Na een klein self service ontbijt zette ik vanmorgen weer koers richting Venetië. Halverwege, na 100 kilometer, had ik een volgende b&b gevonden waar ik wou overnachten om morgen de laatste dag te fietsen.

Ik was nog geen 10 kilometer onderweg of ik hoorde een verontrustend geluid. Een kleine inspectie van mijn wielen gaf duidelijkheid, 1 van mijn spaken was gesprongen. Natuurlijk moet me dit net op een zondag overkomen, op zondag zijn alleen eetgelegenheden en supermarkten open in Italië.

Ik besloot het erop te wagen om door te rijden en goed te blijven voelen of er wellicht een slinger in het wiel begon te ontstaan. Dit is gelukkig (nog) niet gebeurd en halverwege kreeg ik nog even valse hoop op een reparatiemogelijkheid. Er was een wedstrijd voor damesteams waarbij de meegenomen materiaalwagen er veelbelovend uit zag. Helaas konden ze me niet helpen, gek eigenlijk want volgens mij is het helemaal niet zo heel moeilijk...niet voor een mechaniciën van een wielerploeg in ieder geval.

Eenmaal aangekomen bij de b&b ben ik op een gegeven moment zelf maar gaan prutsen en voor mijn gevoel ben ik een heel eind gekomen, het laaste stukje, het vastdraaien van de spaak in de nippel, lukt me nog niet. Ik denk morgenvroeg eerst de 2 fietsenmakers in het dorp te gaan bezoeken in de hoop dat zij net dat ene onderdeel hebben om het voor elkaar te krijgen, anders zal het me vast lukken ergens in de komende 100 kilometer naar Venetië.

Oja, er was ook nog een route vandaag..tja, hiervoor verwijs ik naar de foto’s die meer zeggen dan 1000 woorden.

Geschreven door SjoerdNijkampOpReis