Beiden nood aan slaap blijkbaar want geen wekker gezet en pas rond 11u wakker. Met een paar intermezzo's maar toch. Een beetje brunchen. Aan de receptie zit een nieuwe jongen. Bij hem het één en ander navragen. Volgens de jongen van gisteravond is er geen wasservice, niettegenstaande het op hun site staat. Alles met de hand te doen. Onder het mom dat we voor een reisbureau werken de nieuwe eens interpelleren. Dat wat ze op de site aankondigen ook moeten voorzien. Indien zoniet, we de toeristische dienst zullen aanschrijven om te reclameren. Als ik hem vraag naar de wasmachine is er geen probleem. Ze staat in een lokaaltje recht tegenover onze kamer. We mogen ze gratis gebruiken nadat hun was gedaan is. En toont ons alles. Wat zijn collega gisteravond dan bezielde, geen idee. We moeten ons rollenspel dus nog niet gebruiken. Gewoon een was draaien. Dan vragen we info omtrent onze dagtrip naar de rijst terrassen van Longji voor overmorgen. Hoe er te geraken, met welke bus. Dan begint het spel. Hij spreekt eigenlijk geen Engels, gebruikt een vertaalprogramma. Dit vertaalt dan nog niet correct. Terug een lesje geduld oefenen. Met het vertaalprogramma en mijn pleco geraken we er iet of wat uit. Hij schrijft het een en ander in het Chinees op een papiertje. Richtingaanwijzingen voor de bus, afstapplaatsen. Daarmee en met de lonely planet zullen we het moeten doen. Terwijl de was draait, doen we een wandeling van een uur. Lokale sfeer opsnuiven. Ik zou dat wel niet letterlijk doen gezien de vervuilde lucht. Onze hostel ligt in een volkse buurt. Als we beginnen rond te lopen wordt dat al snel duidelijk. We lopen kleine straatjes in, doorsteekjes. Mensen leven op straat, doen van alles. Huizen zien er naar onze normen amper bewoonbaar uit. Maar zitten toch vol mensen. Een beetje het beeld van de hutongs, de zeer volkse buurten in Beijing. Sommige straatbeelden verwacht je niet in de stad. Alsof je 50-60j terugkeert in tijd. In tegenstelling tot enkele dagen terug, zijn de mensen hier wel vriendelijk. Ze bekijken je een beetje raar, maar als je naar hen lacht, krijg je direct een lach terug. En geen probleem om een foto te nemen. Via een wirwar van straatjes komen we aan een tempel. Devotie. Bedelaars. 2 oudjes spelen gewillig voor fotomodel. We wandelen terug naar de hostel. De was is klaar. Ophangen op het dakterras. Na een beetje twijfelen beslissen we om de volgende dagen toch naar Yangshuo te gaan. Dat zou één van de mooiere streken van Zuid-China zijn. Via de VPN en Yahoo kunnen we iet of wat het internet gebruiken. We vinden een hostel in Yangshuo. Boeken via internet gaat niet. We mogen (gratis) bellen naar de hostel. Een goed Engels sprekende stem aan de andere kant legt alles vast. Was ophangen op het dakterras. Wat het de week, weken erna gaat geven valt nog af te wachten. Vanaf 30 september begint gedurende 8 dagen een nationale feestweek in China. Met Chinezen die massaal beginnen te reizen. Iets om naar uit te kijken. Bijkomstigheid maar niet onbelangrijk : de prijzen gaan de hoogte in, soms tot 3 à 4 maal. We gaan wandelen. Langsheen de stroom. De avond valt. Langsheen het water brandt er verlichting, lampionnen. Een gans kleurenpalet. Soms gewoon licht, soms schreeuwerige neon. Je kan er over discussiëren of het mooi is of niet, het geeft wel sfeer. Het is er een drukte van jewelste. Muziek, stalletjes. Alsof er al een feest bezig is. Wij gaan op zoek naar de lokale specialiteit, rijstnoedels. De kassierster spreekt een beetje Engels. We geven onze bestelling door. Lekker maar niet echt speciaal. We wandelen verder. Druk maar doenbaar. Véle eetkraampjes verkopen hetzelfde. We komen bij een meertje. Daar staan de zon en maan pagode. Zon is geel verlicht, de maan wit. Één van de trekpleisters van Guilin. Onderweg worden we aangesproken door 5 jongeren. Of ze met ons op de foto mogen. Geen probleem, als het omgekeerd ook ok is. No problem. Op het meer vaart een bamboevlot voorbij. Daarop mannen in traditionele kledij, én eenden. Die worden gebruikt om te vissen. Zagen we ook al in Japan. Nog een constante in China : brommers. Met honderdduizenden rijden ze hier rond. Er zijn voor hen speciale parkeerplaatsen, op het voetpad uiteraard. Wel een beetje zoeken om je eigen brommer terug te vinden. Niét voor ons, wij gaan te voet naar de hostel. Dichtbij kopen we een beetje fruit. De weinige woordjes chinees die we kennen, gebruiken we. Appreciatie terug. Ik krijg zelfs een sigaret aangeboden. Niet zo verwonderlijk, die sigaret. Roken gelijk nen Turk moet misschien eens herzien worden. Gelijk nen Chinees zou beter zijn. Verklaart het rochelen. Gelukkig is er de douche. En een bedje.

Geschreven door Waarzijnwenu