Gisteren een nare droom. Deze ochtend terug. Dacht ik. Tot Titi om ongeveer 5u50 roept : "zoetsen, zoetsen, gaat het?" Ik was al half wakker, nu volledig. "T'is niets, t'is maar een aardbevingske", zeg ik. Terwijl ons stapelbed volop aan het schudden is. Blijkbaar had ik gelijk. Pieterjan, onze vriend in Tokyo, stuurt onmiddellijk een sms'je. 5,3 op Richter en het epicentrum vrij dicht bij Tokyo. Dat hebben we dan ook gehad. Telefoons in Japan zijn uitgerust met een waarschuwingssignaal dat automatisch verwittigd bij aardbevingen, bij hevige regenval zoals bij tyfoons. De onze niet. Geen nood. Volgens Japanse normen is het een relatief kleine beving zonder veel erg. Er zouden toch 9 gewonden zijn gevallen. Wij alleszins niet. Na het ontbijt gaan we richting vismarkt van Tsukiji. Dit is de grootste vismarkt ter wereld. Er is 's morgens vroeg (5u) de befaamde tonijnveiling. Wij gaan voor de gewone markt. Alhoewel, gewoon. Een immense oppervlakte. Verse vis, afgeleide visproducten. Jammer dat we niet hier wonen. De verse vis is, in vergelijking met bij ons, hier spotgoedkoop. Een groot stuk tonijn van misschien wel 500gr is hier 20€. Een mooi stuk verse zalm 1,50€. Je ziet hier vissoorten die je bij ons niet ziet. Suggestieve vormen. Of ze allemaal even lekker zijn is de vraag. Wij weten het (nog) niet. Wel ogen open en aandacht er bij houden. Ze rijden rond met kleine laadkarretjes. Ze komen van alle kanten aangesnord. Opletten is de boodschap. Annex is ook een grote groenten -en fruitveiling. Maar zoals we al weten van de vorige maand is dat hier vrij tot zeer duur. Na een goed uur terug naar de metro. We hebben afgesproken met Sofie en Pieterjan om unagi te gaan eten in één van de beste restaurants van Tokyo, Obana. Unagi is gegrilde zoetwater paling. Smelt als boter in je mond. Een ware delicatesse dus niet goedkoop maar af en toe moet een mens zich eens een folietje permitteren. Aangezien het een zeer goede plaats is om dit te eten, wordt het aanschuiven. Een Japanner maakt daar geen probleem van, wij dus ook niet. In België zie ik het nog niet gebeuren, anderhalf uur aanschuiven. Wij hebben het er voor over. Het is onze beurt. Schoenen uit en plaats nemen op de tatami. Altijd een beetje lastig zitten maar we worden er alsmaar beter in. We bestellen. De unagi wordt gebracht. Zeer basis, alles draait om de paling. Een heel klein beetje gepekelde groenten, een kommetje rijst. En een bord met 2 mooie stukken unagi. Je proeft en komt tot een hoogtepunt. Beter dan dit bestaat niet. Perfect gegaard, gekruid, gegrild. Bijten hoeft niet, gewoon laten smelten. Je zou hier een kilo van kunnen eten. Maar de portemonnee laat dit helaas niet toe. Én we moeten de andere mensen ook nog iets gunnen. Jammer maar helaas. Gelukkig en voldaan nemen we afscheid. Tot morgen??? We doen een wandeling doorheen het oudere gedeelte van Tokyo. Zigzaggend straatjes, kleine zelfstandigen. Hier zal je zaken vinden die vintage genoemd worden, die al lang bestaan. Een kruidenierswinkeltje met een verkoper die waarschijnlijk even oud is als de buurt. Een geëtaleerd schilderijtje bewijst mijn stelling. Kledij die gedemodeerd is maar toch nog gekocht, gedragen wordt. En alles veel betaalbaarder. Pieterjan en Sofie kennen hun stad, zijn de ideale gidsen. We wandelen tot aan het vertrekpunt van een tramlijn, Arakawa. De enige tramlijn van Tokyo. Door vele bewoners van Tokyo niet gekend, wij profiteren van onze "gidsen" hun kennis. Een oud tramstel. Brengt je van oost naar west, ondertussen kan je de stad verkennen. Een leuk alternatief. Dat een grote stad ook alle soorten mensen herbergt ondervinden we aan de lijve. Een man staat op de tram, continu met een soort spiraal te spelen. Tot hij met zijn hand in zijn broek gaat en van zichzelf geniet. Om zeker te zijn ook de hand aan de neus brengt en alles eens geurig checkt. Een paar keer zijn we hier van getuige. Plots gaat hij door de knieën en kijkt tussen de benen van een rok dragende vrouw. Verontwaardiging is hier op zijn plaats. Een paar haltes verder stapt hij af, niets gebeurd. Nooit verveling in een grote stad. Wij zijn beter opgevoed. Wij staan onze plaats af aan bejaarden. We stappen af. Wandelen in de Ikebukuro buurt. Rijden een stukje verder met de metro. Tot aan het Shinjuku gedeelte. Daar krijgen we het beeld van Tokyo zoals we het ons hadden voorgesteld : drukte, neonverlichting, jongeren gekleed zoals je ze nergens anders ziet. Qua "Oh my God" gehalte valt het nog wel mee. En het is een zonnige dag, ideaal. Rondlopen is voor zwangeren en ouderen vermoeiend, we bekomen met koffie, donuts en frisdrank. Het is al valavond, donker als we terug in de startblokken schieten. De neonverlichting komt nu nog meer tot zijn recht. Pieterjan brengt ons alweer naar een verborgen schat in de stad. De Goldengai buurt die de meeste bars/m2 bevat. Heel kleine, nauwe straatjes met inderdaad de ene bar naast of op de andere. Het is rond 19u, stilte voor de storm want het is er nog zeer rustig. Zoals elke grote stad heeft ook Tokyo zijn rosse buurt. Hier is echt wel voor elk wat wils. Jonge jongens die je kan inhuren om bij je aan tafel te zitten. Een winkel met enkel verpleegster uniformen, en niet om in een ziekenhuis te werken. Bars allerhande. Ook restaurants doen niet onder. Eén van de gekende is het robot restaurant. Een 2u durende show met robots, speciallekes terwijl je eet. Voor maar 50€. Eigenlijk nog niet zó duur als je eens iets anders wil. We nemen afscheid, wij gaan nog eens voor kaiten zushi. Vrij goede voor een zeer betaalbare prijs. Om af te sluiten gaan we naar het Tokyo Metropolitan Government Office building. Daar heb je gratis op een hoogte van 243m een fantastisch overzicht over Tokyo. Voor ons nu dus by night. Een prachtig zicht van de stad. Witte en rode lichtjes kleuren de stad. We kunnen nog redelijk foto's nemen, ondanks het glas. De metro brengt ons terug naar de hostel. Terug een mooie dag. Dank aan gidsen Sofie en Pieterjan. Als je iemand ter plaatse hebt die je de stad laat zien op een andere manier, het geeft toch een meerwaarde aan je bezoek.

Geschreven door Waarzijnwenu