. Een geslaagde techniek want mensen komen inderdaad er op af, én kopen. Bij een ander kronkelt de verse vis nog in bakken. Terwijl we rondlopen komen we toevallig aan onze eerste geplande plaats. Longshan tempel, een boeddhistische tempel. Het is de zoveelste, er is weinig vernieuwing. Er wordt gebeden, gezongen. Wel leuk om te zien, meeslepend. We verlaten de markt, gaan terug naar de hoofdstraat. Een beetje verderop is de Fuyou tempel, terug boeddhistisch maar kleinschaliger. Hier wel een specialleke : naast kaarsen gebruikt men ook neon in allerlei vormen om de goden te aanbidden. Ook in de religie is evolutie niet te stoppen. Al ziet het er allemaal heel kitscherig uit. Terug klinkt er gezang, rinkelen belletjes, wordt op een grote trom geslagen. En devotie. We moeten de trappen op, omhoog naar het Red Castle. Het heeft weinig weg van een kasteel. Het is nu een restaurant, bar. Door zijn Victoriaanse stijl is het op zich een mooie setting met relax zetels, een mooie tuin en vijver. En het ligt op een hoger punt dus een mooi overzicht over de stad aan de stroom. Op een klein pleintje staat de buste van George Mackay, missionaris, arts, leraar. Hij is zeer belangrijk geweest voor Taiwan. Hij oefende gratis geneeskunde uit, leidde op, bouwde kerken en hospitalen. Een beetje pater Damiaan. Ze zijn hem hier nog altijd zeer dankbaar want hij wordt in een aantal musea geëerd. We lopen langs zijn Mackay hospitaal, zijn Presbyteriaanse kerk. De Missionaris road is een rustige straat waarop een aantal bezienswaardigheden staan. De eerste is het Tamsui Customs Officer’s
Residence. Een huis in koloniale stijl dat door de Taiwanezen gebruikt werd als douanepost. Het is zeer mooi bewaard, goed onderhouden en doet nu dienst als een klein museum. Enkel een grote groep luidruchtige schoolkinderen verstoort de rust. Zij komen we een iets verderop gelegen college en zijn op een enthousiaste schooluitstap. Naast hen wordt de site ook gebruikt door fotografen. Een vijftal trouwkoppels poseert voor de camera. Waarschijnlijk een fotoshoot voor modeblaadjes. Een mooie laan leidt ons naar het Missionary House. Ook een Mackay restant dat nu als horeca gebruikt wordt. Met zijn mooie tuin en porch best wel leuk. Jammer dat veel van die huizen omgebouwd zijn tot café of restaurant en dat er weinig geschiedenis tentoongesteld wordt. Iets anders is het in het Fort San Domingo. Hier wel veel aandacht voor vroeger, voor achtergronden. Een leuk interieur geeft aan de hand van foto's, teksten en settings weer hoe het vroeger was. Hier was het Britse consulaat gevestigd, wat weerspiegeld wordt in het meubilair. Het eigenlijke fort heeft het uitzicht van een gewoon gebouw maar staat jammer genoeg in de steigers voor restauratie en is tijdelijk niet toegankelijk. De uitgestippelde wandeling komt hier tot een eind. We steken de straat over en beginnen aan een ontspannende wandeling langs het water. Geen verkeer, gewoon leuk alsof je op de dijk aan onze kust loopt. Al zouden ze het hier veel toeristischer kunnen uitwerken met terrasjes en dergelijke. Misschien een bewuste keuze om het kleinschalig te houden. Alhoewel, de souvenirwinkels zijn wel rijkelijk aanwezig. Zoals overal, prullaria. We kopen een kleine portie noedels en iets met tofu. Een gewone lunch. We wandelen verder op de "dijk", terug tot aan het metrostation. We nemen de metro naar Xinbeitou. Dit stadje is bekend voor zijn spa's. Niet de bubbels maar de gezondheidsbaden. Zwavelbaden. Wij doen een voetspa. Tezamen met tientallen mensen de voetjes verwennen. Al is de eerste kennismaking een schrikmoment. 