We verlaten Osaka. Mr Takamoto valt juist binnen als wij willen weggaan. Waar gaan jullie heen? Kyoto. Ok, dan moeten jullie daar een dagpas kopen voor de bus. En hij wil van alles zeggen en weten. Maar wij willen weg want we hebben een trein te halen. Thanks and goodbye. Met de metro naar het station. 15' wachten en we zijn weg. Met de snelle trein is het maar 15' treinen. Aangekomen in Kyoto info vragen bij het tourist office. Hoe gemakkelijk naar de slaapplaats te geraken. Metro? No no, no subway. Kyoto heeft maar 2 metrolijnen. Maar wel een zéér goed uitgewerkt busnetwerk. Beter een dagpas te nemen en overal met de bus naartoe te rijden. Verdorie, den Takamoto had toch gelijk. Een busrit van 15' en we zijn bijna ter plaatse. Spannend want we hebben een capsule hotel geboekt, het 9hours hotel. Je "slaapkamer" is een capsule, koker van 110x110x220cm. Een beetje als een bijenraat. De ene naast de andere, gerangschikt 2 niveaus. Mannen en vrouwen slapen gescheiden. Ze hebben aparte liften, zitruimtes, douches. Je krijgt een schoenenkastje, een bagagelocker en dus je capsule. In je locker ligt een grote en een kleine handdoek, tandenborstel en tandpasta, een soort kamerjas. Alles is in smetteloos wit. Eigenlijk minimalistisch overnachten maar met goede kwaliteit. We zullen zien. Eerst met de trein naar Arashiyama. Grootste troef daar : tempels maar vooral een bamboebos. Toeristische hoogvlieger. Alhoewel het bamboebos anders is dan gedacht. Geen pad door de bamboe's maar een asfaltweg. Beetje jammer. Maar wel een mooie wandeling. Telkens staan we versteld van de dikte, grootte van de bamboe's. Dat het toeristisch is, zie je ook aan de prijzen. Een koffietje is hier dubbel zo duur. Maar we zouden ons niet zijn als we niet iets goedkoper en gezelliger vonden. Het lokale station is bij duisternis ook een attractie. Het kimono pad is een pad van misschien 50m met langs weerszijden verlichte kolommen. Daarin zitten stoffen met de motieven die je terugvindt in de geisha kledij. Wel leuk. Treinritje terug met vlotte aansluiting. In Kyoto nemen we de bus naar het Gion district. Vaststelling. Japanners zijn zeer strikt. Overal staan ze gedisciplineerd in de rij. Zoals bijvoorbeeld bij de bus. Een rij van meters lang, achteraan aanschuiven. Niemand die er ook maar aan denkt om voor te steken. Niemand behalve sommige toeristen. De rij voorbij, nog juist niet mensen omverwerpen en vlug de bus in, zitten. Zouden beter thuis blijven, als je je niet aanpast aan de gewoontes van een land. Gion is een levendig deel van Kyoto, bekend of gekend vanwege de kans dat je er een geisha tegenkomt. De meeste zijn nep, dwz dat ze zich opkleden voor de toeristen en maar al te graag op de foto gaan. De echte zijn schuchter en zeldzamer. Volgens het tourist office kun je het verschil ook zien aan hun haar. De nep dragen een pruik. Als we er één tegenkomen moeten we misschien eerst eens aan hun haar trekken. Maar weinig kans toe want we zitten waarschijnlijk in een verkeerd deel van Gion. Weinig tot geen toeristen, sjieke Izakaya's met dure menu's. Maar vooral heel veel, maar dan ook héél véél bars. Verborgen achter donkere deuren, soms 7 á 8 verdiepingen van één gebouw : allemaal bars. Wat er achter die deuren gebeurt, ????. Van 1 huis weten we het. Niet moeilijk als de dames aan de voordeur je binnen vragen. Sorry, we zijn op een budgetreis. En we moeten ook nog eten. Aangezien alles hier zo duur is, lopen we wat rond voor iets betaalbaars. Dat vinden we in de vorm van een heel klein teppanyaki restaurantje. Moeder en zoon, denken we, runnen het spel. Er zitten 4 mensen, 2/3 van de bezetting. Beperkte kaart. Dat is nog zo gemakkelijk om te kiezen. Ik rundsvlees met gebakken aardappel (jaja, bientje we hebben ze), Titi noedels met groenten. Eten met een show. En wereldkampioenschap atletiek op de achtergrond. Wij zijn juist op tijd om te supporteren voor Borleé. Een rustige wandeling naar het hotel. We komen per toeval in de buurt die we eigenlijk initieel wilden bezoeken. De toeristische Gion buurt. Veel meer volk, betaalbaar eten. Zal voor een andere keer zijn. Terug in 9hours hotel splitsen onze wegen. Titi naar het 4de, ik naar het 8ste. Douchen in smetloze, propere douches. En dan de capsule in. De ingang kan je afsluiten met een schuifgordijn. De verlichting instellen zodat ze "natuurlijk" dimt en het inslapen beter zou zijn. Terwijl een Duitser naast mij een kleine aardbeving ontketent met zijn gesnurk, probeer ik de slaap te vatten.

Geschreven door Waarzijnwenu