En daar ging ik weer. Onzeker liep ik de inmiddels bekende route naar het gele gebouw. Om 9 uur liep ik naar binnen en daar was het goede nieuws. Het pakket zat in de bus en kon met een half uur aankomen. Uiteindelijk liep de chef om 10 uur naar buiten en kwam me hoogstpersoonlijk het pakket overhandigen. Nog even de formaliteiten, de laatste rekening betalen en nu is het toch echt in mijn handen. Wat een fijn gevoel!

De weg terug naar het hotel ging snel, alles uitgepakt en zonder al te veel te kijken alles in de fietstassen gesmeten. Gisteren heb ik de boel een beetje opnieuw georganiseerd en ik had daarom een halve voortas leeg. Nu zit dat weer vol, vooral met voedsel. Eigenlijk kan ik nu dus ook wel wat zekerder zeggen dat ik klaar ben voor Kazachstan, ik kan een stuk meer voedsel meenemen dan aan het begin van de reis en dat zal ik nodig hebben.

Om half 11 kon ik dan eindelijk aan het volgende deel beginnen. Het deel van de reis die me naar land nummer 12 zou brengen. Het deel van de reis die me weer in een nieuwe tijdzone zou brengen. En dit is gelukt. Ik zit in een hostel in Batumi, na 130 best vlakke en tunnelachtige kilometers. Het plan was eerst om hier een dag te blijven en de stad te bekijken. Helaas moet ik door. De startdatum voor het visa van Kazachstan komt eraan en we willen echt graag 8 oktober weg uit Tbilisi. Deze stad zal ik bereiken na 375 heuvelachtige kilometers. Hiervoor heb ik nu nog 5 dagen de tijd, in theorie voldoende. Of ik het ook in de praktijk haal? Geen idee, zo niet dan moeten we in Azerbeidzjan maar iets langere dagen maken.

Geschreven door SjoerdNijkampOpReis