Nog eens een echte vroegdienst deze morgen. Opstaan om 5u30. Een metrorit van een goed uur tot aan Narita luchthaven. Inchecken. Nog eens parfumeren in de taxfree shop. We vliegen met China Eastern. Het vliegtuig is niet meer van de jongste, lijkt me. Of alleszins niet goed onderhouden. Alles geeft een beetje een versleten indruk : uitgescheurde opbergvakken, vuile vloerbedekking. De indruk van een lijnbus. Smalle zetels, weinig beenruimte. Maar hij brengt ons voor de beste prijs naar Shanghai. Vlotte start. Al vlug wordt het duidelijk dat we naar slechter weer vliegen. Bij het opstijgen veel zijwinden. Redelijk wat turbulentie. Kasseistroken met veel putten. Lang leve Xanax. We krijgen lunch. Titi vraagt vis. Ze krijgt St Jacobsnoten die veel te warm gewassen zijn. Je vindt ze met moeite terug op je bord. Iets van kool en rijst. Ik bestel rundsvlees. Redelijk eetbaar. Ik krijg ook sushi en een rode bonen koekje. Eigenlijk Japan. Typische vliegtuigenkost, goed om je maag te vullen maar dat is het dan ook. Ondanks het dikke wolkendek en grijze wolken een zeer vlotte, soepele landing. Het regent hard, is iets kouder. Voorlopig niet zo belangrijk voor ons. We moeten 45' wachten op onze bagage. "There's a baggage delay, thank you for your understanding". De metro richting centrum. Onze lijn moeten we afrijden van start tot einde. Alhoewel, na 9 van de 20 haltes springt iedereen plots recht, loopt uit het metrostel naar een ander. Gelukkig zijn er een paar mensen die ons op iets wijzen, in het Chinees. We maken er uit dat we moeten veranderen van metrostel, naar diegene die aan de overkant staat. Snel rugzakken nemen en lopen naar de overzijde. Als ik instap gaan de deuren al dicht. 1 riem van mijn rugzak raakt tussen de deuren. Waarschijnlijk door een veiligheid gaan de deuren terug open. Zou daar anders mooi staan zweten. Back in time, zeker wat manieren betreft. De Japanse hoffelijkheid is hier ver te zoeken. Luid roepen, telefoneren, elkaar wegduwen om eerst te kunnen opstappen. Zelfs op de metro eens lekker nagels knippen. Waar die dan naar toe vliegt. Ééntje in de ruimte, eentje in de paraplu van een medepassagier. Als dat al niet meer mag. Ruim een uur later zijn we aan het eindpunt. Naar buiten, gietende regen. Hoezen over de rugzak, paraplu open. Een kwartiertje stappen tot aan de hostel. We moeten een klein straatje in. Op het eerste zicht ziet het er hier nogal louche uit. Maar eens de hostel (Le Tours Traveler's Rest) gevonden,valt het wel mee. Inchecken. Betalen met kaart of cash? Kaart is altijd handiger. Komt er wel 3% bij. Dan maar cash maar we moeten eerst nog geld afhalen. Bij elke ATM machine kunnen we maximaal 3000rmb afhalen, zo'n 420€. We proberen verschillende banken, overal hetzelfde verhaal. En aan een loket willen ze geen geld geven, volgens hen wordt onze kaart daar niet gelezen. Dus 3000rmb uit de muur en de hostel dan toch maar betalen met creditcard. Onze kamer is wel leuk. Houten vloer, goede, propere bedden, propere badkamer (dank U Eliza). Voor een hostel te zijn, valt de keuken wel erg tegen. Vuil aanrecht, schimmel op de muur, afbladderende verf, nagenoeg geen bestek. Is een beetje raar, staat niet in verhouding tot de rest van de hostel. Waarschijnlijk omdat, terug, enkel wij aanstalten maken om hem te gebruiken. De andere bewoners gaan zoals dikwijls voor afhaal, opwarm maaltijden. Wij doen inkopen voor ontbijt. Vertrouwde zaken zoals havermout, melk, yoghurt, brood. Als we aanschuiven aan de kassa, horen we plots veel lawaai. Een hevige ruzie, woordenwisseling tussen een kassierster en een klant. Om ter luidst roepen, verwijten. De reden??? De klante loopt naar een affiche in het warenhuis waarop iets staat met politie. Een telefoonnummer die ze belt. Ongezien bij ons, denk ik. We gaan toch niet wachten op de afloop. We moeten nog iets eten. De zoektocht brengt ons langs mooie lanen, vol hippe bars, restaurants. Vol met niet-Aziaten. Expats, studenten? Voor ons een beetje te chique. In de lonely planet staat het adres van een vegetarisch restaurant. Eigenlijk niet zo ver weg van onze hostel. Zou open zijn tot 24u. 20u45 zijn we ter plaatse. Je kan allerlei vegetarische schotels bestellen. De kassierster wijst ons op een bord waar alles op staat. We kiezen er elk één uit. We bestellen. Niet meer te verkrijgen, enkel 1 type noedelsoep is nog voorhanden. Kon ze misschien op voorhand gezegd hebben. We bestellen elk een kom. Uiteindelijk nog wel lekker, noedelsoep met heel wat groenten. En tot 24u blijkt ook niet te kloppeen. Terwijl we eten sluiten ze alles al af. Beginnen ze te kuisen. Zelfs tot onder onze tafel. Voeten omhoog. Maar blijf gerust zitten hoor. We moeten toch terug naar de hostel, er zijn een aantal zaken die in de frigo moeten. Onderweg zien we heel wat hippe flatgebouwen, mooi verlicht. Ook hier de uitstraling van rijkdom. In de hostel mail checken. Althans proberen. Ondanks de installatie van een VPN, een soort omzeiling van de Chinese internet blokkade, werkt het internet voor geen meter. Ligt het aan de verbinding in de hostel of werkt de VPN niet zoals het moet? Alleszins goed voor een uurtje frustraties. Of dit de volgende maand een standaard wordt, laat ons hopen van niet. Dan wordt het wel heel moeilijk reizen. Als je geen hostel, trein of dergelijke kan boeken, opzoeken via het internet. We gaan er een nachtje over slapen, hopelijk brengt de ochtend raad.

Geschreven door Waarzijnwenu