Doorreisdag vandaag. We staan rond 7u op. Ontbijten met brood, confituur, chocolade, yoghurt,fruit. Voor het uitzicht moeten we niet op de kamer blijven. Tralies en uitkijken op onderkomen gebouwen. Dus eten we in de lobby, toch iet of wat gezelliger. Uitchecken en met de taxichauffeur naar de luchthaven. Afdingen uiteraard. We hebben onze prijs. De binnenkant van de taxi is afgesloten in het midden door een traliewerk. Ik weet niet of China zo veilig is. De taxi met hek dus, maar héél véél huizen hebben traliewerk voor de ramen, zelfs hogere verdiepingen. Aan bouwwerken alleszins geen tekorten hier. Elke stad is bezig met grote nieuwe buildings te bouwen, ter vervanging van oude, onderkomen huizen. Waarschijnlijk is er één architect voor gans China want ze zijn allemaal in dezelfde stijl. Wienerberger kan hier nog gouden zaken doen ?. 45' rijden brengt ons tot aan het vliegveld. Een kleine luchthaven. Beijing Capital Airlines moet ons veilig vervoeren. Geen vliegtuig voor grote mensen, heel weinig beenruimte. Voor ons, gezien een beetje te kort afgezaagd, geen probleem. Geen TV, wel een iPad mini voor iedereen. Veel kan je er niet mee doen. Alles is in het Chinees en er staat niet veel interessant op. Onze Chinese buurman daarentegen speelt continu spelletjes erop, geeft het geen seconde uit handen. Zelfs bij het opstijgen en landen moet de stewardess hem tot vervelens toe vragen de iPad uit te schakelen. Er blijven bij staan als bij een klein kind. Terug een echte Chinees. Ik moet echter tot mijn spijt zeggen dat ik in de wolken ben met de Chinezen. Maar dan wel letterlijk. Een heel dik pak wolken vormt de barrière tussen de grond en hogere luchtlagen. Alsof je door meters sneeuw vliegt. Wel mooi. Ook hier speakers. Dat er iets om te eten wordt rondgebracht. Joepie. Tegenvaller. Een pak zoete koeken en een klein flesje water. Veel meer tijd voor iets anders is er natuurlijk niet. De vlucht duurt maar 1u20. Het dikke wolkendek voorspelt niet veel goeds voor de landing. De daling valt perfect mee, buiten een kiezelsteentje waar je over rijdt geen turbulentie. De landing op zich wordt afgesloten met een coup de frein om U tegen te zeggen. Gelukkig voor de gordel of ik zat in de cockpit. Moet ook wel ne keer wijs zijn, maar toch. Guiyang's vliegveld is groter, moderner. We moeten van hieruit met een bus naar het noordstation. Het is niet echt duidelijk waar we moeten opstappen. We vragen aan een meisje van de tourist service waarheen. Geen Engels uiteraard. Chinees en gesticuleren. Ze haalt er collega's bij. En toeschouwers. We leggen met handen en voeten uit waar we naartoe moeten. Tot ze zegt "Follow me". Ze neemt ons mee, 2 verdiepingen lager. Een aanduiding voor de bus. Maar ze stapt de andere richting uit. Follow me. Ze leidt ons naar een loket. Aan een beetje een zelfingenomen jongen geeft ze verduidelijking. Hij lacht, ik zou zelfs bijna zeggen, met ons. Maar het meisje wil ons persé helpen, blijft praten. Een andere man vervoegt haar, hij praat behoorlijk Engels. Terug gans de uitleg. Hij vertelt ons dat de bus te lang duurt, dat we onze volgende trein misschien zullen missen. Dat het beter is om ook hier een trein te nemen. We hebben een kleine onenigheid. Dat er in onze lonely planet staat dat je een goedkope bus kan nemen en dat de trein veel duurder is. No no, better train. Only17 min, bus 2 hours. And cheaper. We wagen het er