Vanochtend werd ik voor de tweede dag achter elkaar enigszins ziek wakker. Gisteren ging het nog en waren alleen de laatste kilometers zwaar, vandaag was het eigenlijk vanaf kilometer 1 vechten om door te trappen.

Gelukkig kan ik gewoon achter de anderen aan fietsen dus zolang het vlak is heb ik geen last van wind of andere vertragende dingen. We wisten dat er vandaag een tunnel van ongeveer 4 kilometer zou komen, dat deze tunnel op een hoogte van 200 meter was wisten we niet. Ernaartoe was even zwaar voor me, maar eenmaal in de tunnel ging het tempo weer omhoog en daarna konden we rustig omlaag gaan naar het dorp waar we middagpauze zouden houden.

We hadden hier afgesproken met iemand die we op de camping in Samsun hadden ontmoet. Hij had het nummer van de oud-voetballer uit Trabzon maar inmiddels hebben we al een ander adres voor 2 nachten in Trabzon dus het was niet meer nodig om die man te bellen. Voor de voetballiefhebbers; deze beste (kleine) man is nu de voorzitter van Trabzonspor. Ik herkende hem met mijn beperkte kennis niet maar het schijnt een redelijk grote speler te zijn geweest.

Na een middagpauze van ongeveer 2 uur zijn we weer opgestapt en ik voelde me steeds zwakker worden. Rustig doortrappen en minimaal 100 kilometer afleggen hield ik me voor. Uiteindelijk hebben we besloten nog 10 kilometer extra te doen en dan in een hotel te overnachten waar ik in ieder geval een goed bed kan vinden. Het is uiteindelijk een teachers home geworden, waar we alle luxe hebben die we maar willen. Morgen staat er ongeveer 130 kilometer op het programma, ik hoop morgen dan iets beter wakker te worden. We krijgen in ieder geval een ontbijt aangeboden van het huis en dat is meestal wel een lekker begin van de dag.

Geschreven door SjoerdNijkampOpReis