Wat een tocht. Nadat ik gisteren mijn verhaal had geschreven begon het lange wachten. De restaurantjes waren beneden en ik kon deze niet bereiken zonder mijn bagage achter te laten. Om 5 over 2 zou ik kunnen inchecken dus ik wist dat ik 6 uur zou moeten wachten tot ik in kon checken.

Na 3 uur lezen ging ik maar even naar buiten. Meteen overvallen door een meute taxichauffeurs die geen woord Engels konden. Airplane India werd geïnterpreteerd als ja ik wil graag met de taxi mee. Een jonge medewerker van de verkeerspolitie kwam me helpen, hij sprak erg goed Engels en ik heb met hem gepraat tot zijn dienst over was. Hier was hij volgens mij wel blij mee want er was nou niet bepaald iets te doen. Ik bedacht me wel dat het op een gegeven moment een bijzonder aangezicht moest zijn geweest; zijn collega's kwamen uiteraard ook polshoogte nemen en dus was ik op een gegeven moment omringd door de Iraanse politie. Van te voren had ik dat misschien eng gevonden, nu heb ik er toch een leuk gesprek mee gehad en ben ik ook iets wijzer geworden over de Iraanse cultuur.

Om 5 over 2 begon het feestje. Eindelijk de check in gevonden en daar werd aangegeven dat de doos misschien te groot was. Ze wouden me proberen te helpen de fiets in Mumbai te krijgen maar ik moest wel tekenen om verantwoordelijkheid te nemen als het niet zou passen. In dat geval ging de fiets naar de lost and found in Iran of Oman, afhankelijk van waar de fiets niet ingeladen werd.

Ik had weinig keuze en dus heb ik maar getekend. Daarna kwam het gevalletje overgewicht ter sprake. Ik had verwacht ongeveer 20 kilo overgewicht mee te nemen maar omdat ik dingen heb achtergelaten in het hostel, 5 lagen kleding droeg en de zware kleine dingen in mijn zakken had gestopt bleek ik maar 6 kilo te veel te hebben. Per kilo moet je bij Oman Air 15 dollar bijbetalen dus ik dacht het makkelijk te kunnen maken met 1 briefje van 100. Helaas. We zijn in Iran dus je moet in Rial betalen. Het wisselkantoor is voor aan het vliegveld dus ik moest de uitgang nemen en nadat ik bij wisselkantoor met topdrukte, ik werd constant gesandwiched, klaar was kon ik nog eens de security checks doorlopen.

Het eerste uur van 3 was op dat moment al om. Het betalen moest ook op een erg bureaucratische en trage manier waardoor dit me nog eens ruim een kwartier kostte. Goed, betaald voor een service waarvan ik niet zeker ben of die geleverd wordt.
Bij het weglopen van check in werd me medegedeeld dat de vlucht een uur vervroegd was. Ik had nog minder dan een half uur en er stond een ontzettend lange rij voor de paspoortcontrole. Om 5 over 4, 5 minuten na het boarden, was ik aan de beurt. Gelukkig geen problemen en ondanks dat ik op tijd op het vliegveld was moest ik me haasten het vliegtuig te halen. Shit, geen tijd gehad om ook maar iets te halen. Deze vlucht zou ruim 2 uur duren en daarna had ik in Oman tijd.

Gelukkig deelt Oman Air tijdens de vluchten maaltijden uit. Het vliegen ging best vlot en snel landde ik in Oman. Hier besefte ik dat ik natuurlijk de verkeerde munteenheid had. Dan nog maar 4 uur wachten. In de vlucht wordt vast weer eten uitgedeeld. Tijdens het wachten heb ik een interessante inwoner van Mumbai getroffen. Door met hem te praten kreeg ik veel informatie over de stad en het land en de tijd ging snel. Een goede afleiding voor de honger dus.

Op de vlucht werd inderdaad eten geserveerd en toen ik om half 3 landde voelde ik me in ieder geval niet zo zwak als ik had verwacht. Op naar immigratieservice en bagage claim. Mijn visum was in orde en ondanks wat papierwerk ging dit soepel. Door naar een van de laatste hindernissen. Mijn fietstassen waren lekker aan het ronddraaien op de band waar de goederen binnenkwamen maar van mijn fiets geen spoor. Shit. Na een rondje om de band gelopen te hebben maar een meewerker aangesproken. Blijkbaar hadden ze mijn fiets via een andere weg binnen gebracht door de afmetingen. In een kamertje achteraf stond de doos. Enigszins beschadigd maar de fiets is in India!

Ik dacht dat ik er was. Helemaal blij liep ik richting exit. Hier was nog een douane. Ik had de afgelopen 24 uur al ongeveer 10 scanners doorlopen en ik was er zeker van dat dit niks meer uitmaakte. De mannen wouden echter zeker weten dat het geen nieuwe fiets was, en dus invoertax van een paar 100 euro. Toen ik ze door een opening de modder liet zien die er in de reis op is gekomen geloofden ze me bijna allemaal. 1 douanier stond blijkbaar aan mijn kant en hij vroeg of ik de fiets in India wou achterlaten of dat ik hem het land mee uit nam. Blijkbaar is er geen reden invoertax te betalen als je de fiets weer mee het land uit neemt.

Na dit hele avontuur restte me alleen nog een taxi te nemen naar mijn host waar ik de fiets achter kan laten voor de periode dat ik zonder fiets onderweg ben. Een rit van 45 kilometer door de stad gaf me een aardig beeld van wat me over een tijdje te wachten staat in het verkeer hier.

Morgenvroeg ga ik de fietsdoos openen en zal ik de schade opnemen. Ik hoop dat het meevalt. Als de fiets eenmaal rijklaar is kan ik dit deel echt achter me laten. Helaas heeft mijn host vandaag de diagnose malaria gekregen en dus ga ik morgen nadat de fiets in elkaar zit op zoek naar een andere accomodatie. Eerst maar eens goed slapen, als dat lukt met deze warmte:-)

Geschreven door SjoerdNijkampOpReis