Alleen in het guesthouse, gordijnen die verduisteren, geen lawaai. Dé succes formule voor een goede nachtrust. Beiden zeer goed geslapen. Tijdens het ontbijt een ( gratis ) waske gedraaid. We kunnen de was drogen in de zon op het terras. Tegen vanavond is alles droog. Nog tijdens het ontbijt komt de eigenaar binnen met 2 nieuwe gasten. Een jong koppeltje uit Argentinië. Voor 2 nachten dus onze luxe positie van gisteren is al voorbij. De eigenaar vraagt wat we vandaag gaan doen. Naar Kobe om een saké brouwerij te bezoeken. We kregen gisteren een te volgen treinschema in het tourist office. Volgens hem niet goed, we moeten een andere (kortere) route volgen. Gaat het naar hetzelfde station? Ja ja. Met onze pas? Ja ja. Non-stop? Weet ik niet, ik ben geen treinbeamte. Alles gaat volgens hem beter op een andere manier, sneller, goedkoper maar als je zijn ervaring vraagt telkens hetzelfde antwoord : weet ik niet, ik ben geen organisator. Maar hij bedoelt het altijd wel goed. In het station besluiten we toch maar eens zijn pad te volgen. Info gevraagd aan het ticket office. We kunnen gratis rijden met onze pas. Het is geen supersnelle trein maar een lokale trein. We krijgen een route schema. Van A naar B, overstappen ( 2' tijd ), van B naar C , overstappen ( 1' tijd ), van C naar D, eindbestemming. We gaan er voor. Blijkt uiteindelijk een fluitje van een cent. Alles zo goed georganiseerd, perfect getimed. 25' later staan we in Kobe. De wegbeschrijving naar de brouwerij is niet echt duidelijk dus vragen we raad in het station. In het Japans : nog een trein nemen, overstappen naar metro, beetje stappen en je bent er. Niet echt zoals beschreven in de lonely planet. Buiten het station vragen we terug raad aan een parkeerwachter. Terug in het Japans dat we die richting uit moeten en elke vraag wordt met Yes beantwoord. Ook niet echt hulpvol. Een winkeltje binnen. Een vriendelijke dame spreekt een heel klein beetje Engels. Ze weet het niet goed maar gaat met ons mee naar het politiebureau. Zij zullen het wel weten. Echter, niemand thuis. De dame neemt de telefoon en belt een politieagent op. En we zijn vertrokken. Het telefoongesprek : Hai (=ja), hai, japanse zin, hai, hai, japanse zin, vraag, hai, hai......10' later is ze nog aan de telefoon. We krijgen het een klein beetje op onze heupen. Hai, hai.... De dame ziet dat we verder willen. Hai, hai.. Ze legt de hoorn neer. Eindelijk. "De politieman weet het ook niet", zegt ze, "maar hij komt naar hier". En dan? "Misschien weet hij het wel". We bedanken haar voor de moeite maar zetten onze weg toch maar verder. Een berekende gok stuurt ons in de juiste richting. Een mevrouw op straat kan onze gok bevestigen. Oef, eindelijk. Onderweg lopen we een supermarkt binnen, zien of we een snelle hap kunnen kopen. Er is een 'verse afdeling' waar kant en klare maaltijden worden verkocht. Een beetje verder is een zitplaats met microgolfoven. Ik koop kippesaté met rijst en een slaatje, Titi allerlei groenten, rijsthapje, tofu. We warmen op en zetten ons aan een eetplaats aan het venster. Een oud vrouwtje naast ons heeft blijkbaar medelijden met ons of we zien er zeer armetierig, onderkomen uit want ze geeft ons 2 bananen cadeau. Er is nog goedheid in de wereld. Het smaakt ons eigenlijk wel en voor 3€ per persoon kun je niet sukkelen. Een beetje verder zijn we aangekomen bij de brouwerij. Gratis toegang tot een uitermate mooi museum. Alles wordt tot in details uitgelegd hoe saké gemaakt wordt. Levensechte poppen, filmpjes, heel veel beeldmateriaal. En als klap op de vuurpijl een gratis tasting. 2 soorten saké, 3 soorten likeur oa yuzu. Gelukkig heel kleine glaasjes. De beste saké heeft een alcohol percentage van 17%. Een kleine wandeling terug naar het station. Een lokale trein tot in Kobe centrum. Een beetje rondslenteren. Kleine winkelstraten, een levendigheid van jewelste. Het is natuurlijk zaterdag. Schijnt het want ik heb totaal geen besef meer van dagen. In een miniem koffiehuis zitten we net als in een treincoupé. Een Japans meisje met haar moeder(?) hebben pannenkoeken besteld. Twee megaborden worden gebracht, en geconsumeerd. Als beiden vertrekken zijn we, weeral, verbaasd waar al die calorieën gebleven zijn. 2 pink dikke mensen. Het zal wel met hun genetica te maken hebben zeker. Kobe is ook bekend vanwege zijn Kobe steak. Moeten we, ik, toch eens proberen. In een toeristische straat roepen obers je naar binnen. Dan weet je dat je die plaatsen moet mijden. Wij vinden in een klein zijstraatje per toeval een Izakaya. Het kan 10 mensen plaatsen. Alles in het Japans. Een zeer vriendelijke dame vertaalt voor ons. Ik word verwend want de miljoenste Lucy Liu lookalike staat ons te woord. Kobe beef is volgens haar het beste. Ga ik voor. Niet goedkoop maar moet je geprobeerd hebben. Op een houtskool BBQ gebakken. Smelt op de tong. Titi's vegetariër zijn wreekt zich. Zij neemt asperges, ook gegaard op de BBQ. Alles eigenlijk een beetje als voorgerecht. De Kaisa of chef vraagt voortdurend of het smaakt. Zijn echtgenote bedankt ons omdat we voor hun restaurant kozen. We nemen afscheid. De shinkansen terug naar Osaka. De Namba buurt is terug zeer levendig, bruist van het volk. Schoon volk, schoon vrouwvolk meer bepaald. En ik ben niet alleen met die mening !! Al de ganse dag, dagen, hebben we ogen te kort. Véél ogen te kort. Titi wil de Japanse curry proberen. Iets speciaals. Een aanrader uit de lonely planet serveert dit. Gezeten aan een lange tafel zijn we een beetje terug in Zuid-Korea. Althans wat spicy eten betreft. Maar Titi's maagje is tevreden met de vegetarische curry. Nog een kleine wandeling om alles te laten zakken, het is toch al 22u. Metrotrip hostelwaarts. Daar zijn onze Argentijnse medebewoners nog wakker. Gelukkig. We kunnen nog zonder problemen douchen. Voor je het weet is het al na middernacht.

Geschreven door Waarzijnwenu