Hiroshima laten we vandaag achter ons. Gelukkig weg van de hostel, Titi heeft haar zoveelste vlooienbeet. Via lokale trein reizen we naar Onomichi. Flink op tijd zijn we in het station. Onze eerste treinreis in Japan, een beetje voorziening zijn. Alles wijst echter zichzelf uit. De eerste trein die in het station komt zit bomvol. Het is natuurlijk 8u, spitsuur. De volgende is de onze. Véél beter. Genoeg zitplaatsen. Stipt op tijd weg. Eens de stad uit veel groen. Anderhalf uur sporen tot Itozaki, daar moeten we overstappen. 2' hebben we daarvoor. Als hier NMBS normen gebruikt worden hebben we een probleem. Niets daar van. 9u30 aankomst, we lopen mee met de meerderheid, maar dan ook lopen. Gelukkig juist perron oversteken. 9u32 zijn we weg. 9u39, zoals voorzien op het ticket, komen we aan. Stiptheid met een hoofdletter. De tourist info in het station spreekt eindelijk eens goed Engels. Info over de hostel, fietsverhuur. Een tiental minuutjes stappen brengt ons tot onze hostel. Een jonge kerel ontvangt ons, terug goed Engels. We zijn vrij vroeg, ze zijn de kamer nog aan het kuisen. De kamer is eigenlijk het verlengde van de keuken, 6 stapelbedden. Hij verzekerd ons dat er maximaal 4 gebruikt worden, de andere zijn voor overboekingen op te vangen. Maar alles ziet er proper uit, hij is wel sympathiek dus OK. Via hem kunnen we onze hostel voor morgen ook al boeken, iemand die hij aanbeveelt. Is altijd handig. Terug een mix slaapzaal voor 4 maar we kunnen niet te kieskeurig zijn. Het is ook voor Japanners verlof en er is blijkbaar veel volgeboekt. Op naar de fietsverhuur. Je kan vanuit Onomichi aan eiland hoppen doen. Met de fiets. Verschillende afstanden, wij gaan voor 30km. De fietsen zijn niet de allerbeste maar het zal wel lukken. Titi een dames stadsfiets, ik een soort mountainbike. Een eerste korte overzet geeft het startschot. Je moet voor elke boot betalen, per persoon én per fiets die je meeneemt. Gelukkig geen al te hoge bedragen. Het is een gans uitgestippelde route, met kleurlijnen op het wegdek aangeduid. En met borden dus makkelijk te volgen. We doen verschillende eilanden : Mukaishima, Innoshima, Ikuchijima. Niettegenstaande het fietstoerisme hier gepromoot wordt is het een dikke ramp wat betreft de fietspaden. Geen of zeer slecht. Gelukkig genoeg plaats op de weg en geen druk verkeer. 2 bruggen moeten we over. 2 lange hangbruggen. De aanzet tot die brug steeds vrij pittig. 1,5 km klimmen aan gemiddeld 3%. Goed te doen met mijn MTB, Titi's fiets daarentegen heeft maar 3 versnelling dus doorduwen is de boodschap. Mét af en toe een beetje hulp van de hand van God. Het is wel mooi fietsen, sommige stukken een beetje te veel door industriële stukken van de dorpjes. Indien de Japanse toeristische dienst zich hier zou op smijten, een goudmijn. Sebota is ons eindpunt, een havenstadje. Beetje dood rond 15u30. Enkel een oudere vrouw houdt een heel klein "loket" open en verkoopt een soort aardappel kroket. Eigenlijk halen we een beetje een kroket uit de muur, maar dan zonder met. Onze ferry is een geel aftands bootje, eigenlijk een watertaxi. Hij brengt ons veilig terug in Onomichi. We hebben de fietsen nog een paar uur, een beetje rustig rondfietsen in het stadje. Eerst ons busticket voor morgen gekocht. De loketbediende spreekt terug vrij goed Engels. Misschien moeten we hier blijven. Daarna doen we wat inkopen. Onze dagelijkse sushi eten we vandaag aan de lopende band. Letterlijk. Je kan sushi nemen af een lopende band. Of je kan via TV-scherm kiezen uit misschien wel honderd stuks. Je klikt aan wat je wil, de hoeveelheid, bevestigen. Via je persoonlijk nummer weten ze voor wie het is en een treintje brengt het tot aan je stoel. Hilarisch. Het is niet de verfijnde sushi maar alles is supervers. En zeer betaalbaar. Onze fietsen worden ingeleverd, geen probleem. Bleken uiteindelijk nog redelijk goede fietsen te zijn. Een avondwandeling moet de sushi een beetje doen zakken. Het stadje lijkt wel een beetje dood. Bijna alles is gesloten. Een enkel restaurant of winkeltje niet te na gesproken. En het restaurant dat we binnengaan heeft "no shiet" . Geen plaats en niet wat we denken. We komen terug in de hostel. Goed nieuws daar. De eigenaar is voor de tweede keer vader geworden. Een zoontje. Een naam heeft hij nog niet. We stellen Phil voor. Hij moet er eens over nadenken. Ik zou eigenlijk niet weten waarom, maar goed. Onze roommate is een deftige Japanse man. Geruststellend. Blijkt een bergloper te zijn, die dus loopt in de bergen. Ik had gegokt op fietsen. Te zien aan zijn sportieve benen zat ik er niet ver naast. Hopelijk gaat hij niet teveel lopen in Engeland of USA. Engels, inderdaad, afwezig. We hebben een beetje problemen met de airco en de uitleg op het toestel is in het Japans. We beginnen hem vragen te stellen totdat hij een beetje zwaaiend, paniekerig "No English" zegt. Titi met het point-it boekje en ik met een vertaalde app. Zo komen we er een beetje uit. Zijn naam is waarschijnlijk Yev want op alles antwoord hij Yev. Tenzij hij iets anders bedoeld. Maar hij is wel een braven. We vinden nog iets kleins om te eten. Onomichi noedels. 1 portie is voldoende, onze sushi is nog niet helemaal verteerd. Althans bij mij niet. Nog vlug een toiletbezoek. Met de"wegenkaart" van het toilet een makkie.

Geschreven door Waarzijnwenu