op, geloven hem. We kopen 2 tickets. Blijken inderdaad goedkoper te zijn. We kunnen nu hem volgen, hij gaat dezelfde richting uit. We komen terecht in een nieuwe wachtzaal. Geen tijd om iets te zoeken om te eten, hier is een klein winkeltje, daar vinden we wel iets. Nootjes, water. Een vacuüm verpakte gebakken kippenbil. Zal wel niet slecht zijn, proberen. Valt inderdaad wel mee. Niet veel later mogen we naar het perron. Onder begeleiding. Een jonge jongen van 16j loopt met ons mee, toont de weg. We komen in een gloednieuw ondergrondse ruimte. Volgens de jongen is het 2,5 maand oud. Op het perron staat hij in voor onze veiligheid. Want we nemen ook voor de tussenrit de Chinese hogesnelheidslijn. 17' en we zijn er. In Guiyang noord moeten we de trein nemen naar Guilin. Hiervoor hadden we al tickets. Ik vraag aan een loket welk perron we moeten hebben. Ze bekijkt het ticket, scant het in. En print een nieuw af. We kunnen een trein anderhalf uur vroeger nemen. Zeer goed. Ik geef het tweede ticket, zelfde procedure. 1 klein probleempje.Terug weinig tijd tussenin, terug niets eten? Nu is er een jong meisje dat goed Engels spreekt, dat ons wil begeleiden naar de juiste ingang. Want het is hier een gigantisch groot station, supernieuw. Alles in functie van de hogesnelheidslijn, net zoals de shinkansen in Japan. Er is op de hogere verdieping een Chinese fastfood. We kopen er noedelsoep, valt dus nogal mee qua fastfood gehalte. En dan vlug naar het perron, via een ticketcontrole. Blijkt nu dat de loketbediende ons in 2 verschillende wagons gezet heeft. Ik in 4, Nathalie in 7. Slim van haar. We zullen wel zien. We blijven naast elkaar zitten in wagon 4, zien wel als het zover is. Uiteindelijk komt niemand die plaats opeisen en kunnen we het volledige traject blijven zitten. Zoals de vorige keer is er terug catering, security, kuisploeg. We hebben de indruk dat alles nog vrij nieuw is. Stations zijn nog in volle ontwikkeling. Ook de organisatie lijkt nog niet erg strak. En de trein zelf heeft een paar haperingen. Vb de omroepen vallen uit, geven geen of onjuiste informatie. Maar al bij al is het een comfortabele manier van reizen. Enkel de Japanse regels invoeren qua hoffelijkheid en we zijn er. Rond 18u45 bereiken we Guilin. Ook hier een groot station, lange eindeloze gangen. Eens aan uitgang rijzen de taxi's als paddestoelen uit de grond. We zijn al slimmer, nemen er geen aan het station zelf. Een eindje de straat in houden we er een drietal tegen. Allen een veel te hoge prijs en ze willen de meter niet aanzetten. Uiteindelijk is één bereid om op de meter te rijden. Het adres is hem niet echt duidelijk. Hij belt zijn zus op, zij komt aan de telefoon. Even onbegrijpelijk als alle andere. De chauffeur weet nu wel waar het adres is. Eens een rustige chauffeur is ook iets anders. Hij brengt ons tot aan de deur. De eerste indruk is van, wat ver gelegen. Blijkt niet te kloppen. De jongen aan de receptie, ja hoor, geen Engels. Onbegrijpelijk voor mensen die dagelijks met toeristen werkt. We krijgen onze kamer. Verouderd. Maar terug de basis die we nodig hebben dus OK. Langs een kanaal naar het echte centrum . Daar vinden we één van de betere restaurants, denken we. Kip, groenten, noedels. En een vriendelijke jonge serveuse die Engels spreekt. We doen nog wat inkopen voor ontbijt. En slapen. Beiden goed vermoeid. Hopelijk goed slapen.

Geschreven door Waarzijnwenu