Een dag waarvan ik van te voren wist dat ik er een paar van zou krijgen. Ik fiets al dagen lang over weg nummer 8. Dit is de kustweg die helemaal van Rijeka naar Dubrovnik gaat. Heel veel toeristen en eigenlijk vanaf het eerste moment alleen last gehad van bussen.

Ik wou er niet te veel over klagen. Toch heb ik dagen lang het gevoel dat er een prijs wordt gegeven aan de chauffeur die het dichtst langs fietsers kan rijden zonder deze te raken. Tot vandaag ging het altijd goed, ik hoor ze aankomen en indien mogelijk ga ik de een berm in.

Vandaag was helaas anders. Vlak voor Split veranderde de toeristische kustweg ineens in een autobaan. Oeps, ze gaan hier over 2 banen met 100 per uur en ik moest volgens de borden de linkerbaan aanhouden. Niet heel druk achter me, dus ik ga richting linkerbaan. Na een paar seconde een bus luid claxonneren rechts van me, uiteraard schrik je daarvan maar gelukkig hield ik het stuur recht. Niet veel verder was een afslag naar een dorp, een blik op de kaart gaf me vertrouwen dat ik met een omweg via dat dorp ook wel in Split kon komen.

Bij het uitrijden van het dorp kwam ik weer op weg 8. Ik zag een bord met einde autobaan en vanaf hier was het wel 2-baans maar maximale snelheden van 40 per uur door wegwerkzaamheden. Dat moet te doen zijn...en zolang de wegwerkzaamheden duurden lukte het ook en voelde ik me veilig. Helaas, bij het inrijden van Split werd de snelheid weer hoger en ik moest zoeken naar de juiste weg, vele afslagen en veel borden. Laat het verkeer maar om mij heen gaan en dan kom ik er wel. Alleen de buschauffeurs met een kenteken van Kroatië gingen luid toeterend vlak langs me.

Ik was er helemaal klaar mee voor vandaag en gelukkig zag ik dat er een camping op 5 kilometer was, nog even rustig blijven en dan zou ik mijn doel hebben bereikt. En daar gebeurde het; ik was halverwege een bushalte rechts van mij toen er de zoveelste claxon naast me afging, een chauffeur vond het nodig mij op dat punt nog te passeren en de bus door mij en mijn fiets te boren, het was hem ook nog gelukt ook als ik niet naar rechts stuurde.

Ik was woedend, bij het passeren 'klopte' ik op zijn raam om even verhaal te halen. Helaas ging ik zo langzaam, het was immers heuvelopwaarts, en klopte ik iets te hard waardoor ik mijn fiets voor het eerst niet onder controle had. Na 3.370 kilometer ben ik voor het eerst gevallen, gelukkig geen schade en nergens pijn.

Laat ik het erop houden dat ik me maar gewoon rustig moet houden in het verkeer. Dit was uiteraard niet nodig maar toch, van mij mogen ze van het ns-personeel afblijven. Ga rustig naar Kroatië als je je uit wil leven....

De camping bevalt overigens wel erg goed, wel wat aan de dure kant maar er zit een duikcentrum op het terrein! Natuurlijk gelijk even geïnformeerd en ik kan morgen om 10 uur met de boot mee naar een stek op ongeveer 10 minuten varen van hier. Daar zullen we tot maximaal 10 meter gaan waar volgens de beste man heel veel vis te zien is.

Ik heb er ontzettend veel zin in en hoop dat ik de 3.000 kilometer op een mooie manier kan vieren. Wat ik de rest van de dag allemaal moet gaan doen weet ik eigenlijk niet. Ik wil niet naar Split op de fiets vanwege mijn onveilige gevoel vandaag en uiteraard ga ik ook niet met de bus. Wie weet ontmoet ik nog wel iemand waardoor mijn plannen vanzelf duidelijk worden...

Geschreven door SjoerdNijkampOpReis