42℃ is flink warm. En wij nemen dan nog het koudste bad. Er zijn 3 baden, het warmste is 45℃. Wij laten onze voeten een halfuur weken, tot ze (en de onderbenen) flink rood zien. Maar wel een zalig, licht gevoel nadien. Terug naar de MTR, nu naar Datong. Alhoewel minder toeristisch gekend, is het toch de thuisbasis voor een Unesco cultureel werelderfgoed. De Bao’an Temple, een boeddhistische. De grote nieuwigheid hier zijn de daken. Op de hoeken staan kleurrijke draken en figuurtjes, bijna als uit een stripverhaal. Heel verrassend. Ook nieuw zijn de muurtekeningen. Taferelen staan op de 4 buitenmuren. Heel gedetailleerd. Verder ook hier incense, offers. Een belgerinkel weerklinkt ergens. We gaan er op af. Er is een ceremonie bezig. Een priester staat vooraan, tikt op een belletje en zegt luidop gebeden. Achter hem staan een vijftiental mensen mee te bidden. Ik kan me zeer goed voorstellen dat dit voor gelovigen een moment van trance kan zijn. We kijken nog een beetje rond en gaan dan bij de buren. Nog een tempel maar één ter ere van Confucius. Leuke beeldjes verwelkomen ons aan de inkom. Een uitgestippelde route leidt ons doorheen het tempelcomplex. Wat direct opvalt : soberheid. Geen grote godenbeelden om te aanbidden, minder uitgesproken versieringen, rustiger. De grote hal is veel eenvoudiger. Misschien juist door die eenvoud mooier. Het heeft ons alleszins gecharmeerd. Aan de uitgang van de tempel staat een groep amateurfotografen. Ze krijgen les over hoe een scherpe foto te maken van 2 beelden die achter elkaar staan. Hun uitrusting doet ons vermoeden dat het over de betere amateur gaat. Taiwan staat bekend voor zijn goede koffie. Wij hebben voorlopig problemen om een goed koffiehuis te vinden. We vinden er na een tijdje zoeken één, Mr Brown coffee. Een jonge kerel staat achter de kassa, hij neemt de bestelling op. Een die dringend op cursus moet : hoe ga ik met klanten om. Hij is heel grof, onbeleefd, lomp. We geven hem weerwoord, hij wordt door een beter opgevoede collega weggetrokken naar achteren. Mr Brown heeft werk met sommige van zijn personeelsleden. De Datong nightmarket is ondertussen van start gegaan, +/- idem als al diegene die we reeds bezochten. Eetkraampjes vullen weerszijden van de straat, dezelfde gefrituurde of gewokte zaken. Wij passen. We hebben een eethuis gezien met een vegetarisch buffet. We gaan dáár heen. Enkel locals te zien. Een groot buffet van allerlei groenten, warm en koud. Je vult een bakje, laat het wegen en je krijgt je rekening volgens het gewicht. Met een kommetje rijst erbij. Handig en goedkoop. Voor 2 grote borden betalen we 6-7€. Titi is content. De nightmarket laten we links liggen. We zijn een beetje verzadigd op dat vlak. Met de metro terug. Goede verbindingen maken dat we vlot thuis geraken. Het gehele appartement is nog altijd leeg, we zijn er alleen. Super. Het wordt tijd om een beetje verder kijken, naar binnen 2 weken meerbepaald. Dan gaat ons visum voor Vietnam in. En we moeten er nog geraken. Na wat surfen vinden we een betaalbare vlucht naar Ho Chi Ming ofte het vroegere Saigon. Boeken die handel. Maar dat is voor 25/10. Eerst ons verder verdiepen in Taiwan. Morgen met de trein naar de oostkust, naar Hualien. Daar verblijven we een aantal dagen, hopen we wat te kunnen hiken.

Geschreven door Waarzijnwenu