Wat een dag. Het ontbijt viel enigszins tegen na een ontzettend goed 5 gangen menu gisteravond in het restaurant van de camping. De hele familie helpt mee, 2 dochters en een zoon in de bediening en ouders in de keuken.

We hadden op de kaart een route uitgestippeld, 10 kilometer onderweg een wegversperring. Geen afslag gezien en dan ineens een hek met prikkeldraad en rotsen, terug fietsen was voor ons geen optie dus tassen van de fiets gehaald en een paar keer heen en weer lopen.

Langs allemaal bunkers en luchtafweergeschut gefietst over een weg welke we meer in Albanië hadden verwacht, veel gaten en dus constant alert zijn. Een bocht naar links en ineens stonden we oog in oog met een militair met een groot geweer op zijn rug. Dit was een militaire zone en daar mag je niet komen. Natuurlijk maken we in zo'n zone geen foto's meneer, en wat is de richting voor Tirana. Tot mijn verbazing opende hij het hek en wees hij de weg, op pad kwamen nog 2 militairen op een scooter vrolijk zwaaiend ons tegemoet. Die zien natuurlijk niet veel op een dag als ze altijd als wacht bij die zone moeten staan...

Op de hoofdstraat aan gekomen wist ik niet wat ik zag. Een brede weg die officieel 1 baans in beide richtingen is werd gebruikt als een 3 baans weg. Geen tegenverkeer en onze baan werd breed, als wij als fietsers alleen waren voor een minuut kwam de andere kant op onze helft en door de berm. Heel bijzonder dat dat hier zonder al te veel ongelukken lijkt te gaan.

Ook heel bijzonder was dat we een stuk snelweg moesten nemen, officieel verboden voor fietsers maar we voelden ons op de vluchtstrook veiliger dan op de gewone weg. Op het eind kwam er zelfs een fietser in tegengestelde richting, een spookrijder op de fiets op de snelweg naar Tirana, en het was ook nog een agent ook! Hij begroette ons vriendelijk dus het zal wel goed zijn op zo'n weg te fietsen....

In Tirana een hotel genomen, een kleine kamer waar onze fietsen niet in konden dus die staan in een parkeergarage 500 meter verder. De receptioniste was om 3 uur klaar met haar shift en heeft ons daarna tot ongeveer half 10 een tour door de stad gegeven met als hoogtepunt de piramide. Wat een afschuwelijk ding...

We zijn geëindigd in een bar op een dakterras ongeveer 60 meter boven de stad. Dat was een mooie bar en het uitzicht mocht er eigenlijk zijn. Rowena, de receptioniste, vertelde over haar leven hier en hoe het leven algemeen is in Albanië. Zij heeft bijvoorbeeld 2 dagen per maand vrij en krijgt daarvoor minder dan het minimumloon. Ze heeft net genoeg voor eten en woont met haar ouders in een klein appartementje. En dan te bedenken dat ze een studie rechten heeft afgerond...

Mooi om zo van een local te horen hoe het hier is, ondanks dat ze ook veel minder leuke dingen vertelde. Om half 10 vroeg ze toestemming om naar huis te gaan, zo gastvrij! Helemaal niet bij nagedacht dat ze niet zelf zou opstaan wanneer ze naar huis wou gaan.

Morgen fietsen Christian en ik naar Elbasan, 51 km lang een bergetappe tot net geen 1.000 meter terwijl we nu op slechts 100 meter zitten, spannend hoe dat zal gaan! Daarna ga ik toch naar het oosten want volgens mijn laatste informatie heb ik dan nog slechts 1 bergetappe te gaan en daarna wordt het weer relatief vlak tot Griekenland.

Geschreven door SjoerdNijkampOpReis